φωτογραφία και κατασκευή: Μπρικένα Γκίστο
Σάββατο βράδυ γυρνάς σπίτι νωρίς γιατί σου την σπάνε οι after -και καλά-διασκεδάσεις, ανοίγεις την tv γιατί ξέμεινες στη γη απ'τον καιρό του προπατορικού, και πετυχαίνεις τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της Διακριτικής γοητείας των αρσενικών στην ΕΡΤ1. Τις ταινίες της Όλγας Μαλέα δεν τις έχεις γενικά και σε εκτίμηση, μα λίγο να δεις ποιοι παίζουν, λίγο να δεις πώς άλλαξαν οι ηθοποιοί σε είκοσι χρόνια ή ποιοι χαθήκαν από προσώπου γης κάθεσαι και την βλέπεις. Στην ταινία γίνεται με δύο λόγια αυτό που λέει ο Κηλαηδόνης στο τραγούδι του:
και τα 'φτιαξε η Έμυ με το φίλο του Αρτέμη
και τον πήρε από τη Μάνια που κολλούσε στον Τοτό
που φλερτάριζε τη Βάσω που τα είχε με τον Τάσο
πριν τον κάνει με την Ράνια τσακωτό.
Όλα αυτά ωραία και καλά. Όμως, στα δύο τελευταία λεπτά της ταινίας σου δείχνει η Μαλέα ότι βρίσκονται όλοι στον γάμο της μιας πρωταγωνίστριας, που είναι και έγκυος χωρίς να ξέρει από ποιον και παντρεύεται κάποιον που σ'όλη την ταινία απέφευγε. Μα κι οι υπόλοιπες κι οι υπόλοιποι της παρέας δεν πάνε πίσω. Απροσδόκητοι συνδυασμοί μεν, αλλά όλοι βολεμένοι δε. Προτάσεις γάμου και σχέδια για νέες σχέσεις με φόντο τις εργασίες του αττικού μετρό. Και ξαφνικά, σε πιάνει άγχος. Λες, τι προσπαθεί να μου πει η Μαλέα; Πώς οι γυναίκες ψάχνουμε και ψάχνουμε, δεν ξέρουμε τι θέλουμε, και στο τέλος καταλήγουμε να με κάποιον που είχαμε απορρίψει; Πως έχουμε στο νου μας μια ζωή πεταλουδίτσας και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που λες τώρα θα γίνω εργατικό μυρμήγκι για λίγα ψιχουλάκια ασφαλούς ζωής; Αγχώθηκα και ξαναβγήκα.
Την άλλη μέρα, Κυριακή γιορτή και σχόλη, η μισή Ελλάδα παντρεύοταν κι η άλλη μισή ήταν καλεσμένη. Εμείς που δεν ανήκουμε σε κανένα μισό (άρα λάθος κλάσμα δημιούργησα) βλέπαμε στα social media καταιγισμό από φωτογραφίες, από νυφικά, από καλεσμένους. Κάπως σαν την βραδιά των Όσκαρ αλλά με περισσότερο κέφι και μπρίο. Άντρες να γράφουν yolo και χαμός και το κάψαμε και γυναίκες να λένε και στα δικά μας, στα κεφαλάκια μας, και ποια θα πιάσει την ανθοδέσμη . Τα συμπεράσματα δικά σας.
Λες θα βγω μια βόλτα Κυριακή απόγευμα, η καλύτερη στιγμή της εβδομάδας – η πιο τρυφερή, κι εκεί που περπατάς βλέπεις ανθοστολισμένα αμάξια κι ακούς τις κόρνες των αυτοκινήτων. Εντάξει, δεν θα το κρύψω, αυτό το γουστάρω λίγο – μου φαίνεται διασκεδαστικό. Σαν να είσαι με την παρέα σου και τραγουδάς στη μέση του δρόμου. Το τρίτο τέτοιο νυφιάτικο αμάξι που συνάντησα το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Με ανοιχτά παράθυρα οι άρτι νυμφευθέντες χαιρετούσαν τους άγνωστους περαστικούς που είχε τύχει να περπατούν στο πεζοδρόμιο εκείνη την ώρα – ανάμεσα τους κι εγώ. Ουάου, σκέφτηκα, της είπε ότι θα την κάνει βασίλισσα και πήραν τον ρόλο σοβαρά και χαιρετούν τα πλήθη. Κρίμα δεν είναι όμως να μην είναι ο ένας στραμμένος στον άλλον, να μην έχουν κλειστά παράθυρα και μέσα να φιλιούνται, να εσωστρέφονται αντί να σκορπίζονται σε μας για να τους δούμε; Θυμίζει λίγο την ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα, που εν έτει 1965, η γειτονιά πρέπει να δει ότι επιτέλους την στεφανώθηκε την Ελενίτσα του ο Αντωνάκης κι έγινε κυρία Κοκοβίκου με δόξα και τιμή.
