Η.Π.Α., 2016 Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Αγιερ Με τους: Γουίλ Σμιθ, Μάργκοτ Ρόμπι, Τζάρεντ Λέτο, Τζάι Κόρτνεϊ, Κάρα Ντελεβίν, Τζόελ Κίναμαν, Άντεγουελ Ακινουόγιε-Αγκμπάτζε, Τζέι Χερνάντεζ, Iκε Μπάρινχολτζ, Σκοτ Iστγουντ, Aνταμ Μπιτς, Κάρεν Φουκουχάρα, Μπεν Aφλεκ, Κόμον, Βαϊόλα Ντέιβις
Μια πανούργα πράκτορας μυστικών υπηρεσιών αποφασίζει να δημιουργήσει μια ομάδα από κακοποιούς με σκοπό να αντιμετωπίσει μια παγκόσμια απειλή. Τα ετερόκλητα αυτά στοιχεία θα κληθούν να ξεπεράσουν την εγκληματική τους φύση και να συνεργαστούν για το κοινό καλό.
Άλλη μία ταινία της DC από αυτές που βγαίνουν με το κιλό τελευταία στις αίθουσες, με τις μεγάλες προσδοκίες και το ακόμη μεγαλύτερο μπάτζετ που πάντα εκπλήσσουν δυσάρεστα σε σημείο να αναρωτιέται κανείς τι μας εκπλήσσει. Μικρή σημασία έχει βέβαια αυτό, αφού κάθε ένα από αυτά τα δημιουργήματα γεμίζει τις αίθουσες και σπάει τα ταμεία, αν και είναι γεγονός, ότι τη μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων ετών την έκανε το ομολογουμένως, πολύ καλό Deadpool που ακολούθησε διαφορετική οδό, παίζοντας με τις συμβάσεις του είδους. Τώρα, σχετικά με την ομάδα αυτοκτονίας, γνήσιο παιδί του μάρκετινγκ, έχει λίγο από όλα. Μία μάγισσα, (ή θεά από το παρελθόν, ή λίγο απ'όλα τελοσπάντων) με την επιθυμία που ποτέ δε σταματά να είναι γελοία, του να κατακτήσει τον κόσμο, ξόρκια, πλάσματα σα ζόμπι, πυροβολισμοί, βόμβες, εξυπνάδες, ρομάντζο και τα απαραίτητα ηθικά διλλήματα, μη τυχόν και η ταινία θεωρηθεί επιφανειακή, όλα πακεταρισμένα σε ένα πολύχρωμο ψευτογκόθικ περιτύλιγμα.
Πάντως η ιδέα της ταινίας μόνο άσχημη δεν είναι. Καταρχάς αρχικά όχι μόνο είχε ενδιαφέρον να βλέπεις τους εκκεντρικούς αυτούς ήρωες να συγκροτούν μία με το ζόρι ομάδα και να πλακώνονται μεταξύ τους αλλά ήταν και ωραία η αίσθηση ότι επιτέλους ο θεατής μπορούσε να είναι με το μέρος τους, αφού χρησιμοποιούσαν τις δυνάμεις τους για καλό. Σε ορισμένα σημεία μάλιστα οι αντιήρωες αυτοί επέτρεψαν στην ταινία να απομακρυνθεί ελαφρώς από το στερεότυπο των ατσαλάκωτων υπερηρώων με τα πάντα κουραστικά ηθικά τους διλλήματα για το βάρος της δύναμης, τη μοναξιά της ευθύνης κλπ, δίνοντάς της ένα πιο ειλικρινές έως και κυνικό χιούμορ. Έτσι το πρώτο μέρος της παρουσίασης των ηρώων έχει μεν κάποιο ενδιαφέρον και δημιουργεί προσδοκίες, είναι δε υπερβολικά μεγάλο και έχει μάλλον το λόγο του καθώς όταν η εισαγωγή τελειώνει, ξεκινά ο όλεθρος.
