Φωτογραφία: Όλγα Δέικου
Μεγαλωμένος ανάμεσα σε Ελλάδα και Γερμανία σπούδασε Φιλολογία και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Έπειτα εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο όπου εργάστηκε στην Όπερα του Βερολίνου ως ηθοποιός σε πάνω από 35 διεθνείς παραγωγές. Τα τελευταία χρόνια εστιάζει στη συγγραφή θεατρικών έργων και σεναρίων καθώς και στη σκηνοθεσία/παραγωγή τους. Θεατρικά του έργα έχουν παιχτεί σε Αυστρία, Γερμανία και Ελλάδα ενώ μικρού μήκους ταινίες του παρουσιάζονται σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο
Αριστοτέλη γειά σου! Πού ήσουν τόσο καιρό;
Στα ρούχα μου, που θα’λεγε και η μάνα μου. Όχι, αλήθεια, είμαι κάπου μεταξύ Βερολίνου όπου είναι η βάση μου τα τελευταία 16 χρόνια, Θεσσαλονίκης, όπου μεγάλωσα και μου αρέσει να πειραματίζομαι με νέα πρότζεκτ, Μονάχου όπου γεννήθηκα και κρατάω μια επαφή με το πανεπιστήμιο όπου σπούδασα και Βιέννης -τουλάχιστον προ πανδημίας-, όπου ανέβασα τις περισσότερες από τις θεατρικές μου δουλειές.
Εξήγησέ μας, πώς ταίριαξες το stand up με την όπερα; Τι άλλο να περιμένουμε από σένα, ας πουμε θα ταίριαζες την μουσική δωματίου με επιθεώρηση;
Funny story, έχω μια φίλη, την Κατερίνα, που έχει μπιτσόμπαρο στη Σιθωνία και ερχόταν τους χειμώνες και έμενε μαζί μου στο Βερολίνο όταν εγώ ακόμα δούλευα στην εκεί όπερα ως ηθοποιός. Η ίδια δεν είχε καμία επαφή με την κλασσική μουσική και την όπερα, αλλά ήθελε να με δει στη σκηνή. Οπότε της ετοίμαζα σε γλώσσα λαϊκή και ιλαρή κείμενα με το περιεχόμενο κάθε όπερας που παρακολουθούσε, όσο σοβαρή και βαρύγδουπη και να ηταν η δράση. Από κείνα τα κείμενα, που θα τα βρείτε δημοσιευμένα στη ιστοσελίδα του περιοδικού Χάρτης, σε μια θεατρικο-μουσική παράσταση ήταν ένα ντο ρε μι δρόμος. Τώρα αυτό με την μουσική δωματίου και την επιθεώρηση το βρίσκω απολύτως λογικό. Άλλωστε ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα στη ζωή μου για πολλούς φαίνεται ασύνδετο, για μένα όμως είναι λιθαράκια στο μωσαϊκό της ζωής μου. Αθλητικός οδηγός mountainbike στα βουνά της νότιας Σιθωνίας; Καθηγητής Γερμανικών σε εταιρείες τεχνολογίας και πληροφοριών του Βερολίνου; Ηθοποιός στην Ορέστεια του Ξενάκη στην Όπερα του Βερολίνου; Διδάσκοντας για την χειριστική ρητορική σε λόγους δικτατόρων στο πανεπιστήμιο; Με μια τσάπα στον μπαχτσέ του παππού μου; Makes sense to me!
Πώς σου φαίνεται η ζωή στην πόλη; Ποια είναι τα παράπονά σου;
Δύσκολη ερώτηση αν θες να αποφύγεις τις κοινοτοπίες. Η Θεσσαλονίκη με χαροποιεί και με θλίβει σε ίσα μέρη. Με εξοργίζει και με γεμίζει ενθουσιασμό. Όσο περνάνε τα χρόνια και την γνωρίζω πέρα από την επιδερμίδα της με απογοητεύει και με γοητεύει, με συγκινεί και με απωθεί. Θέλω να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα από το εγκώμιο του Νικηφόρου Χούμνου για τη Θεσσαλονίκη: Δεν υπάρχει κανένας ακόμη και αυτός που είναι διωγμένος από παντού για τη δυστυχία του, που να μην μπορεί να προσβλέπει στη δική σας πόλη ως πατρίδα. Γιατί σε όλους κάνετε φανερό ότι δεν υπάρχει κανένας άπατρις, εφόσον υπάρχει η πόλη των Θεσσαλονικέων. Αυτά στις αρχές του 14ου αιώνα. Ας σκεφτεί ο καθένας μας τι έχει μείνει από το δικαίως ένδοξο παρελθόν αυτής της κάποτε σαγηνευτικά πολύμορφης και απαστράπτουσας πόλης.
