Ο Τάκης Σπυριδάκης, από τη «Γλυκιά Συμμορία», την πρώτη εμφάνισή του
στη μεγάλη οθόνη, μέχρι τη “Λούφα και Παραλλαγή’’ και τη δική του ταινία, “Ο
Κήπος του Θεού’’, ξενερώνει να τον αποκαλούν ηθοποιό του κινηματογράφου.
Επιζητά το θέατρο που έχει αξία για τον ίδιο και ακολουθεί το “Ι have a dream’’ για τη δική του ταινία, σενάριο
και σκηνοθεσία. Μπορεί να τον πετύχεις κάπου ερημικά στη Σίφνο ή κανένα ωραίο
βράδυ στην Αθήνα, άλλωστε τα σπουδαία πράγματα γίνονται μεταξύ τετάρτης και
πέμπτης πρωινής, κατά Σαίξπηρ. Μην τον αποκαλέσεις “πρόεδρο’’, κάτσε δίπλα του και απόλαυσε την σιωπή της εμπειρίας
και τα ποτά.
Θεσσαλονίκη, μια πόλη που επιβιώνει ανάμεσα σε πολλαπλές ταυτότητες;
Πάντα είχε μια
πολυπολιτισμικότητα η Θεσσαλονίκη. Παλιότερα πιο έντονα, τώρα έχουν χαθεί
κάποια στοιχεία ή έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Όσο διατηρούσε τον
πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της είχε ενδιαφέρον, άλλο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας
και άλλο άπατο σκυλάδικο. Ωστόσο, δεν θέλω να είμαι επιθετικός σε μια πόλη που
αγαπώ. Δεν την αγαπάω μεταφυσικά γιατί μου καρφώθηκε μια ηλιαχτίδα και μου
είπε, ‘’αγάπα τη Θεσσαλονίκη’’. Από τα παιδικά μου χρόνια, με τυχαίο τρόπο,
ήμουν ένας τύπος που μόλις μάζευα κανένα φράγκο ήθελα να πηγαίνω ταξίδι να
γεμίζουν οι μπαταρίες. Τη Θεσσαλονίκη τη γνωρίζω από μικρό παιδί. Ερχόμουν
πάνω, είχα φίλους, Το οδυνηρό είναι ότι βρίσκομαι σε μια ηλικία που όταν
ανοίγεις την ατζέντα συνειδητοποιείς ότι όλο και κάποιος λείπει και αυτό με
στενοχωρεί, πολλοί αγαπημένοι άνθρωποι. Καλλιτεχνικά εδώ παρουσιάστηκαν οι πρώτες
δουλειές μου, από “Γλυκιά Συμμορία’’ μέχρι
και η δική μου σκηνοθετική δουλειά. Επομένως, με δένουν πολλά πράγματα μ’ αυτή
την πόλη και ό,τι και έχει συμβεί στο σκηνικό χώρο, το συναίσθημα παραμένει το
ίδιο.
Ο του Σποκέιν, ένα κείμενο, ωμό, σκληρό;
Θα μπορούσε να το πει κανείς και
σκληρό. Είναι σίγουρα ένα αλήτικο έργο. Δεν είναι ένα mainstream έργο.
Η πρώτη εντύπωση που αποκόμισα ήταν ότι πρόκειται για ένα έργο έξυπνο από κείνα
που μου αρέσουν γι’ αυτό και το έκανα. Είδα ότι η διάθεσή του ήταν να μας πει
κάτι σαν παραμύθι, χρησιμοποιώντας πιθανόν και τη φόρμα του παραμυθιού. Έχουμε
όλοι προσέξει ότι πολλές φορές ενυπάρχει μια βία στα παραμύθια που μας κάνει να
αναρωτιόμαστε αν απευθύνονται σε παιδιά.
