Μήπως θα έπρεπε να
συμβουλευτείς έναν ψυχολόγο;, τόλμησε
να με ρωτήσει. Πλάκα μου κάνεις,
πρόλαβα να του απαντήσω, κοιτάζοντάς
τον με το γνωστό ύφος του σηκωμένου
φρυδιού. Δεν το ξανασυζητήσαμε.
Η αλήθεια ήταν ότι τον
τελευταίο χρόνο η ζωή μου είχε αλλάξει
επικίνδυνα. Πού με έχανες, πού με έβρισκες,
όλο σε κάποιο εφημερεύον νοσοκομείο θα
ήμουν. Δευτέρα στο παθολογικό, Τρίτη
στο καρδιολογικό, Τετάρτη στο ουρολογικό,
Πέμπτη στο γυναικολογικό και Παρασκευή
σε κάνα νευρολόγο για να κλείσει η
εβδομάδα. Το Σαββατοκύριακο θα έβλεπα
κανέναν φίλο, θα πήγαινα στο αγόρι μου
στη Χαλκιδική, σπάνια θα έκλεινα κάποιο
ραντεβού με κάποιο γιατρό. Εκτός εάν με
έπιανε κανένας πανικός, όπου παρατούσα
τα πάντα και έτρεχα στο πλησιέστερο
νοσοκομείο. Γιατί έτρεχα; Για να μην
πεθάνω ντε, για να μην πάθω κάνα κακό
και δεν προλάβουν να με βρουν οι γιατροί,
για να μην μου κοπεί η ανάσα και δεν ξέρω
πώς να την επαναφέρω. Η διάγνωση ήταν
κάθε φορά η ίδια: Κρίση πανικού. Καλά τα
λες εσύ, άντε προσπάθησε να πείσεις κι
εμένα τώρα…
Πριν από δύο χρόνια,
λοιπόν, αποφάσισα να πάω σε έναν ψυχολόγο.
Στα μουλωχτά. Δε χρειαζόταν να βγάλουμε
και έκτακτο ανακοινωθέν. Εγώ η άνετη,
εγώ η και καλά σπουδαγμένη, εγώ
η χαλαρή ένιωθα ντροπή. Μα να μην μπορώ
εγώ να αποκτήσω τον έλεγχο των συναισθημάτων
και των σκέψεών μου, μα να μην μπορώ εγώ
να αποκτήσω μ ια φυσιολογική συμπεριφορά
ανεξαρτήτως του τί σκέφτομαι ή τι
αισθάνομαι και να χρειάζομαι κάποιον
επαγγελματία να μου κάνει υποδείξεις;
Ντροπή. Επειδή, όμως, η ντροπή, ντροπή
δεν έχει και χαρά στον που την έχει…,
ένα απόγευμα χτύπησα την πόρτα του.
Η πρώτη επίσκεψη ήταν
δοκιμαστική, όπως μου εξήγησε.
Μιλήσαμε πενήντα λεπτά. Εκείνος έκανε
ερωτήσεις κι εγώ απαντούσα. Το ξέρατε
ότι μέσα σε τόση λίγη ώρα μπορείς να
περιγράψεις ολάκερη τη ζωή σου; Ή έστω
έτσι να νομίζεις; Έφυγα χωρίς να πληρώσω
και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την
επόμενη βδομάδα. Στο επόμενο ραντεβού
θα αποφασίζαμε αν θέλαμε ή αν
μπορούσαμε τελικά να συνεργαστούμε,
κρίνοντας από την πρώτη επίσκεψη. Ήθελα.
Μπορούσα; Ήθελε και μπορούσε.
Ο πρώτος καιρός πέρασε
δύσκολα. Η κάθε επίσκεψη μού φαινόταν
πιο δύσκολη και ψυχοφθόρα από την
προηγούμενη. Για πενήντα λεπτά μιλούσα
μόνη μου. Στη μούγκα εκείνος. Τον κοίταζα
στα μάτια για να δω τί σκέφτεται, αδύνατον.
Του έκανα ερωτήσεις, δεν έπαιρνα καμία
απάντηση. Σκέφτηκα να τα παρατήσω. Και
η αρρωστοφοβία μου δεν βελτιωνόταν και
σκαλίζαμε το παρελθόν μου, διαδικασία
που πονούσε. Δεν τα παράτησα. Με άκουγα
να μιλάω και με φρίκαραν οι σκέψεις μου.
Με άκουγα να του μιλάω και με θύμωναν
τα συναισθήματά μου. Με άκουγα να μιλάω
και ήθελα να μου κλείσω το στόμα, το
μυαλό και την καρδιά.
Ώσπου μια μέρα, έτσι
στα ξαφνικά, άρχισα να καταλαβαίνω. Τον
εαυτό μου, τις σκέψεις μου, τα νιώθω
μου, τα φοβάμαι μου, εμένα. Ξαφνικά,
διαπίστωσα αυτό που έλεγε ο Μάριο
Μπενεντέτι καλό θα ήταν να πάψουμε
να νανουρίζουμε τον εαυτό μας με τόσα
ψέματα και να του τραγουδήσουμε μερικές
αλήθειες. Ξαφνικά άρχισα δειλά δειλά
να δέχομαι τα πράγματα όπως είναι και
να προσπαθώ να τα κάνω καλύτερα, χωρίς
να παθαίνω συχνά κρίσεις πανικού. Ε κι
αν καμιά φορά πάθω, δεν χάθηκε και ο
κόσμος, τι λέτε κι εσείς;
Η αλήθεια είναι πως δεν
έχω καταλήξει ακόμα εάν η ψυχοθεραπεία
είναι τέχνη ή τελικά επιστήμη. Για το
μόνο που είμαι πια σίγουρη είναι ότι
όσο προικισμένος κι αν είναι ο θεραπευτής,
η απαιτούμενη ψυχοθεραπεία θα εξαρτηθεί
σε μεγάλο βαθμό και από τον ίδιο τον
ασθενή. Εάν αποφασίσεις ποτέ να
μπεις σε αυτό το παιχνίδι, οφείλεις
να κατανοήσεις ότι κάθε θεραπεία θα
απαιτεί τη δέσμευσή σου, πριν πας, όσο
διαρκεί η διαδικασία και πάνω από όλα,
μετά από την αποχώρησή σου από το γραφείο
του θεραπευτή σου.
Για μένα πια δεν είναι
ταμπού η ψυχανάλυση. Ίσως γιατί έμαθα
ότι η ζωή είναι γεμάτη περιορισμούς και
εξαρτήσεις που μερικές φορές μας
εμποδίζουν να είμαστε αυτό που πραγματικά
είμαστε. Ίσως γιατί έμαθα να δέχομαι
πως μερικές φορές μπορεί να χρειαστούμε
βοήθεια για να είμαστε εμείς.
Ίσως επειδή εγώ δεν θέλω να παραιτηθώ
από το εγώ μου επειδή κάποτε
βρέθηκαν κάποια εμπόδια στο δρόμο μου.
Εσύ;
