Είναι κάποιες στιγμές που όταν ζεις κάτι καταλαβαίνεις πως είναι μοναδικό. Όπως όταν κοιτάς τον ήλιο ξαπλωμένη στη θάλασσα και νιώθεις τα πόδια σου κρύα και κουρασμένα μέσα στο νερό. Όπως όταν βουτάς και δεν βλέπεις τίποτα μπροστά σου, όμως ξέρεις πως η βουτιά πρέπει να διαρκέσει λιγότερο από ένα λεπτό για να μην πέσεις πάνω στη φίλη σου που σε παρακολουθεί να χαζεύεις πετραδάκια.
Είναι κάποιες στιγμές καλοκαιριού που μόνο το καλοκαίρι ξέρεις πως θα τις ζήσεις. Όπως το να βλέπεις την δύση αλλά και την ανατολή του ήλιου, πολύ νωρίς. Το πρωί. Όπως το να τρώς παγωτό και βάφλα ταυτόχρονα σε ένα στενό, γνωρίζοντας πως σε λίγο θα συναντήσεις το κρεβάτι σου με τα καθαρά άσπρα σεντόνια στο δωμάτιο πάνω στο δρόμο.
Όπως όταν τρέχεις πάνω σε μηχανή και κοιτάς ψηλά τον ουρανό και φύλλα δέντρων σε προσπερνούν και χάνονται. Και μια μπάλα σαν το φεγγάρι είναι πάντα από πάνω σου, ή δίπλα σου, και σε κυνηγάει.
Ίσως και όταν έχεις κάνει ταξίδι και ετοιμάζεσαι το πρωι να βγεις να δεις το μουσείο και φοράς τα παπούτσια σου και δίνεις ένα φιλί, πριν τρέξεις στον διάδρομο μη σε καταλάβουν οι γείτονες ένοικοι. Ακόμη κι όταν τριγυρνάς σε μια γεμάτη πλατεία και πίνεις μια μπύρα, ακούγοντας γύρω σου μόνο ισπανικά.
Ή σαν κάτι μικρές στιγμές που έχεις ανέβει στη ταράτσα το βράδυ και βλέπεις το μαύρο ουρανό και σκέφτεσαι πως έχει ακόμη κι άλλο καλοκαίρι και πως δεν τελείωσαν όλα ακόμα.
Αυτό ήταν όμως μέχρι εδώ όλο. Κοίτα να το θυμάσαι γιατί μόνο απομένει τελικά. Αναμνήσεις για να ζήσουμε παραπάνω. Τα ίδια και καινούρια.
Καλό υπόλοιπο, λοιπόν.