Βέβαια, είναι ένα παραμύθι από την ανάποδη. Δεν το λέει ένας μεγάλος σε
ένα παιδί για να αποκοιμηθεί αλλά ένα παιδί σ’ ένα μεγάλο για να τον κρατήσει
ξύπνιο. Από την άλλη είναι ένα έργο που με το δικό του μότο και τη δική του
φόρμα, αποτυπώνει πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, μέσα μας, στην
καθημερινότητά μας.Αν τα κατατάσσει
κανείς σε ακραίες καταστάσεις, εγώ δεν το πολυκαταλαβαίνω. Τι πάει να πει
‘’παραβατικότητα’’; Ένας δημόσιος υπάλληλος μπορεί τη δεδομένη στιγμή να είναι
μια παραβατική κατάσταση, δεν τα ξεχωρίζω εύκολα. Αυτό ίσως να είναι μια
προσωπική μου αδυναμία, δεν λέω ότι έχω δίκιο. Είναι, όμως, η άποψη που την
αγαπάω και ας είναι λάθος, δεν πειράζει, μ’ αρέσει.
Ο Μέρβιν, χαρακτήρας του έργου, είναι ένας έρημος άνθρωπος. Υπάρχουν
ανάμεσά μας πολλοί;
Μόνοι τέτοιοι. Τα τελευταία 30-40
χρόνια, όχι μόνο στην Ελλάδα, νομίζω ότι έχει σκληρύνει το παιχνίδι πολύ. Οι
κοινωνίες έχουν γίνει αφόρητες. Δεν πιστεύω να νομίζει κανείς ότι αυτό που
λέγεται Ευρώπη είναι κάποιες κοινωνίες παράδεισοι. Είναι σκληρές κοινωνίες που
ακόμα και σε κρίση εμείς να μην έχουμε τέτοια φαινόμενα. Έχω την αίσθηση ότι
μερικές από τις χώρες που έχω περάσει ήταν κοινωνίες κτηνωδίας. Υπάρχει ένα
πισωγύρισμα, ένας αφόρητος συντηρητισμός . Ένας καινούργιος μεσαίωνας. Ο Μέρβιν
είναι ένας έρημος άνθρωπος όπως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες του έργου.Έχουν βρει ένα δικό τους τρόπο για να
επιβιώσουν. Τους λείπουν βασικά πράγματα. Στον Κουλοχέρη, έχουμε έναν άνθρωπο
που του λείπει το χέρι, λέει διάφορες ιστορίες γι’ αυτόν, αν θέλουμε τον
πιστεύουμε και έχει εφεύρει ένα δικό του τρόπο για να κινείται στην κοινωνία
και να έρχεται σε επαφή με ανθρώπους. Αυτός ο τρόπος είναι λίγος ακραίος. Σαν
εικόνα του λείπει το χέρι, κάποιος του’ κόψε και κάποιος του έγδαρε και όλα τα άλλα που
είχε μέσα του. Πιθανόν και η μητέρα του δια τηλεφώνου και της απουσίας της. Δεν
είναι δολοφόνος, είναι σκληρός. Ο Μέρβιν είναι ένας άνθρωπος με τα ίδια
χαρακτηριστικά αλλά έχει χέρι, επειδή είναι και πιο νέος τραβάει και το ερωτικό
στοιχείο. Οι ήρωες συγκοινωνούν μεταξύ τους μέσω της έλλειψής τους.
Ο ρόλος σας, έχει μέσα το ρατσιστικό στοιχείο. Πρέπει να τους
ξορκίζετε, να τους δικαιολογείτε τους ρόλους κατά την ερμηνεία;
Όχι, δεν το πιστεύω. Σ’ αυτή την
περίπτωση, μου άρεσαν και το έργο καθεαυτό και ο ρόλος. Το βίωμα παίζει ρόλο
και όπου δεν υπάρχει πρέπει να το εφεύρεις. Είναι πολλά στοιχεία στους ρόλους
που δεν είσαι εσύ. Δεν είμαι ρατσιστής. Θα βρεις πολλά πράγματα που δεν είσαι
αλλά πρέπει να τα κάνεις να είσαι. Ποτέ δεν θα γίνεις ένας άλλος. Πάντα θα
παίζεις ένα ρόλο και θα είσαι και εσύ. Αυτά περί μεταμόρφωσης, είναι βαρύγδουπες μπούρδες.
