«…Κάθε που αλλάζει ο καιρός, κάθε που δεν αλλάζει»
«Χαίρεται και καλησπέρα σας.»
Ο μετεωρολόγος σφηνώνει τα γυαλιά του πάνω στο νεαρό καρότο που’ χει αντί για μύτη, κοιτάει με φιλάρεσκη αμηχανία την κάμερα κι ανοίγει τα κόκκινα βαμμένα χείλη του για να μιλήσει. Δεν ξέρω πόσα παιδιά κρέμονταν από τα χείλη του. Ούτε καν πόσα από αυτά μπορούσαν να διακρίνουν το κόκκινο τους χρώμα. Σ’ ένα έγχρωμο σαλόνι πάντως, κάτω από μπεζ σεμεδάκια και καφετιά λαχουρένια καλύμματα, κάποιο παραμυθοπαρμένο κατάπινε πάφα πούφα τις τσιγαρομαστίχες περιμένοντας.
«Αύριο, θα ‘χουμε βροχή. Θα βρέξει καρεκλοπόδαρα, μπουφέδες, κομοδίνα…»
Τρομαγμένο το βλέμμα πέφτει πάνω στο μεγάλο ξύλινο μπουφέ. Κι όλα εκείνα τα πιάτα, τα πορσελάνινα φλιτζανάκια, οι κρυμμένες φλόκες που με το που ανακαλύπτονται στις λαίμαργες ανασκαφές η μαμά τις θάβει όλο και πιο μέσα; Θα βρέξει και τέτοια ο ουρανός;
«Μη τρομάζετε. Θα ‘ναι μονάχα μια δυνατή βροχούλα που θ’ αρχίσει κατά το απογεματάκι. Τι ώρα θα σας γελάσω. Πάντως εσείς, έχετε μαζί σας κάτι για να μη γίνετε πάπιες.»
Πάπιες; Ντόναλντ Νταίζη; Χιούη Λιούη Ντιούη; Λιμνούπολη η πόλη μας αύριο; Μήπως να μην βάλω το κίτρινο αδιάβροχο που βρωμάει κιόλας; Μήπως ν’ αφήσω να με δω να βγάζω πορτοκαλί πόδια, ράμφος και φτερά; Μαμάααα
«Μετά τη βροχούλα θα εμφανιστεί και η δεσποινίς Υγρασία. Αργότερα, το βραδάκι, θα ξαστερώσει και θα βγει το φεγγαράκι.»
Άκου να δεις… η Υγρασία είναι δεσποινίς. Δηλαδή δεν παντρεύτηκε. Γι αυτό εξ αιτίας της πονάνε τα κόκαλα της γιαγιάς, γιατί δεν της βρήκε ακόμη γαμπρό. Μαμάααα γιατί δεν γνωρίζουμε στον Κύριο Βασιλάκη τη Δεσποινίς Υγρασία; Και τι να το κάνω που το βραδάκι θα βγει το φεγγαράκι… φέγγε μου να περπατώ και κουραφέξαλα… ούτε στο παράθυρο δεν καταδέχεται να ‘ρθει.
«Τις βροχούλες να τις αγαπάτε. Εσείς όταν διψάτε, πάτε σε μια βρύση και πίνετε νερό. Το καημένο το χώμα όμως, τα λουλούδια, τα δέντρα, δεν μπορούν. Περιμένουν απ’ τον ουρανό να τα δροσίσει. Δίκιο δεν έχω;»
Πολύ. Από τότε αγάπησα τη βροχή. Ένα φυσικό φαινόμενο που θα ήθελε να είναι ποίημα. Από τότε άφηνα άδεια μπουκάλια στο μπαλκόνι μήπως και ξεδιψάσει το μέσα μου χώμα, τα λουλούδια, τα δέντρα. Την έπινα μονορούφι μέχρι τελευταίο της στίχο. Γι’ αυτό κι η κατακράτηση υγρών κι η δάκρινη αποδέσμευσή τους «κάθε που αλλάζει ο καιρός, κάθε που δεν αλλάζει» (-Κική Δημουλά)
«Άντε, αρκετά είπα.»
Όχι καλέ μου μετεωρολόγε μείνε λίγο ακόμη. Έχω πολλές εσωτερικές κλιματολογικές συνθήκες να προβλέψεις. Προειδοποίησε με κι ας μην βάλω ποτέ κίτρινο αδιάβροχο, δωσ’ μου μια λιακάδα κι ας μην βγω να την εισπράξω. Θύμιζε μου πως είμαι ακόμη παιδί κι ορκίζομαι να κλείσω την τηλεόραση αλλά να μην αλλάξω ποτέ κανάλι.
«Πολλά φιλιά απ’τον Φώντα Λαδοπρακόπουλο. Χαίρετε κι αντίο!»
Μαμάααα
