“Σε πείσμα του να γνωρίζουμε ότι ποτέ δε θα τα καταφέρουμε”
O τίτλος είναι απόσπασμα της συνέντευξης. Τα παιδιά της μπάντας δίχως να το καταλάβουν, σε μια και μόνο φράση αγκάλιασαν όλη την γενιά Χ. Ακριβώς όπως έκαναν και με την μουσική τους. Οι Universal Trilogy αντικατοπτρίζουν τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς, που πίστευε ότι θα κατακτήσει το σύμπαν. Έν έτει 2012 επιστρέφουν με νέο δίσκο στα χέρια τους, τον “Pop Crisis” για την γενιά… που ποτέ δεν τα κατάφερε αλλά και για αυτή που έρχεται τώρα με φόρα πατώντας πάνω στα κεφάλια της Χ, γιατί αυτή θα κατακτήσει το σύμπαν. Μέχρι τουλάχιστον την επόμενη. Το Σάββατο 24 Νοεμβρίου θα είμαι στο Block33, για να τους δω και να ακούσω το Happy House. Και να θυμηθώ πως ήταν τότε που πίστευα ότι θα τα καταφέρω…
Εφτά χρόνια σιωπής και απουσίας. Γιατί αποτραβηχτήκατε αλλά και τι σας έκανε να επιστρέψετε.
Ζήσαμε πολύ έντονες στιγμές στη δεκάχρονη πρώτη μας φάση. Δυνατές συγκινήσεις, εμπειρίες, χαρές και απογοητεύσεις. Είναι φυσικό κάποια στιγμή να έρχεται το πλήρωμα του χρόνου όπως για όλες τις σχέσεις. Η κούραση και η καθημερινή τριβή φθείρει. Θέλαμε να κάνουμε κι άλλα διαφορετικά πράγματα, είχαμε κλείσει ένα μεγάλο κύκλο, νιώθαμε πως δεν είχαμε πια τίποτα άλλο να πούμε και να δώσουμε. Και πιο πολύ όχι στον κόσμο αλλά ο ένας στον άλλο. Κρατήσαμε άριστες σχέσεις όλα αυτά τα χρόνια της σιωπής μας κι αυτό ίσως είναι και το σημαντικό που συνετέλεσε στην απόφαση να επιστρέψουμε. Έγιναν όλα πολύ φυσιολογικά σαν να μην πέρασε ο καιρός. Στις ηχογραφήσεις εκτός απ τις πολλές ώρες δουλειάς το κλίμα ήταν εξαιρετικό. Αυτό τα λέει όλα.
Από το 2004 μέχρι το 2011 που επανήλθατε ξανά επίσημα στα μουσικά δρώμενα, τι άλλαξε: α) Στη μουσική β) Στην Ελλάδα γ) Στον πλανήτη δ) Στον καθένα ξεχωριστά.
Όλα μοιάζουν να ‘ναι διαφορετικά. Η μουσική βιομηχανία όπως τη γνωρίσαμε από το πενήντα κι έπειτα ξόφλησε και ψάχνει εναγωνίως νέους τρόπους να σταθεί όρθια. Το ιντερνέτ κάνει όλη τη δουλεία πια με τα υπέρ και τα κατά του. Παντού στον κόσμο, κι εμείς εδώ στην Ελλάδα το βιώνουμε στο πετσί μας ως πειραματόζωα, οι άνθρωποι υφιστάμεθα έναν πρωτοφανή πόλεμο από το σύστημα που μοιάζει περισσότερο να νοιάζεται για κάποιο αρρωστημένο στοίχημα χρηματολογαριθμικών διαστάσεων παρά για την ίδια την ανθρώπινη ζωή και υπόσταση. Μέσα σ’ όλο αυτό μεγαλώνουμε και διαμορφώνουμε χαρακτήρες και χαρακτηριστικά που ποικίλουν για τον καθένα ξεχωριστά ανάλογα με την παιδεία και τη μόρφωση και την κουλτούρα και τους αισθητήρες του. Εμείς θεωρώ ότι ωριμάσαμε με πνευματική και ψυχική σχετικά υγεία, δυναμώσαμε την όρεξη μας για μουσική δημιουργία και θωρακίσαμε την ανάγκη μας για ομαδική δουλειά και προσπάθεια σ’ ένα κόσμο που προωθεί την εξατομίκευση και την κακώς εννοούμενη εξειδίκευση.