Τι ρόλο παίζει η μουσική στην παράσταση;
Όχι σπουδαίο. Οι παραστάσεις στο
θέατρο, τη χρησιμοποιούν για να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα.Δεν παίζει τον ίδιο ρόλο, όπως και
στον κινηματογράφο, είναι φυσικό γιατί είναι άλλες γλώσσες. Στη δική μας
παράσταση ένα ραδιόφωνο παίζει στην αρχή και ακούγεται ένα κομμάτι. Θα μπορούσε
υπό μια άλλη σκηνοθετική άποψη να μην
υπήρχε. Δεν έχω σκεφτεί γιατί το
ταξίδι που πήγα μ’ αυτά τα παιδιά το έκανα με ειλικρίνεια και αθωότητα. Ήταν
μια έντιμη σχέση, μπορεί να είχα και διαφωνίες. Την σκηνοθεσία την υπογράφει
άλλος, συμμετέχω με την ιδιότητα με του ηθοποιού. Όπου χρειάστηκε, μοιράστηκα
την άποψή μου. Αλλά δεν έθιξα την κεντρική κατεύθυνση με την οποία είδε ο
σκηνοθέτης αυτό το έργο. Εγώ πιθανόν να είχα άλλη λογική γι αυτό υπάρχουν και
τα έργα που έχουν πολλές προσεγγίσεις, πολύχρωμες, πολυποίκιλες, ανόητες ή
ουσιαστικές.
Πείτε μας για την επικείμενη ταινία σας, “Ι have a dream’’.
Σχεδόν τελειώνει το σενάριο. Έχει
βρεθεί ένα ικανοποιητικό μέρος των χρημάτων και αυτό μας δίνει ελπίδες να
βρούμε και το υπόλοιπο. Περιμένω να
κλείσει το οικονομικό για να απευθύνω το λόγο στους συντελεστές που επιθυμώ.
Δεν θέλω να ενθουσιαστούμε για κάτι και να μην πραγματοποιηθεί. Το έχω υποστεί
δυο φορές και δεν θέλω να το κάνω σε άλλους συναδέλφους. Η ταινία είναι σε
σπασμένα αγγλικά. Ο τίτλος βγήκε αυθαίρετα, δεν ξέρω αν θα παραμείνει αλλά
σίγουρα θα είναι αγγλικός. Από μια καταστραμμένη, βομβαρδισμένη, ισοπεδωμένη,
από εμπόλεμη κατάσταση που δεν αναγνωρίζεται αν είναι Ανατολή ή Δύση. Κάτω από
τα χαλάσματα ανακαλύπτει κανείς υπέροχα μπαρ, απομεινάρια κτιρίων στα υπόγεια.
Εκεί συνωστίζονται κάποιοι άνθρωποι, όχι απαραίτητα καλά παιδιά και ό,τι μπορεί
να μαζεύει ένα πόλεμος. Μαζεύονται άνθρωποι, δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, δεν
έχουν τον ίδιο πολιτισμό και περιμένουν ένα σαπιοκάραβο να τους πάρει από κει. Δεν
πιστεύω στους παραδείσους. Ταξιδεύουν για το πουθενά.Δεν είναι ταινία που μεταφέρει μια ομάδα μεταναστών με
συγκεκριμένη υπηκοότητα από την κόλαση στον παράδεισο. Η φράση είναι από τον
του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Πιάστηκα από κει, σαν τίτλος εργασίας.
Πρωταγωνιστήσατε σε ένα πετυχημένο τηλεοπτικό σποτ. Τι έκανε τον κόσμο
να ταυτιστεί τόσο;
Σημαντικός παράγοντας ήταν το
οικονομικό. Διάβασα το σενάριο, την ιδέα, είδα ότι δεν θα παίξω κάτι mainstream αλλά
κάτι που παίζεται σαν ρόλο, στα ίσια. Ο
κόσμος, αυτόν τον άνθρωπο, είτε με την πολιτική του μορφή, είτε την
ποδοσφαιρική του, τον έχει στο μυαλό του. Τον είδε μέσα του, δίπλα του, είναι
και ο ίδιος. Απέμενε η απλή υπόθεση να τον κάνω καλά. Οι ρόλοι δεν παίζονται με
μια ατάκα. Σε 40 δευτερόλεπτα πρέπει να προσπαθήσεις να αναπτύξεις έναν ήρωα.
Με βοήθησε για ένα μικρό διάστημα να σκεφτώ δικά μου πράγματα, χωρίς να έχω το
άγχος πώς θα πληρώσω το ενοίκιο, πώς θα πάνε φροντιστήριο τα παιδιά. Κάτι που
εξαργυρώθηκε γρήγορα και ξαναγυρίσαμε στα ίδια. Επωφελήθηκα το διάστημα της
διαφήμισης, να δουλέψω με καλύτερους όρους, τα δικά μου όνειρα.
