Πρώτη Ύλη

H παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου, πρώτη μετά από πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ήταν πλήρως αντιθεαματική και γι’ αυτό συγκινητική. Ακούγεται οξύμωρη η διαπίστωση; Εξηγούμαι: Οι καλλιτέχνες (και οι φίλοι τους) ξέρουν καλά την αγωνία του «επόμενου βήματος», ειδικά μάλιστα μετά από μεγάλα εγχειρήματα. Αν, λοιπόν, οι τελετές των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν στην περίπτωση του Παπαϊωάννου το μεγάλο και κρίσιμο για τον ίδιο βήμα, το ‘μετά’ ήταν πάντα υπό κρίση.

Στην «Πρώτη Ύλη» νιώθεις ο Παπαϊωάννου να πετάει από πάνω του οποιαδήποτε διάθεση εύκολου εντυπωσιασμού και να επανέρχεται στα βασικά, στην «Πρώτη ύλη» του: στο σώμα, στο χρόνο, στις σταθερές σχεδόν εμμονές του –αλλά και το δικό του σώμα, ντυμένο αυτό, μπροστά στη σκηνή και έξω από τη σκηνή (στην υποδοχή, κόβοντας τα εισιτήρια). Χωρίς φόβο. Χωρίς φόβο για τον κατά σημεία μακρόσυρτο ρυθμό, τις επαναλήψεις, το στατικό χορό, τη σιωπή, την απουσία της πάντα συναισθητικής μουσικής, του ιδιαιτέρως επιμελημένου φωτισμού, των ακριβών σκηνικών και των υψηλών τεχνολογικών επινοήσεων. Όλα αυτά (η έλλειψή τους δηλαδή και η επινόησή τους εκ νέου με ελάχιστα μέσα) φτιάχνουν μια παράσταση τολμηρή και ανθρώπινη. Μινιμαλιστική και απέριττη. Και βεβαίως και άλλα, πιο γνωστά, συνεπικουρούν στη συνολική αίσθηση: η σταθερή αγάπη του γυμνού σώματος (οι αναφορές στον Τσαρούχη και στην καλλιέπειά του πάντα εκεί), η εμμονή του «δύο», η μόνιμη δηλαδή πάλη των δύο, με δόσεις χιούμορ αυτή τη φορά, κυνισμό και ευθραυστότητα μαζί, η ταχυδακτυλουργία της διάδρασης των δύο σωμάτων –μόνο εδώ λίγη φαντασμαγορία και γυμναστική σαγήνη.
<p> </p>
Και η πάλη στο τέλος; Απεγνωσμένη και παραδομένη μαζί, καταλήγει σε συγκινητική ένωση, μέσα από βάναυσες και τρυφερές εναλλαγές ρόλων θύματος και θύτη, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, πλάστη και πλασμένου, μέσα από συγχρονισμούς και αποσυντονισμούς, αλληλοσυμπληρώσεις, αμοιβαιότητες και διαχωρισμούς, καταφάσεις και αρνήσεις, πάντα όμως μαζί. Πυγμαλίωνας του εαυτού του εδώ ο Παπαϊωάννου. Και ζήσανε οι δυο καλά κι εμείς θα ζήσουμε καλύτερα. Έτσι. Μαζί. Πεισματικά. Παλεύοντας. Με αγάπη και όση μπορούμε τρυφερότητα. Όπως αρμόζει στα ανθρώπινα σώματα.