Ο Γιάννης Αδαμάκος

ΘΜ: Κύριε Αδαμάκο, ένας καλλιτέχνης τόσο αφοσιωμένος στη ζωγραφική όσο εσείς τι προσδοκά σήμερα από αυτήν; Έχουν αλλάξει οι προσδοκίες σας στη διάρκεια του χρόνου και της εμπειρίας σας μέσα στο καλλιτεχνικό πεδίο;

ΓΑ: Η ζωγραφική είναι πάντα για μένα ό,τι μπορώ να εκφράσω. Προσδοκώ με προσήλωση να ζωγραφίσω την εικόνα που θα περιέχει όλα όσα αναζήτησα στην ζωή μου και αν τα καταφέρω τότε θα θεωρήσω ότι έχω φτιάξει ένα αριστούργημα. Κάθε ζωγράφος αυτό προσπαθεί.

ΘΜ: Η σχεδόν αφηρημένη ζωγραφική σήμερα, την οποία υπηρετείτε πολλά χρόνια, λειτουργεί ως ένας «ενδιάμεσος χώρος»; Ποια είναι η σχέση της με τον σύγχρονο, πληθωρικό οπτικό πολιτισμό, δεδομένου ότι έτσι κι αλλιώς αντιστέκεται στην εικονογράφηση; Ανταγωνιστική, ξένη ή άλλη;

ΓΑ: Κι όμως οι εικόνες μου είχαν φιγούρα συνεχώς. Figuratif εξπρεσιονισμός είναι καλύτερος χαρακτηρισμός για τον ζωγραφικό μου τρόπο. Ενδιάμεσος χώρος είναι σχεδόν όλη η τέχνη. Δηλαδή ο χώρος που αντιστέκεται στον πληθωρικό οπτικοακουστικό μας πολιτισμό. Η εικονογράφηση του περιβάλλοντος δεν ενδιαφέρει σήμερα, δεν είναι αυτό το πρόβλημα, ούτε ανταγωνιστικό μπορεί να είναι το περιβάλλον. Η ζωγραφική, και η δική μου μαζί, είναι η διαφορετική οπτική της εικονογράφησης. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό που μετράει είναι το πόσο καλά διαφοροποιείται από την δημοφιλή τρέχουσα εικόνα. Και κυρίως τι διαφορετικό μπορεί να αναδείξει. Αυτό όλο είναι ο ενδιάμεσος χώρος.

ΘΜ: Τι σας διαφοροποιεί από τους νεότερους ζωγράφους, που έχουν μεγαλώσει μέσα στον εικονικό, διαδικτυακό χώρο και τον ψευδαισθησιασμό της εικόνας;

ΓΑ: Κάθε καλλιτέχνης που έχει επιλέξει τη ζωγραφική σήμερα έχει διαφοροποιηθεί ήδη από τα υπόλοιπα μέσα έκφρασης και φτιάχνει εικόνες. Αυτό που θα μπορούσε να με διαφοροποιήσει από τους νεώτερους είναι πως η ζωγραφική είναι η τέχνη των γέρων, όπως λέει και ο Πικάσσο. Η άσπρη επιφάνεια θέλει χρόνια να κατανοηθεί και πολύ δουλειά για να μεταμορφωθεί. Η σχέση μας με το υλικό είναι σημαντική για την γενιά μου, εμάς το υλικό που πλάθαμε μας έπλασε κι κείνο. Τα έχω δει και νιώσει αυτά τα πράγματα. Η ταχύτητα και η αγοραία ποιότητα της εφήμερης σύγχρονης εικονογράφησης, απ’ όπου κι αν προέρχεται, διαφοροποιεί αυτόματα το έργο ενός ζωγράφου από όποιο εικονογραφικό τέχνασμα βλέπουμε γύρω μας.

ΘΜ: Η έκθεση «9 Lumen» είναι ένας φόρος τιμής στο φως στη ζωγραφική ή και μία προσδοκία μεταφυσικού και συμβολικού φωτός σε ζοφερούς καιρούς; Ποιες είναι οι βασικές, εσωτερικές σας αναφορές στα έργα που παρουσιάζετε στο Μουσείο Μπενάκη;

ΓΑ: Είναι και τα δύο. Από τη μία το φως είναι το αξίωμα της ζωγραφικής και μάλιστα ο τίτλος της έκθεσης σημαίνει τη δύναμη του ελάχιστου φωτός -του κεριού-, όπως την αντιλαμβάνεται το ανθρώπινο μάτι. Και ασφαλώς όπως την χειρίζομαι στην ενότητα των έργων αυτής της έκθεσης. Αλλά από την άλλη μεριά συμβολίζει και την ελπίδα της αναγέννησης του πολιτισμού μας, γιατί πιστεύω πως ζούμε έναν μεσαίωνα του πνεύματος πολύ χειρότερο από κάθε παρακμιακή περίοδο της ιστορίας.

ΘΜ: Οι Θεσσαλονικείς έχουν δει έργα σας σε γκαλερί της πόλης, στη συλλογή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης: έχετε αντιληφθεί διαφορετική υποδοχή του έργου σας στους διάφορους τόπους εκθέσεών σας;

ΓΑ: Η σχέση που ήθελα πάντα να δημιουργείται ανάμεσα στο έργο μου και τους θεατές με έχει στηρίξει και στη Θεσσαλονίκη. Ξέρετε, η ζωγραφική έχει το καλό να μην χρειάζεται συστάσεις και ερμηνείες του μέσου και της τεχνικής. Έτσι έχω πολλούς θεατές και οι περισσότεροι από αυτούς με έχουν τιμήσει με την αποδοχή και τα αισθήματά τους για τη δουλειά μου.

ΘΜ: Λειτουργεί απολογιστικά μια μεγάλη έκθεση, όπως αυτή που παρουσιάζετε στο Μουσείο Μπενάκη;

Να σας πω, απολογισμό κάνουμε συνήθως στις μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις, εκεί που ξεδιπλώνεται η πορεία ενός καλλιτεχνικού έργου. Η έκθεσή μου στο Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει την τελευταία μου δουλειά, αλλά η ευκαιρία να δείξει κανείς σε ένα μεγάλο Μουσείο λειτουργεί απολογιστικά με την έννοια πως ένα νέος καλλιτέχνης χωρίς την εκθεσιακή δραστηριότητα τόσων ετών, θα ήταν δύσκολο να είχε ποτέ αυτήν την ευκαιρία.