Η πλοκή της ταινίας είναι πραγματικά υποτυπώδης, απλή αφορμή για να πέσει και λίγο πιστολίδι στα διαλλείματα της ατελείωτης πασαρέλας κουστουμιών και μακιγιάζ. Θαρρεί κανείς ότι το σενάριο γράφτηκε στο πόδι γεμάτο με λογικά άλματα, λύσεις από το πουθενά, σε μια έτσι και αλλιώς επιπόλαια και αφελώς στημένη ιστορία. Ωστόσο αυτό το αδύναμο κυρίως μέρος της δράσης, δεν είναι τίποτα μπροστά στο πραγματικά απαράδεκτο φινάλε, το εμποτισμένο βλακωδώς και από το πουθενά με ηθικά διδάγματα περί φιλίας και πατρικής αγάπης σερβιρισμένο με την πιο αναμενόμενη ανατροπή.
Είναι θλιβερό το πόσο υπολείπεται αυτή η ταινία από τα έργα της χρυσής εποχής των υπερηρώων, με την ατμοσφαιρική τριλογία του Κρίστοφερ Νόλαν ως το καλύτερο παράδειγμα ταινιών που ναι μεν σέβονται τις συμβάσεις του είδους αλλά αν μη τι άλλο έχουν πειστικούς χαρακτήρες, καλά στημένη ιστορία με ανατροπές, σασπένς, εξέλιξη, κάτι παραπάνω από πέντε μακιγιαρισμένους τύπους που γυροφέρνουν στα σκοτάδια και πετάνε εξυπνάδες. Ακόμη και σε επίπεδο ηρώων όπου θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι επένδυσε η ταινία, δεδομένου και της μακροσκελούς εισαγωγής της, η εξέλιξη τους είναι ανύπαρκτη, το παρελθόν τους στα όρια του μελοδράματος και η κατάληξή τους αφελής. Ίσως να είχε κάποιο ενδιαφέρον το ότι οι αντιήρωες φάνταζαν σχεδόν αγαθοί μπροστά στους εκπροσώπους της εξουσίας, αν έπειθαν όντως για τη σατανική τους φύση χωρίς να χρειάζεται να μας το υπενθυμίζουν διαρκώς, γκρινιάζοντας για την περιθωριοποίησή τους σαν κακομαθημένοι έφηβοι.
Από αυτούς τους ήρωες ξεχωρίζει σαφώς η Χάρλεϊ Κουίν με μια Μάργκοτ Ρόμπι να ισορροπεί χαριτωμένα ανάμεσα στην τρέλα και στον ερωτισμό αν και ακόμη και αυτή όταν επαναλαμβάνει για χιλιοστή φορά το ίδιο αστείο μπορεί να γίνει κουραστική, σίγουρα όχι αστεία. Δίπλα της ο Τζάρετ Λέτο που έχει αναλάβει ένα ρόλο με βαρύτατη κληρονομιά και πασχίζει με χειρονομίες, φωνές, και κάθε είδους υπερβολές για να πει τα μισά από αυτά που ο Χιθ Λέτζερ και ο Τζακ Νίκολσον έλεγαν με ένα βλέμμα. Έτσι στη θέση του τζόκερ που τρόμαζε με την υπόγεια μοχθηρία του και την εξωφρενική του παράνοια αποτελώντας μια γνήσια απειλή, ο Λέτο δίνει έναν χαρακτήρα χωρίς βαρύτητα, κάτι ανάμεσα σε υστερικό έφηβο και μεθυσμένο γκάνγκστερ. Το καλό είναι ότι ρόλος του τελικά είναι πολύ μικρός, τόσο που θα μπορούσε άνετα να λείπει, άρα και δε μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς για το τελικό φιάσκο της ταινίας.
Ένα φιάσκο βέβαια που σίγουρα θα γεμίζει τις αίθουσες για πολύ καιρό και πιθανότατα θα οδηγήσει σε σειρά από σίκουελ που θα μας απασχολήσουν στα επόμενα χρόνια. Γιατί ίσως όταν πρόκειται για τέτοιες ταινίες να μην αξίζει να ασχοληθεί κανείς με όλα αυτά τα στοιχεία και να μην περιμένει τίποτε περισσότερο από το να περάσει ευχάριστα την ώρα του. Η ταινία στο κάτω κάτω δε φτιάχτηκε για τους κριτικούς αλλά για να ικανοποιήσει το δεκατετράχρονο κοινό της. Το πρόβλημα της ωστόσο δεν είναι ότι είναι κακή, αυτό ήταν σχεδόν αναπόφευκτο για το είδος και τους σκοπούς της. Το πρόβλημά της είναι ότι είναι χειρότερη απ' ό,τι θα περίμενε κανείς.
