Δράμα, Χιλή, Γερμανία, Μεξικό, 2010, 98 λεπτά
Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λερέν
Παίζουν: Αλφρέντο Κάστρο, Αντόνια Σέγκερς
Χιλή, 1973. Ο Μάριο, γραμματέας σε ένα νεκροτομείο, είναι ερωτευμένος με την γειτόνισσά του Νάνσι, μια χορεύτρια του Καμπαρέ, που δεν του δίνει ιδιαίτερη σημασία. Όταν όμως το σπίτι της θα γίνει στόχος μιας βίαιης επίθεσης από τις δυνάμεις του στρατού, η Νάνσι θα εξαφανιστεί κι εκείνος θα αρχίσει να την αναζητά…
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Χιλιανός Πάμπλο Λαρέν ασχολείται με την Χιλή της χούντας Πινοτσέτ. Στην προηγούμενη ταινία του, το “Τόνι Μανέρο” (που είχε προβληθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2008), ο ήρωας του αποφασίζει με κάθε κόστος να ακολουθήσει τα “χορευτικά βήματα” του χορευτικού αμερικανοθρεμένου ινδάλματος του. Όπως ακριβώς συνέβη και στη χώρα του…
Στο Post Mortem ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι περισσότερο ένας αντιήρωας παρά ήρωας. Ο Μάριο είναι ένας υπάλληλος στο νεκροτομείο του Σαντιάγο. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας μας παρουσιάζει τη ζωή του λίγο πριν και λίγο μετά το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1973. Μονήρης, αυστηρός, βλοσυρός. Παραδόξως εκδηλώνει τον έρωτα του για μια χορεύτρια καμπαρέ η οποία μάλλον δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τη σταθερότητα που της προσφέρει ο ανέκφραστος Μάριο. Ο χαρακτήρας του Μάριο μεταδίδει στην ταινία συνολικά μια μουντή, κλειστοφοβική, αυστηρή, νοσηρή ατμόσφαιρα. Όπως αναφέρει και ο τίτλος της ταινίας μια οσμή νεκροθαλάμου παραμονεύει παντού.
Ο φορμαλισμός του σκηνοθέτη δεν εκδηλώνεται μόνο στο ρυθμό της ταινίας αλλά υποστηρίζεται έξοχα στο φωτογραφικό – εικαστικό μέρος της (τη φωτογραφία υπογράφει ο Σέρτζιο Άρμοστρονγκ). Άλλωστε σε αρκετές περιπτώσεις ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι η ίδια η φωτογραφία. Ο Πάμπλο Λερέν δείχνει να γοητεύεται από τον τρόπο που καδράρει το χώρο και πολύ περισσότερο από τον τρόπο με τον οποίο μεταδίδει και παρουσιάζει την στατικότητα και την αμηχανία των ηρώων του. Σεναριακά η ταινία δείχνει να ισορροπεί ανάμεσα στην προσωπική μικροϊστορία του Μάριο και το γενικό πολιτικό – κοινωνικό πλαίσιο της Χιλής. Άλλοτε αλληγορικά, άλλοτε απλά κυριολεκτικά. Ιδανική κορύφωση και συνάντηση όλων αυτών των σημείων η σεκανς της νεκροψίας του ιστορικού ηγέτη της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε, στιγμή κατά την οποία πλέον η μικρή ιστορία του Μαρίο ταυτίζεται πλήρως με τη μοίρα μιας χώρας, η οποία δείχνει πλέον έτοιμη να επιβιώσει με ακραία κριτήρια και επιλογές.
