Μιράντα Βατικιώτη «Τό μυστικό τοῦ βασιλιᾶ τῶν γερανιῶν». Ἐκδόσεις Πικραμένος 2017.
456 σελίδες σέ πολύ καλῆς ποιότητας ὑποκίτρινο χαρτί, πολύ καλή ἐκτύπωση, ἐξαιρετικά στιβαρό δέσιμο καί ἕνα πολύ ὄμορφο ἐξώφυλλο.
Τό βιβλίο αὐτό εἶναι τό δεύτερο ἀστυνομικό μυθιστόρημα τῆς συγγραφέως, ἡ ὁποία τό ὀνομάζει «ἕνα ἡμερολόγιο ἐξιχνίασης φόνου». Πρωταγωνιστής εἶναι ὁ ἀστυνόμος Γεώργιος Παπαδόπουλος, τόν ὁποῖο εἴχαμε γνωρίσει στό πρῶτο βιβλίο τῆς Βατικιώτη. Ὁ Παπαδόπουλος, παρά τό ἐντελῶς συνηθισμένο ὄνομα, εἶναι ἐντελῶς ἀσυνήθιστος ἄνθρωπος, πολλῷ δέ μᾶλλον γιά ἀστυνόμος. Δέν εἶναι καταθλιπτικός, οὔτε ἀλκοολικός. Κάνει γιόγκα καί τάι τσί. Ἀκούει Τρίτο Πρόγραμμα καί κλασική μουσική. Καί ἀφηγεῖται μέ ἐκπληκτικό χιοῦμορ, ἐνίοτε δέ βιτριολικό.
Ἡ ἀφήγηση τῆς ὑπόθεσης ξεκινᾶ ἀπό τό τέλος. Ὁ ἔνοχος ἔχει συλληφθεῖ. Στήν αἴθουσα ἀνακρίσεων συνομιλεῖ μέ τόν Παπαδόπουλο. Καί τοῦ ἀπευθύνει ἕνα σκληρό ἐρώτημα: «Πές μου εἰλικρινά, μπάτσε. Ποιόν ἀπό τούς δυό μας θεωρεῖς δολοφόνο;». Ἡ ἐξιστόρηση ἀρχίζει μέ τήν ἐξομολόγηση τοῦ Παπαδόπουλου πρός τούς ἀναγνῶστες γιά τό ποιό εἶναι τό ἀγαπημένο του ποίημα (τό «Τέλος» τοῦ Χριστιανόπουλου), ποῦ τό ἔχει μονίμως καί τί κάνει κάθε φορά πού θέλει νά τό διαβάσει. Κι ἐδῶ ἔχουμε ἄλλη μιά μαρτυρία τοῦ πόσο πολύ ἀπέχει ὁ Παπαδόπουλος ἀπό τό «φυσιολογικό». Ἡ ἐξομολόγηση διακόπτεται ἀπό ἕνα ὑπηρεσιακό τηλεφώνημα. Ἕνας ἄντρας βρέθηκε ἀπανθρακωμένος στή μπανιέρα του. Καί στόν τοῖχο τοῦ διαμερίσματός του, γραμμένη μέ αἷμα, ἡ μυστηριώδης φράση «Πηγαίνοντας πρός τά πίσω, ἀναπόφευκτα φτάνεις στό μηδέν. Ἀντίο, καλέ μου». Πρός τί ἡ ἀπανθράκωση; Ποιό τό νόημα τῆς φράσης; «Καλέ μου»; Γιατί νά κάψει κάποιος τόν καλό του;
