Matthias and Maxime του Xavier Dolan
Canada, 119'
Competition, Cannes Film Festival
Ο Matt και ο Max είναι παιδικοί φίλοι, μέλη μιας παρέας αγοριών που πλέον τριανταρίζει και τα προβλήματα της ζωής αρχίζουν να συσσωρεύονται. Όταν χάνοντας ένα στοίχημα o Matt αναγκάζεται να φιλήσει τον Max, στα πλαίσια μια σκηνής μιας φοιτητικής ταινίας, αρχίζει να σκέφτεται για πρώτη φορά πως μπορεί να συναισθήματά του για τον Max να είναι βαθύτερα από ότι πίστευε και όχι μόνο φιλικά. Στην διάρκεια της ταινίας ο Matt προσπαθεί να αντιμετωπίσει αυτά τα νέα συναισθήματα του, ενώ ο Max ετοιμάζεται για την αναχώρηση του στην Αυστραλία. Παράλληλα προσπαθεί να κρατήσει σε μια ισορροπία την σχέση του με την μητέρα του, η οποία είναι πρώην ναρκομανής, αλκοολική και επιθετική.
Οι θεματικές που έχουμε δει στις προηγούμενες ταινίες του – γύρω από την σεξουαλικότητα, την ομοφυλοφιλία και την σχέση γιου-μητέρας – συνεχίζονται και στην τελευταία ταινία του Xavier Dolan, μόνο που τώρα είναι βουτηγμένες σε μια υπαρξιακή κρίση που συνοδεύει η ηλικία των 30. Η παρέα του Matt και του Max μοιάζει απεγνωσμένα παιδική, προσπαθώντας να συγκρατήσει κάτι από την εφηβεία της που αργοχάνεται, εγκλωβισμένη από τις δουλειές, τις υποχρεώσεις και τα χρήματα και που δε μπορεί να επικοινωνήσει με την νέα σύγχρονη γενιά που παίρνει την θέση της – όπως φαίνεται στην γλωσσική διαφορά που έχουν με την μικρή 18χρονη αδερφή ενός από τα παιδιά της παρέας.
Αν αυτό που περιέγραψα φαίνεται ειλικρινές και ενδιαφέρον, η ταινία δεν είναι. Το σενάριο μοιάζει γραμμένο στο πόδι, κοινότυπο και προβλέψιμο που δεν αρκεί να γεμίσει μια ταινία δύο ωρών. Η πλοκή εξελίσσεται μέσω από μια σειρά συμπτώσεων, η 'ανακάλυψη' της έλξης του Matt προς τον Max μοιάζει συμπτωματική, λες και η σεξουαλική έλξη εξαρτάται από την τύχη. Ταυτόχρονα η ταινία είναι γεμάτη από μέτριες σκηνές-cliché που έχουμε δει πολλές φορές: ο πρωταγωνιστής εκνευρίζεται και σπάει τον καθρέφτη επειδή μισεί τον ίδιο του τον εαυτό, μια σκηνή κλαμπ όπου γίνεται κομμάτια από το αλκοόλ και φασώνεται με κάποιον άσχετο μπροστά στα μάτια του ερωτικού ενδιαφέροντός του, υπάρχει ένα γενετήσιο σημάδι στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή για να συμβολίσει ότι είναι σημαδεμένος εκ γενετής, και άλλες σκηνές αντίστοιχης λογικής. Η ταινία απεγνωσμένα προσπαθεί να προκαλέσει συναισθήματα στους θεατές, αλλά το κοινό τον Καννών μάλλον παραμένει αρκετά ψυχρό.
Οι χωρίς λόγο ύπαρξης ματσό χαρακτήρες (ο Αμερικανός επισκέπτης και η σκηνή του στριπτιζάδικου), το κάπως ανόητο χιούμορ αλλά και οι ουσιαστική απουσία γυναικείων ρόλων δίνει μια περίεργη συντηρητική διάσταση στην ταινία η οποία είναι αντιφατική με την ίδια την θεματική της. Ταυτόχρονα, η σκηνοθετική πρόταση, η φωτογραφία και η αισθητική της ταινίας δεν παρουσιάζουν κάτι το καινούργιο. Η μουσική, και αυτή, μοιάζει να βγαίνει από μια κουρασμένη επανάληψη, μια νεότητα που πεθαίνει και ζει στο παρελθόν, προσπαθεί να επιβάλλει συναισθήματα στους θεατές που δεν υπάρχουν στην ταινία. Το τέλος είναι ένα βεβιασμένο happy ending που έπεται μιας σκηνή έντασης που δεν έχει καμία λογική και που τελικά αναιρεί ολόκληρη την προβληματική της ταινίας, αφού η λύση της μπορεί να είναι τόσο απλή σαν να προέρχεται από το πουθενά.
O Xavier Dolan, ήταν το νέο αγαπημένο παιδί των Καννών, είναι έντονα δραστήριος, με μια συχνή παραγωγή ταινιών όπου παίζει ο ίδιος, αλλά φαίνεται (μετά και την παταγώδη αποτυχία της προηγούμενης ταινίας του The Death and Life of John F. Donovan), πως το μοντέλο των ταινιών του, βασισμένο αποκλειστικά στην προσωπική ζωή του και τον πόνο του, έχει φτάσει στο τέλος του.