Μπορείς να μας περιγράψεις μια μέρα όταν έχεις πρεμιέρα παράστασης; Βάλε μας στον κόσμο σου!
Συνήθως έχω τελειώσει μέχρι τότε με όλα τα διαδικαστικά της παράστασης, οτιδήποτε δηλαδή έχει σχέση με σκηνοθεσία, τεχνικά ζητήματα και πρόβες. Οπότε μπορώ πλέον απερίσπαστα να ασχοληθώ με το εξοντωτικό μου άγχος πριν βγω στη σκηνή και τον τρόμο που με διακατέχει κάθε φορά ως ηθοποιό/τραγουδιστή πριν την παράσταση. Μόλις βέβαια πατήσω το σανίδι, εξαφανίζονται όλα τα άγχη. Γι’αυτό άλλωστε προσπαθώ πέρα από τα συγγραφικά μου έργα και τα σκηνοθετικά να κρατάω την επαφή με τη σκηνή και ως ερμηνευτής.
Έχουμε την αίσθηση, πως έχεις πολύ χιούμορ και δεν διστάζεις να “πειράξεις” ιστορίες, κείμενα, έργα. Πιστεύεις πως καμιά φορά η τέχνη φοβίζει τους ανθρώπους; Ή επίσης αυτή η σοβαροφάνεια που υπάρχει στον κόσμο των τεχνών μπορεί και να είναι κάπως περιττή;
Η σοβαροφάνεια είναι σημάδι ανασφάλειας όπως και η υπεροψία άλλωστε. Όποιος διατηρεί διανοητική ειλικρίνεια και συναισθηματική ακεραιότητα σε σχέση με το αντικείμενό του δεν προσβάλλει και δεν προσβάλλεται. Τουλάχιστον όχι άμεσα. Έχω υπάρξει επί σκηνής με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του χώρου της όπερας. Μια αληθής κοινοτοπία λοιπόν είναι πως οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες είναι ταπεινοί, χαμηλών τόνων, πειθαρχημένοι, σε εποικοδομητικά πλαίσια ανασφαλείς, ευγενικοί, απόλυτα προσηλωμένοι στο αντικείμενό τους, καλλιεργούν μια αφέλεια και μια παιδιάστικη χαρά, ξέρουν τι θέλουν. Η τέχνη δεν μπορεί να φοβίσει κανέναν. Οι άνθρωποι που τη διαχειρίζονται το κάνουν αυτό. Δεν υπάρχει περίπτωση να σταθείς μπροστά στο θρήνο της Ιζόλδης και να μην συγκλονιστείς. Είτε είσαι άνθρωπος των γραμμάτων είτε με μια τσάπα στο χέρι. Αλλά για να σταθείς εκεί μπροστά θα πρέπει να υπερβείς τις ανασφάλειες πολλών ανθρώπων – και τις δικές σου. Αυτό είναι το δύσκολο.
Ας υποθέσουμε πως σου δίνεται η δυνατότητα να παρουσιάσεις στο κοινό, ό,τι θες, ασχέτως μπάτζετ, συνθηκών ή τοποθεσίας. Μπορείς να κάνεις ό,τι θες. Πες μας λοιπόν, Ιδανικό πρότζεκτ που θα ήθελες να ασχοληθείς.
Θα είναι συνδυασμός πραγμάτων. Θα είναι βασισμένο σε έργο που θα έχω γράψει. Θα έχω και ηθοποιούς και λυρικούς τραγουδιστές. Θα έχω μουσικούς και χορευτές. Θα είναι ενσωματωμένο σε φυσικό χώρο ή ο χώρος θα είναι δομημένος με φυσικά υλικά. Θα περιέχει και τον έναστρο ουρανό και τη βοή του αέρα.
Θα έχει σιγή και σκότος. Και την βαριά σκιά της οξιάς και το χάδι του αρμυρικίου. Θα είναι ολόκληρο ένας τρόπος ζωής, μια πρόταση θέασης του κόσμου μας και των μεταξύ μας σχέσεων. Αν όχι αυτό, τότε ας είναι μια από τις δουλειές που ετοιμάζω αυτόν τον καιρό: το πρώτο μου διήγημα στα ελληνικά,”Στο ανώνυμο Αρμυρίκι”, το θεατρικό μου “Oι Σκόροι”, και οτιδήποτε από την δουλειά μου “Όπερα για Αρχάριους”.