Επιτέλους φτάνεις στο καφέ και βρίσκεις το ζευγάρι των φίλων σου να μαλώνουν για το αν θα κάνουνε παιδί ή όχι και πότε. Σκέφτεσαι δεν μπορεί, η Πανσέληνος στους Παρθένους και στους Ιχθείς θα ευθύνεται για όλον αυτόν τον οικογενειακό οίστρο του διημέρου. Χτυπάει το τηλέφωνο κι είναι μια πολύ καλή σου φίλη που έχει σχέση εξ αποστάσεως. Εδώ είμαστε λες. Παίρνεις δύο αμερικάνο -τους πιο νόστιμους στην πόλη – κι ένα cheesecake που ξες ότι δεν παίζει να αρνηθεί. Την βρίσκεις στο λιμάνι με μαύρα ρούχα και μια υπέροχη πλεχτή ζακέτα στο χρώμα της μόκας. Θες να την φωτογραφίσεις γιατί σου άρεσε και σου αρνείται. Έχει κι εκείνη τις ιδιορρυθμίες της, το καταλαβαίνω. Με αστραπές στο φόντο μακριά στο βάθος της θάλασσας, περνάς ένα δειλινό όπου χωράνε όλα: σχέδια εκδίκησης, πλάνα για το μέλλον, ονόματα αγοριών απαγορευμένα από τον νόμο. Τελικά τα ονόματα δεν είναι πρόσωπα, είναι καταστάσεις.
Την αποχαιρετάς στην βροχερή Θεσσαλονίκη με μια αγκαλιά κι ένα παθιασμένο φιλί στο μάγουλο. Απ' τη στιγμή που εσύ μπορείς να κάνεις αυτό που θες κι αυτό που νιώθεις, ας πάνε οι άλλοι να παντρεύονται. Κακό δεν είναι. Έκαστος εφ'ω ετάχθη, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται…(ξέρω κι άλλες για την περίσταση).
All you need is love – το λένε και τα Σκαθάρια.
υγ. 1. για να προλάβω γνωστούς και άγνωστους, εντάξει ποια είμαι εγώ να κρίνω τι κάνουνε οι άλλοι κι αν ο γάμος είναι δεινό; αλλά πρέπει να βρω κι έναν πιασάρικο τίτλο στο άρθρο παιδιά!
2. όπως λέει κι ένας φίλος η ταινία της Μαλέα αυτή αξίζει αν μη τι άλλο για τα γυρίσματα σε μια Αθήνα που αλλάζει πρόσωπο εν όψει Ολυμπιάδας. Σοβαρεύεται κι αυτή όπως οι ήρωες της ταινίας. Ελπίζω να μην βουλιάξανε οι σχέσεις τους όπως κι η Αθήνα και κατ' έπεκταση η Ελλάδα μετά τους Ολυμπιακούς.
3. Κι αυτό με το σύμφωνο κοινωνικής συμβίωσης τι είναι πάλι; Τι κοινωνικής; Ονομάστε το ερωτικής, παθιασμένης συμβίωσης να συνεννοούμαστε, αν είναι να συμβιώνουμε κοινωνικά…ακούγεται σαν αναγκαίο κακό.
4. ιδέες στην (βροχερή κατά προτίμηση) Θεσσαλονίκη: φύλλα χρυσού σε σοκολατένιες πάστες για να σπάσουν την μουντίλα, ανταγωνιστικό taboo με φίλους και copa banana μισή μισή με το έτερον ήμισυ.