Ἡ ταυτοποίηση τοῦ θύματος θά ὁδηγήσει τόν Παπαδόπουλο στά βόρεια προάστια, στήν κλινική τοῦ πατέρα τοῦ θύματος καί γνωστοῦ ψυχιάτρου Στέλιου Γεράνη. Ἡ κλινική δέχεται ἀποκλειστικά πλούσιους ἀσθενεῖς. Ὅμως κάποια σύμπτωση στήν τύχη τῶν ἀσθενῶν, σέ συνδυασμό μέ τή μυστηριώδη ἐξαφάνιση τῆς συζύγου τοῦ Γεράνη, θά κινήσουν τίς ὑποψίες τοῦ Παπαδόπουλου. Γιατί ὁ Γεράνης δέν ἀνέφερε τή γυναίκα του; Γιατί ἀπέκρυψε ὅτι ἦταν ἡ πρώτη ἀσθενής τῆς κλινικῆς; Τί συνέβη μέ τούς δύο γιούς του; Ποῦ ὀφείλεται ἡ ψυχρότητα στή σχέση τους; Γιατί ἡ ἀστυνομία ἔκλεισε τόσο γρήγορα τήν ὑπόθεση τῆς ἐξαφάνισης τῆς Βιολέτας Γεράνη; Μήπως οἱ ρομαντικές ἰδέες τοῦ θύματος εἶναι ἡ αἰτία τῆς δολοφονίας του; Ο ἀστυνόμος θά ψάξει βαθιά στό παρελθόν. Θά σκαλίσει ξεχασμένες, θαμμένες ὑποθέσεις, θά ἀναζητήσει χαμένους δεσμούς. Καί θά φτάσει στό (ἀναμενόμενα) ἀπρόσμενο τέλος. Καί θά ξαναβρεθοῦμε στήν ἀνακριτική αἴθουσα, γνωρίζοντας ὅμως τώρα ὅσα προηγήθηκαν.
Τό ἐπίθετο τοῦ θύματος θά δώσει τόν τίτλο τοῦ βιβλίου, ἀλλά καί τά δύο ἄνθη-ὀνόματα θά παίξουν τούς ρόλους τους στό βιβλίο. Σέ ἕνα βιβλίο μέ πολύ καλή πλοκή, χωρίς κενά, μέ στρωτό ρυθμό, μέ τίς δέουσες ἀνατροπές. Κυρίως ὅμως εἶναι γραμμένο μέ τόν ἰδιαίτερο τρόπο τῆς Βατικιώτη. Χρησιμοποιώντας τό χιοῦμορ τοῦ Παπαδόπουλου ἐκφράζει πόνο, θλίψη, πίκρα, προβληματισμούς. Οἱ πολιτικές ἐπισημάνσεις καί τά κοινωνικά σχόλια γιά τή σημερινή Ἑλλάδα τῆς κρίσης εἶναι διάσπαρτα στό βιβλίο. Οἱ πολλές σελίδες, ἐπειδή ἔχουν σέ σωστές δόσεις τήν ἀγωνία γιά τήν ἐξέλιξη τῆς ἕρευνας, τόν κοινωνικό σχολιασμό καί τό διεισδυτικό χιοῦμορ τοῦ Παπαδόπουλου, δέν κουράζουν. Ἀντιθέτως, διαβάζονται ἄνετα, γρήγορα, εὐχάριστα. Βοηθοῦν σ' αὐτό καί τά ἀπολαυστικά διαλείμματα τῶν συζητήσεων τοῦ Παπαδόπουλου μέ τήν ἀγχωτική μαμά του. Καί δείχνουν πώς ἡ συγγραφέας μπορεῖ νά φέρει μιά διαφορετική ματιά στήν ἑλληνική ἀστυνομική λογοτεχνία.
«… εἶναι πιά σάν νά προσπαθῶ νά χτενίσω χίπη πού ἔχει μείνει στή Γαῦδο πέντε χρόνια ἄπλυτος».
«… εἶναι πιό ἄχρηστη καί ἀπό ἀδιάβροχη χαρτοπετσέτα»
«Τέτοιου εἴδους ψευδαισθήσεις ποῦ καί ποῦ χρειάζονται. Ἔστω γιά νά πάρεις φόρα νά πέσεις μέ πάθος στόν χαμό σου, ἀντί νά τόν πλησιάσεις βῆμα βῆμα μέ μόνο συνοδοιπόρο τή μιζέρια»
