Όσοι
ακούνε το Grid ή όσοι
με γνωρίζουν προσωπικά,
ξέρουν από πρώτο χέρι πως ασχολούμαι με κάθε είδους τίτλο. Χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς σνομπισμούς. Εντάξει ίσως να μην έχω
πιάσει τίτλο Barbie στα
χέρια μου ποτέ (και τώρα
που το ξεστόμισα ίσως η αρχισυνταξία έχει ήδη σηκώσει φρύδι) αλλά πάντα προσπαθώ να
ασχολούμαι με το gamingστην ολότητά του.
Είναι εξάλλου ένα μέσο με πολυποίκιλες συμπαραδηλώσεις και αν δεν το
αντικρίσεις υπό ένα ευρύτερο πρίσμα μπορείς να χάσεις σημαντικά του κεφάλαια.
Και μιας
και έγινε ο απαραίτητος νίπτω-τας-χείρας-μου πρόλογος ήρθε η ώρα να
μιλήσω για τη Μαμά Nintendo. Όπως όλοι έτσι και εγώ έκανα τα πρώτα
μου βήματα στο gamingμαζί της. Είτε αυτό
λέγεται N64 είτε πιο
απλά Gameboy, μία
συσκευή που με συνόδευε σε όλη μου την καθημερινότητα. Μπαταρίες επί μπαταριών, ώρες επί ωρών,
η μόνη διακοπή από το gamingγινόταν όταν ο φωτισμός δεν ήταν επαρκής.
Ακόμα και τότε όμως,
όταν ο οιοσδήποτε αυτοσχέδιος μηχανισμός (φακός
δεμένος στο μέτωπο) γινόταν
αντιληπτός από την οικιακή εξουσία το λατρεμένο Gameboy
έφευγε πετώντας.
Κάθε φορά
όμως και υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες (του
δευτέρου ορόφου) κατάφερνε
να επιστρέφει απλά για να μου επιτρέψει να αιχμαλωτίσω άλλο ένα θρυλικό Pokemon και ίσως και να
παραμελήσω και καμιά αντιγραφή (μακράν
το χειρότερο είδος άσκησης που είχε εφευρεθεί από το τότε εκπαιδευτικό σύστημα). Ναι η τότε σχέση μου με την Nintendo ήταν
αγαστή. Και η
αλήθεια είναι πως η σχέση μου με την τότε Nintendo παραμένει αγαστή.
Με την
τωρινή έχω τα προβλήματα.
Είμαι από εκείνους που δεν αγόρασαν Wii
στην περασμένη γενιά.
Δεν είναι οικονομικοί οι λόγοι για κάποιον σαν εμένα πρόθυμο να τρώει
φρυγανιές και χυμό πορτοκάλι από το ανατολικό μπλοκ για 3 μήνες.
Είναι συναισθηματικοί και από ένα σημείο και έπειτα απολύτως κυνικοί. Δεν θεώρησα ούτε και ακόμα
θεωρώ πως τα λεφτά που θα έδινα για το Wii
θα έκαναν την απόσβεσή τους με τους διαθέσιμους τίτλους της κονσόλας. Το ίδιο πιστεύω και για το Wii U αυτήν τη στιγμή αν και
από άποψη ποικιλίας όντως βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από τις υπόλοιπες
νέες κονσόλες.
Το
πρόβλημα όμως έγκειται αλλού.
Στην ίδια την ιδιοσυγκρασία της Nintendo και τον τρόπο που επιθυμεί να χειριστεί
ένα δημογραφικό μπολιασμένο από την επιτυχία που είχε το Wii στους casual χρήστες. Μία ιδιοσυγκρασία που
επιμένει στην κυκλοφορία των ίδιων τίτλων χωρίς καμία συστολή. Να είμαι -και πάλι ειλικρινής- το franchise του
Mario με κούρασε.
Το ίδιο και του Zelda. Αυτά τα πρόσωπα τα βλέπω από τότε που
θυμάμαι τον εαυτό μου.
Από ένα σημείο και έπειτα,
όσο και αν οι τίτλοι παραμένουν αυθεντικοί (πράγμα που πλέον δεν με απασχολεί καν) απλά αντιδρώ με μία σχεδόν
παιδική άρνηση.
Το κάνει
και η Ubisoft,
το κάνει και η Activision.
Όχι όμως επί 20
χρόνια. Από μία
εταιρεία που δημιουργεί και hardware θα περίμενε κανείς περισσότερες επιλογές, πιο ουσιαστικές, πιο ώριμες. ΈναThe Last of Us. ΈναBioshock. ΈναAlan Wake. Ένα κάτι αυθεντικό. Τα παιδιά που έπαιζαν (και ίσως και ακόμα Pokemon) μεγάλωσαν πια μαμά Nintendo. Θέλουν
και κάτι άλλο. Αν είσαι
σε θέση να το προσφέρεις ξανά,
ίσως και να μπουν στη διαδικασία να τρώνε φρυγανιές και χυμούς αμφιβόλου
ποιότητας για μήνες.
Μέχρι
τότε μάλλον σε βαρέθηκα(ν).
Ο Δημήτρης Ρέντζιος γράφει στο www.authority.gr και, μαζί
με τον Μάνο Βέζο, παρουσιάζουν στο www.amagiradio.com την εκπομπή «The Grid».
