Μια διαφορετική, φρεσκοσερβιρισμένη εκδοχή της Αισχυλικής Ορέστειας, παρακολουθήσαμε σε σκηνοθεσία Στάθη Μαυρόπουλου από την σύμπραξη των ομάδων ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ και Ομάδα Τέχνης OBERON. Ο λόγος για την παράσταση Αισχύλου Ορέστ3ια…μια διαδρομή.
Ως διαδρομή, λοιπόν, είδαν οι συντελεστές της παράστασης την τριλογία του Αισχύλου. Μια διαδρομή μέσα στα έργα και μέσα στον πραγματικό χρόνο. Η δική μας εντύπωση είναι πως η διαδρομή αυτή γινόταν μέσω ενός κυκλικού οχήματος σαν εκείνο επί σκηνής – ή σαν εκείνο που βρίσκεται στις παιδικές χαρές και στριφογυρίζει γύρω γύρω. Το όχημα αυτό φαινόταν να ορίζεται από κεντρομόλες δυνάμεις που κρατούσαν τους ηθοποιούς στο κείμενο, αλλά που κάθε τόσο τους πετούσε έξω από αυτό, ξεφεύγοντας απ' αυτήν τη δίνη της αρχαίας κληρονομιάς και ερχόμενοι στο σήμερα με σκοπό να κάνουν σχόλια, συνδέσεις με το εδώ και τώρα, να μοιραστούν κουτσομπολιά ή να εντάξουν το κοινό άμεσα, δημιουργικά και πρακτικά στο δρώμενο.
Ο Στάθης Μαυρόπουλος, σκηνοθέτης και ηθοποιός της παράστασης, έφτιαξε μια παράσταση που καταφέρνει να είναι συνάμα παιδευτική και διασκεδαστική. Αφενός αποτινάζει από πάνω της το βάρος με το οποίο έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε το αρχαίο δράμα, αφετέρου σημειώνει άμεσα ή έμμεσα τον σημαντικό κοινωνικοπολιτικό ρόλο που διαδραμάτιζε η τριλογία αυτή και το ανέβασμά της την εποχή που πρωτοπαρουσιάστηκε το 458π.Χ. Εξαιρετική η σύλληψη με την εμφάνιση του τεχνικού, ένα αγαπημένο, παλιό αλλά πάντα ενδιαφέρον για το κοινό, τρικ του θεάτρου.
Στα θετικά της παράστασης, επίσης, συγκαταλέγονται όλα αυτά τα στοιχεία αληθινής ζωής που συναντούμε στον πρόλογο της παράστασης, καθώς και η μετάφραση 500 στίχων του έργου από τον Γιώργο Φράγκογλου. Επιπλέον, στην παράσταση είχαμε απ' τις επιτυχέστερες λειτουργικές χρήσεις σκηνικού (σκηνικά και κοστούμια Μαρία Καβαλιώτη) που έχουμε δει σε παραστάσεις, ένα σκηνικό που πραγματικό ήταν ικανό να μεταμορφωθεί μέσα από τις πολλαπλές διαφορετικές χρήσεις και όψεις που του προσέδιδαν οι ηθοποιοί. Μόνο μείον στο σημείο αυτό το διακοπτόμενο και συνεχιζόμενο εκ νέου μέτρημα του κόκκινου υφάσματος.
Η αλήθεια είναι πως οι ηθοποιοί (Διονύσης Καραθανάσης, Ιωάννα Λαμνή, Στάθης Μαυρόπουλος) πατούσαν πιο γερά στις κωμικές και αυτοσχέδιες σκηνές με το κοινό, απ' ό,τι στις δραματικές. Ωστόσο, είχαν το θάρρος και τον αυτοσαρκασμό να παίξουν ακόμη και μ' αυτό. Ενδιαφέρουσες καθαρές πόζες και κινησιολογικά μοτίβα, σε επιμέλεια της Μαριάνθης Ψωματάκη. Λίγο άστοχη η μουσική της εισόδου των θεατών, αν και σε προδιέθετε για το χιούμορ της παράστασης.
Αν και κατά την προσωπική μου άποψη θα μπορούσε να είναι κάπως πιο ανεπτυγμένη η δραματουργία της παράστασης, ώστε να εξαλειφθεί κάθε πιθανός δισταγμός ή φόβος απέναντι στο πόσο μακριά μπορούν να πάνε τα σχόλια και οι δοκιμές των συντελεστών. Πρόκειται επιτέλους για μια παράσταση που σε κάνει να γελάς, χωρίς να απευθύνεται στα κατώτερα ενστικτά σου, μια παράσταση για όλη την οικογένεια, μια καθαρή και σαφής πρόταση. Σπανίζουν οι προτάσεις στην πόλη μας και τις χρειάζεται η Θεσσαλονίκη σαν το νερό.
υγ. Ευτυχής λοιπόν η σύμπραξη των δύο ομάδων κι ίσως παράδειγμα προς μίμηση για τις υπόλοιπες ή τις νέες ομάδες της πόλης.
