Θεσσαλονίκη, οδός Πελοποννήσου. Κέντρο. Παίζει να έχει και πενήντα βαθμούς κελσίου. Κάθεσαι απέναντι μου σε ένα στογγυλό πράσινο τραπέζι, αφήνεις τον καπνό και ένα μαύρο τετράδιο. Έχω το ίδιο, στο οποίο έχω ήδη ξεκινήσει να γράφω τις πρώτες γραμμές προσπαθώντας για ώρα να δώσω μια νέα, χιουμοριστική πνοή σε αυτό εδώ το κείμενο. Ωστόσο το δράμα είναι έμφυτο σε κάθε γυναίκα, κάτι που δεν καταφέρνω σχεδόν ποτέ να κρύψω τέλεια.
/Θα μου πεις για τον καιρό. /Δε θα απαντήσω, αλλά θα σε ρωτήσω τι γράφεις. /Θα μου πεις πως είναι προσωπικό. /Θα σου πω πως όλα είναι προσωπικά, μέχρι να τα μοιραστούμε. /Θα μου πεις πως πλήρωσες ακριβά κάτι που σου δόθηκε δωρεάν. /Θα σου πω πως θέλω να μου πεις μια ιστορία, και θα μου πεις μια ιστορία με γλάρους, ένα κορίτσι κι ένα νησί.
/Και μετά; /Και μετά τίποτα, μου είπες. /Πως τίποτα; Ποτέ το τίποτα δεν είναι τίποτα. /Τίποτα σου λέω, τίποτα, φαίνεται πως οι καρδιές των ανθρώπων πιά ξεκουρδίζονται εύκολα. /Τα θες όλα δικά σου, σου είπα, δεν είσαι σε θέση να δώσεις γι' αυτό όλα στο τέλος ή ακόμη και πριν από αυτό θα δείχνουν πως πλησιάζει, πως φτάνεις πολύ κοντά στο τίποτα. Αν ξεκινάς με στόχο η ένωση να είναι ένα τίποτα, τότε αυτό θα είναι αναπόφευκτο. Κι η μεγαλύτερη απογοήτευση είναι να έχεις πλήρη συναίσθηση ότι δεν μπορείς να βιώσεις τίποτα άλλο πέραν του τίποτα! Όλα θα μοιάζουν με προϊόντα που λήγουν γρήγορα. / Εσύ; Τι γράφεις; /Κι εγώ για ένα τίποτα, ίσως να είναι η κατάρα της εποχής! Σου είπα και γέλασα. Είπαμε πολλές ακόμη ιστορίες, αυτές που κάποια στιγμή θα γράψουμε, οι ιστορίες των άλλων είναι πάντα πιο ενδιαφέρουσες απ' ό,τι οι δικές σου, αρκεί να ξέρεις να τις ακούς. Δώσαμε ραντεβού στο νησί. Θα 'ρθω σου είπα, θα 'ρθω.
Είναι η ανεξήγητη ενέργεια του καλοκαιριού, εκείνο που σε ωθεί βρε παιδί μου. Κι η ζέστη, σε σπρώχνει να φύγεις, όχι μόνο για διακοπές. Να φύγεις και να δίνεις το χέρι σου σε εκείνο που σου απλώνουν και σε τραβούν. Να πας τελικά στη βυθισμένη πολιτεία κάτω απ' τη θάλασσα.
Και για όσα σε ρωτήσουν, να μην θα 'χεις απαντήσεις. Τουλάχιστον όχι γι' αυτό το καλοκαίρι.
Κι άσε κι αυτή την ελπίδα ήσυχη. Η ελπίδα έτσι κι αλλιώς διακατέχεται από μια έννοια ματαιοπονίας. Κάθε άνθρωπος ξέρει, όλα τα ξέρει, όλα τα έχει αποφασίσει μέσα του, η ελπίδα είναι αυταπάτη. Η αισιοδοξία όμως, στάση ζωής. Α! Και την προσδοκία, ασ' τη κι αυτή γι' άλλη φορά.
Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που μας χαρίζουν χρόνο μέσα στα καλοκαίρια τους.
