ΤHE BEARS' FAMOUS INVASION OF SICILY του Lorenzo Mattotti
Γαλλία, Ιταλία, 82'
Un certain regard, Cannes Film Festival
Πoιο είναι το μέλλον για τα ευρωπαϊκά κινούμενα σχέδια;
Με αυτό το ερώτημα, και με την ταυτόχρονη ελπίδα πως μπορούν προσπάθειες σαν την δική του να αποτελέσουν έναν νέο πόλο κινούμενων σχεδίων για παιδιά, ξεκίνησε την ομιλία του ο Lorenzo Mattotti λίγο πριν την πρεμιέρα της ταινίας του στο 72ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, η οποία διαγωνίζεται για το βραβείο 'Ένα κάποιο βλέμμα'. O σκηνοθέτης μίλησε για την ανάγκη να γεμίσουμε την φαντασία των παιδιών με εικόνες και ήχους, με μια διαφορετική πρόταση από τις ταινίες Disney ή τις Ιαπωνίας, μια πρόταση που αποκάλεσε: ευρωπαϊκή.
Η ταινία που δημιούργησε απευθύνεται σε παιδιά. Βασισμένη στο ομώνυμο παιδικό κόμικ του Ιταλού Dino Buzzati, η ταινία μας μεταφέρει μια εποχή που η 'Σικελία είχε ακόμη βουνά, τα ζώα ήταν καλά και οι άνθρωποι κακοί'. Όταν οι άνθρωποι απαγάγουν τον γιο του Βασιλιά των Αρκούδων, αυτός θα ξεκινήσει μια εκστρατεία για να τον ξαναβρεί, θα συνεργαστεί με μάγους, θα επισκεφτεί στοιχειωμένα κάστρα και θα πολεμήσει τρολ που μεταμορφώνονται σε γιγάντιες γάτες μέχρι να φτάσει στην πόλη των ανθρώπων. Σε ένα γλυκόπικρο παραμύθι βουτηγμένο σε μουσική και εικόνες βλέπουμε τους κύκλους της ανόδου και της πτώσης μιας πόλης, την διαφθορά της εξουσίας αλλά και την μεταμόρφωση σαν κινητήριος δύναμη που μετατρέπει την σκιά σε φάντασμα, το ξύλο σε άλογο και το φίδι σε τέρας της θάλασσας.
Η ιστορία είναι αρκετά απλοϊκή και προβλέψιμη, επαναλαμβάνει σεναριακά μοτίβα και στερεότυπα χαρακτήρων που ήδη γνωρίζουμε. Όμως η ομορφιά των εικόνων είναι αρκετή για να μας κρατήσει στην οθόνη.
Σε παλιότερο άρθρο μου, (δείτε εδώ: http://www.exostispress.gr/Article/iperbainontas-t…), έγραφα ακριβώς για την ανάγκη ύπαρξης ενός εναλλακτικού πόλου στα κινούμενα σχέδια, εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών και της Disney. Η Ιαπωνία, κυρίως χάρη στις ταινίες του Miyazaki που βρήκανε διεθνή διανομή, έχει καταφέρει να κατακτήσει μια σημαντική θέση σε παγκόσμιο επίπεδο. Σήμερα, παιδιά μπορούν να έρθουν σε επαφή με μια άλλη, μη-αμερικανοποιημένη φαντασία. Τα δίπολα 'καλός-κακός' ή 'ήρωας-πριγκίπισσα' χλομιάζουν μπροστά στην πολυεπίπεδη αφήγηση των ιαπωνικών μύθων. Σήμερα, που η Disney, μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τις ΄κακές εταιρίες' των ίδιων των ιστοριών της, που εξαγοράζουν και καταπίνουν τις υπόλοιπες σκοπεύοντας στον παγκόσμιο μονοπώλιο της δημιουργίας κινηματογραφικής φαντασίας, ίσως έχει έρθει η στιγμή να φουντώσει και η παραγωγή ευρωπαϊκών ταινιών κινουμένων σχεδίων για παιδιά. Ανάμεσα στους μύθους με τα άγρια δάση του Γερμανικού βορρά, τα παγωμένα τέρατα της Σκανδιναβίας, τους γελαστούς θεούς του Νότου και τα λαϊκά ρωσικά παραμύθια, υπάρχει υλικό για να γεμίσει την φαντασία των παιδιών. Αυτοί, οι ξεχασμένοι Μύθοι της Ευρώπης, που αργοπεθαίνουν (ή μετατρέπονται σε καρικατούρες της Marvel) μπορούνε να ξαναγεννηθούν και να ξαναειπωθούν, από νέους κινηματογραφικούς παραμυθάδες. Μπορούν να λειτουργήσουν σαν μια γέφυρα που συνδέει το παλιό με το καινούργιο, τον χώρο με τον χρόνο, την παράδοση με το σήμερα και τα παιδιά με τους παππούδες του.
Νομίζω πως ο Lorenzo Mattotti διάβαζε την ιστορία των Αρκούδων, ξανά και ξανά, όταν ήταν μικρός, είναι ο ίδιος ο ενθουσιασμός των δημιουργών που μπολιάζει την ταινία με μια μικρή δόση αληθινής κινηματογραφικής μαγείας. Είναι μια νέα αφήγηση του ίδιου Μύθου που γράπωσε την δική του φαντασία, ελπίζοντας να του δώσει μια νέα πνοή, να μην τον αφήσει να πεθάνει. Και αυτό είναι που κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα.