Το γεγονός ότι σας χαρακτηρίζουν “ηθοποιό του κινηματογράφου’’, έχει τα
υπέρ και τα κατά του;
Είναι λάθος να το λένε. Βαριέμαι
και να το εξηγήσω. Δεν ισχύει για κανέναν ηθοποιό. Η πιο ουσιαστική διαφορά στον κινηματογράφο,
είναι βέβαια και θέμα σκηνοθέτη, είναι το γεγονός ότι ένας ανυπόφορος ηθοποιός
μπορεί να γίνει υποφερτός. Στο θέατρο
δεν μπορεί να γίνει αυτό. Στο θέατρο πρέπει να παίζεις κάθε μέρα, γι’ αυτό και
παίζω σπάνια. Πρέπει να το γουστάρεις πολύ. Τύποι σαν εμένα φλιπάρουν εύκολα. Αν
κρίνω μ’ αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο καιρό, στο σύνολό του είναι
παρατημένο και πολύ πίσω το θέατρο. Δεν ενθουσιάζομαι, να σας πω την αλήθεια
και με τους νέους ανθρώπους, αυτό που παίζουν πάνω στην σκηνή, πολλές φορές
είναι άχρηστο, όχι ότι δεν υπάρχουν αξιόλογοι νέοι ηθοποιοί . Παίζονται στη
Θεσσαλονίκη κάποιες θεατρικές παραστάσεις,
μια πάει πολύ καλά. Εγώ είμαι χρόνια στο κουρμπέτι, είμαι εξοικειωμένος
μ’ αυτά. Τέτοια παραδείγματα είχαμε και στο παρελθόν με άλλους όρους. Σαν
συλλογική συμπεριφορά ο κόσμος έτσι λειτουργεί, οι μειοψηφίες νιώθουν κάποια
πράγματα. Είναι το μεγάλος κέρδος αυτού του συστήματος που δημιούργησε μια
πολιτική κοιλιά, παντελής έλλειψη πολιτικής σκέψης και αυτό ακολούθησε το
θέατρο, τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική, τις τέχνες. Ο κινηματογράφος για ένα
διάστημα έχασε τη γλώσσα του, με ταινίες που έμοιαζαν με τηλεοπτικό
επεισόδιο. Είχαν όμως εισιτήρια αυτές οι
ταινίες.
Είστε αμετανόητος νυχτόβιος;
Τι εννοείς; Ποιος στο’ πε; Ο
Σαίπξηρ έλεγε ότι τα σπουδαία πράγματα γίνονται μεταξύ τετάρτης και πέμπτης
πρωινής, αλλά δεν τον επικαλούμαι για να δικαιολογήσω τα ποτά που πίνω κατά
καιρούς. Η νύχτα είναι ωραία, γοητευτική. Όταν ήμουν νεότερος, κυκλοφορούσα
περισσότερο, είτε δουλεύοντας είτε διασκεδάζοντας. Τα τελευταία χρόνια
κυκλοφορώ όσο λιγότερο γίνεται, είναι μια φυσική συνέπεια, ο χρόνος. Είμαι σε
μια ηλικία, παρόλο που δεν έχω αποφασίσει τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, ό,τι
επιλέγω να κάνω να είναι ωραίο. Κυκλοφορώ νύχτα, πίνω τα ποτά μου, πηγαίνω
κινηματογράφο, διαβάζω, έχω να δω τηλεόραση πάνω από 10 χρόνια και μεγαλώνω και
τα παιδιά μου.
Ο ηθοποιός Τάκης Σπυριδάκης πρωταγωνιστεί στην παράσταση Ο Κουλοχέρης του Σποκέιν του Μάρτιν Μακ Ντόνα στο Θέατρο Αυλαια!
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: 7-11 & 14-18 Μαΐου 2014
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: Τετάρτη-Σάββατο 21.00, Κυριακή 20.00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: Κανονικό 15€, Μειωμένο 12€
ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ
Κτίριο ΧΑΝΘ, πλευρά Τσιμισκή, τηλ: 2310237700
