Αγαπούσα ως παιδί τις Κυριακές. Δεν ήταν το σχολείο που μ' εμπόδιζε να τρέφω εφάμιλλα αισθήματα και για τις υπόλοιπες μέρες. Όχι.
Ήταν πως την Κυριακή ξυπνούσαμε αλλιώς. Παραδεισένιες μυρωδιές μας έπαιρναν αγκαλιά από τις 9 το πρωί. Πραλίνα σοκολάτας, τυλιγμένη σε κρουασάν βουτύρου δίπλα σε σε τσόκο-ρόφημα. Πάντα επί τρία. Ένα για την καθεμιά.
Τις άλλες μέρες δεν πρόφταινε φαίνεται ο πατέρας τον φούρνο, είτε τα χρήματα δεν περίσσευαν-ποιος αλήθεια νοιάζεται, μα τις Κυριακές…
Πάλευα θυμάμαι, στην τραπεζαρία να βουτήξω το κρουασάν με την περισσή γέμιση (αυτό που μόνο ένα παιδί διακρίνει), το βουτούσα ξεδιάντροπα από τα χέρια της Άρτεμης' κι εκείνη ανέκφραστη, σαν αβγό παραβρασμένο, σιωπούσε και με μισούσε κρυφά.
Κυλούσε η μέρα μες την αρβάλα, μέσα σε ξεσπάσματα γκρίνιας και ακατάπαυστες λογοδιάρροιες μα σημασία διόλου δε μας έδινε τότε η μάνα. Ήταν Κυριακή.
Αρκούταν μόνο τα μαλλιά να μη τσουρομαδούμε η μια της αλληνής, τα κεφάλια στη θέση τους να κρατάμε κι «όλα τα άλλα γίνονται», με τούτη την ιδέα πλανιόταν.
Και χορεύαμε θυμάμαι, ρυθμικά ακολουθώντας τις διακλαδώσεις του χαλιού της κουζίνας. Χορεύαμε και ρουφούσαμε ηδονικά τις αξέχαστες μυρωδιές που ζούσαν εκεί μέσα, τις φυλάγαμε σφιχτά μες στα ρουθούνια μη και ξεθυμάνουν και χάσουμε για πάντα τα παιδικά μας όνειρα. Χορεύαμε και πνιγόμασταν μέσα σε αναθυμιάσεις κιμά και μαϊδανού, μυρωδιές που κάτι φουρνιστό προμήνυαν. Ορμούσαμε σ΄ένα δωμάτιο βουτηγμένο στην πατατίλα που τόσο λατρεύαμε.
Κι η μάνα τρυφερή, σαν το φρέσκο το ψωμί, μας έβαζε κοκά κόλα τις Κυριακές. Και μεις για πάντα ευτυχισμένες ήμασταν, κι όλο ξανά γελούσαμε και στριφογυρίζαμε αφού ουδέποτε φανταστήκαμε πως κάποτε οι Κυριακές τελειώνουν…
