“Μήπως το χάσιμο της ελπίδας οδηγεί τελικά στην ελευθερία?”
Η Ερωφίλη του αποτέλεσε ένα σημαντικά θεατρικά γεγονότα του 2012. Όλα όμως ξεκίνησαν πριν 9 χρόνια με την Γκόλφω του Περεσιάδη. Ο Σίμος Κακάλας επιστρέφει εκεί και παρουσιάζει την τελευταία και τελική εκδοχή της παράστασης « Golfo directors cut», που έρχεται να επισφραγίσει με τα πιο μαύρα χρώματα αυτό που ξεκίνησε πριν χρόνια ως μια ματιά πάνω στην ελληνικότητα και το φολκλορ της στρούγκας. Οι manga χαρακτήρες των προηγούμενων παραστάσεων ζουν πλέον σε μια σκοτεινή εποχή όπου το νερό δεν είναι καθαρό, το τυρί δεν είναι λευκό και τα πρόβατα έχουν εξαφανιστει. Ένα τελευταίο πάρτυ λοιπόν για όλους αυτους που πίστεψαν και έχασαν αλλα συνεχίζουν να ελπίζουν…..
Η Γκόλφω είναι ένα σχέδιο που σας απασχολεί απο την αρχή της αυτόνομης πορείας σας.
Όντως. Ήταν η αφορμή για να ξεμυτίσουμε θεατρικά. Μας είχε απασχολήσει πολύ η ιδέα του μπουλουκιού και της στρούγκας μέσα στο θεάτρο. Με την σημερινή Γκολφω νιώθω πως ολοκληρώνω έναν κύκλο που κράτησε σχεδόν 10 χρόνια. Μαζί με το “Erofili Synopsis” είναι η ολοκλήρωση της ασχολίας μας με την θεατρική παράδοση μας και τον 15σύλλαβο στίχο.
Και τι ακολουθεί ?
Θέλουμε να ασχοληθούμε πλέον με νέους Έλληνες συγγραφείς και ίσως να δοκιμάσουμε να προχωρήσουμε και σε κάποια δικά μας κείμενα.
Μια τέτοια δοκιμή δεν ήταν το ανέβασμα του “Λιωμένου Βούτυρου” ?
Με αυτό το δεδομένο θέλουμε να δοκιμάσουμε πλέον πιο σοβαρά αυτή την προοπτική. Νιώθω πως είναι και ανάγκη της εποχής.
Πρωτοανεβάσατε την Γκόλφω σε μια εποχή που αυτή η ψευδαίσθηση που αναφέρετε ήταν κοινή συνισταμένη.
Ακριβώς. Ήταν η εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων και ενός κομπασμού που είχαμε για τα πάντα. Όμως μετά από αυτό το “απόγειο” ξεκίνησε μια κατηφόρα απο την οποία δεν σηκώσαμε ποτέ κεφάλι. Και σίγουρα δεν μπήκαμε ποτέ στην διαδικασία να σκεφτούμε τι έφταιξε για να φτάσουμε εδώ. Δεν μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος κανενός αλλά αν ήθελε κάποιος να κάνει κάτι είναι ελεύθερος να το κάνει. Αλλά απ' ότι διαφαίνεται δεν έχουμε τέτοια πρόθεση. Θα φορτωθούμε μερικά δάνεια ακόμα αλλά δεν έχω ιδέα αν έχουμε την πρόθεση να αλλάξουμε κάτι. Και έτσι φτάνουμε να χάσουμε και την ελπίδα μας. Τελικά όμως χάνοντας κανείς την ελπίδα του μπορεί και να οδηγηθεί στην ελευθερία. Είναι ίσως η εποχή μας τέτοια που να μας βάζει σε μια τέτοια διαδικασία. Ζούμε πλέον χωρίς ψευδαισθήσεις.
Δεν αμφιβάλλω πως η εποχή μας διακρίνεται απο απαισιοδοξία.
Και απο ψευδαισθήσεις. Έχω την εντύπωση ότι πάντα περιμένουμε κάποιον άλλο να μας πει μια καλή κουβέντα, να ασχοληθεί μαζί μας και να μας επιβραβεύσει για ότι κάνουμε, ακόμη κι αν αυτό είναι λάθος.
Σας προβληματίζει όταν ακούτε για το λουκέτο στο ΕΚΕΒΙ ή στα θέατρα της Μονής Λαζαριστών?
Σαφώς και με προβληματίζουν. Είναι τραγικά πράγματα. Θα 'θελα ο πολιτισμός, η υγεία και η παιδεία να είναι στην κορυφή των προτεραιότητων ενός κράτους. Κι όμως είναι τα πρώτα που καρατομούνται. Από την άλλη όμως, αν ένας λαός δε νιώθει την ανάγκη να αφουγκραστεί την τέχνη καταλαβαίνουμε όλοι πως φτάσαμε ως εδώ. Στην Ελλάδα δυστυχώς έχουμε την άποψη ότι ο πολιτισμός τελειώνει στα ερείπια ενός Παρθενώνα και ότι δεν αφορά όσα γίνονται σήμερα.
Ας το δούμε όμως και διαφορετικά: Κάποια στιγμή είχαν ρωτήσει τον Όρσον Γουέλς να σχολιάσει το γκρέμισμα ενός θεάτρου. Και αυτός είπε ότι δεν γκρεμίζεται ο πολιτισμός απλά ένα κτήριο. Αυτή τη στιγμή υπάρχει κόσμος που αναζητάει τον καλλιτέχνη αλλά και ο καλλιτέχνης ψάχνει τους θεατές του. Ακόμη και αν αυτο γίνεται στο δρόμο…
Info
«Golfo directors cut»
Σάββατο 26/1 στο Principal Club Theatre
Έναρξη στις 19.00 με παρουσίαση κομικ, gothic music live και dj sets. Η παράσταση ξεκινάει στις 21.00.
Σκηνοθεσία – Σκηνικό – Κίνηση: Σίμος Κακάλας
Παίζουν: Σίμος Κακάλας, Δήμητρα Κούζα, Έλενα Μαυρίδου
Εισητήρια 10,00 euro (προπώληση) και 15,00 euro στο ταμείο του Principal / 10,00 euro φοιτητικό, ανέργων, ατέλειες ΣΕΗ
Προπώληση: Public – Τσιμισκή
