Ας βγει
από τη μέση γρήγορα και όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα γίνεται. Σαν ένα ψηφιακό τσιρότο
σφηνωμένο κάπου στη μνήμη.
Δεν μπορώ να ασχοληθώ σοβαρά με κανέναν τίτλο που κυκλοφόρησε προ
δεκαετίας. Μοναδικές
εξαιρέσεις τα Vampire The Masquerade Bloodlines και Hλlf Life 2, αλλά νταξ,
αυτό είναι τρόπον τινά,
μία κατηγορία από μόνο του.
Το
περίεργο είναι πως η πάθηση μου δεν προκαλείται επειδή αλλοτριώθηκαν τόσο τα
γούστα μου από τα λούσα των σύγχρονων τίτλων. Ο λόγος είναι ελαφρώς
ρομαντικός και πηγάζει από την ανθρώπινη φύση που τείνει να εξιδανικεύει το
παρελθόν. Για
κάποιον που απέτυχε -οικτρά- ως ρομαντικός και ως
αποτέλεσμα κατήντησε ακραιφνώς κυνικός,
αυτό είναι μία τεράστια παραδοχή.
Ναι, στο gamingείμεθα κάπως ρομαντικοί.
Τις
προάλλες πήρα το Jak Trilogy για το PS Vita. Από
την εξαιρετική τριλογία,
είχα ασχοληθεί εντατικά με τα 1
και 2 αλλά το
τρίτο επεισόδιο της σειράς το είχα δει -και
τερματίσει- εντός ενός
Σ/Κ. Το είχα λατρέψει όμως. Οι μεταποκαλυπτικές νύξεις, η υφή του Mad
Max, η διττή φύση του Jak
και ο ανοιχτός του κόσμος με είχαν κερδίσει. Έκτοτε,
δεν είχα καταφέρει να το βρώ ούτε ζωγραφιστό σε κάποιο κατάστημα και
κάπως μου είχε μείνει απωθημένο.
Όταν είδα την τριλογία να κυκλοφορεί για το Vita (που το έχω και ψιλοσκονίζεται) δεν άργησα να πάρω την
απόφαση.
Έβαλα την
κάρτα στο φορητό, πέρασα
αστραπιαία το menu χωρίς
καν να ασχοληθώ με τα 1
και 2 και
κατευθείαν έπεσα στην παγίδα της νοσταλγίας μου.
Πρώτη έκπληξη ήταν η δυσκολία με την οποία κατάφερα να βγάλω το tutorial. Οικτρό playtesting.
Μία κάμερα που ουδέποτε είχε την ικανότητα να βοηθήσει. Μία απόκριση που θύμιζε
εποχές ISS Pro και
ένα σύστημα checkpoint που θυμίζει εκείνο του Demon'sSoulsστο πιο ηλίθιο και πολύ πιο σαδιστικό.
Η εξέλιξη της υπόθεσης γινόταν με την ταχύτητα που δίνονταν -υποθέτω- τα drafts στον σκηνοθέτη και η ενδυνάμωση του
χαρακτήρα πιο γρήγορα και απ' ότι στο Watch Dogs (κάποια άλλη στιγμή θα το πιάσουμε και
δαύτο).
Κάπου εδώ, να αναφέρουμε πως τον τίτλο
έφτιαξε η Naughty Dog των Uncharted και The Last of Us. Η
ικανότητα να δει κανείς πίσω στο χρόνο είναι υπό αυτό το πρίσμα και σε αυτό το
βαθμό, άκρως
ανεκτίμητη. Μπορεί
κανείς να αφουγκραστεί τόσο τα αφηγηματικά μέσα όσο και τις σκηνοθετικές
πινελιές του studio από
τη Santa Monica, στα
γενοφάσκια τους. Αλλά ως
εκεί. Η όποια
ανάμνηση είχε καλλιεργηθεί στο νου μου μετά από χρόνια και χρόνια απωθημένης
αναμονής απλά εξατμίστηκε.
Το είχα πάθει και με το Beyond Good and Evil κάποτε αυτό αλλά δεν το πήρα το μάθημα.
Αυτή τη φορά η απομυθοποίηση ήρθε τόσο απότομα και τόσο ωμά που έκλεισα
την κονσόλα μετά από μόλις μίας ώρας παιχνίδι.
Η
ρετροφοβία μου δεν προκύπτει από έναν νεοξιπασμό.
Ακόμα μπορώ να εκτιμήσω τα άλματα που έγιναν τότε. Μπορώ να αναγνωρίσω συλλήψεις στο gameplayπου επηρεάζουν ακόμα και το σημερινό gaming.
Δεν μπορώ όμως να ξαναδώ το Jak
3. Πρέπει να κρατήσω την ανάμνησή του όπως την έπλασαν τα χρόνια και την
σμίλεψε η εξιδανίκευση.
Πόση ζημιά μπορεί να του κάνει μια ώρα παιχνιδιού σήμερα;
Κατά έναν
ρομαντικό τρόπο παραμένω πιστός στην ιδέα του παιχνιδιού που αγάπησα τότε. Έχοντας συμπληρώσει pixels εκεί που δεν υπήρξαν
ποτέ και έχοντας εμπλουτίσει animations με τη φαντασία. Αυτό ακριβώς κατέρριψα πριν λίγες μέρες. Την τότε μας ικανότητα να
πειστούμε από πολύ λιγότερα.
Ούτε χίλια ογδόντα πι.
Ούτε εξήντα frames.
Γι'αυτό
αφήστε με σας παρακαλώ στην ρετροφοβία μου.
Πήγα να αποτελειώσω ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια. I'm
deeply superficial κιετς.
Ο Δημήτρης Ρέντζιος γράφει στο www.authority.gr και, μαζί
με τον Μάνο Βέζο, παρουσιάζουν στο www.amagiradio.com την εκπομπή «The Grid».