Pop Crisis όπως λέμε;
Αναδόμηση πολιτιστική, αξιών και αναγκών. Επιστροφή στις βασικές αρχέγονες ανθρώπινες ανάγκες.
Η μουσική σας μου θυμίζει μία φράση που είχα δει γραμμένη με μαρκαδόρο έξω από ένα μπαρ “Ζούμε σε ένα κόσμο που τα πάντα είναι πλαστικά αλλά και επικίνδυνα”. Αισθάνεστε ότι σας ταιριάζει;
Καμία μουσική δεν είναι πλαστική κι επικίνδυνη, το αντίθετο μάλιστα. Η μουσική διαθέτει ανυπέρβλητη πλαστικότητα και διέπεται από συνεχείς εναλλαγές κι αυτό είναι και το νόημα της αέναης δημιουργίας. Ο κόσμος είναι μέρος της μουσικής κι όχι η μουσική κομμάτι του κόσμου. Έτσι λοιπόν αν ένα κομμάτι του κόσμου είναι πλαστικό κι επικίνδυνο δεν ανήκει σε κανένα μουσικό φάσμα, δεν ανήκει πουθενά, είναι ανύπαρκτο στην ουσία.
«I don’t want to sell my soul to hell», αναφέρετε στο Strange Desease και δεν μπορώ να μη ρωτήσω. Ποιά είναι η προσωπική σας κόλαση;
Η πνευματική ανυπαρξία. Η κίνηση απλώς για την κίνηση κι όχι για την παραγωγή έργου. Το να μην κοιμάσαι καλά τα βράδια απ’ τις τύψεις ή την άγνοια, την ανία και τη βαρεμάρα όταν δεν έχεις βάλει τα δυνατά σου για το κάθε τι, σ’ αφορά δε σ’ αφορά. Η μουσική είναι εκείνος ο μοναδικός δρόμος που κανείς μπορεί να διαβεί ελεύθερος σ’ αυτό τον κόσμο. Η απουσία της είναι μια σίγουρη κόλαση.
Πέντε μεγάλους σταθμούς περιλαμβάνει το Pop Crisis Tour. Τι περιμένετε με το χέρι στην καρδια να έχετε κερδίσει στο τέλος αυτής της περιοδείας;
Με το χέρι στην καρδία και στο μυαλό να ‘χουμε κάνει νέους φίλους και να ‘χουμε ξανασυστηθεί με τους παλιούς. Να ‘χουμε δέσει κι άλλο τα μεταξύ μας και επί σκηνής.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Δεν έχουμε μελλοντικά σχέδια κι αυτό είναι λυτρωτικό. Βάζουμε μικρούς στόχους και προσπαθούμε όλο κι από λίγο όσο αντέχουμε να πάμε ως εκεί. Έπειτα συζητάμε, επαναπροσδιοριζόμαστε σε σχέση με τα πεπραγμένα και πάμε παρακάτω. Κάπως έτσι θα γίνει κι αυτή τη φορά. Πάντως αυτή η τουρνέ για μας είναι μια νέα αρχή.
Αν η μουσική σας ήταν ζωγραφικός πίνακας, τι θα απεικόνιζε.
Ίσως κάτι από τα έργα των κυβιστών, μ αυτή την έμμονη προσπάθεια του θνητού να ευθυγραμμίσει το σπειροειδές και τη συμπαντική θεωρία των κύκλων. Σε πείσμα του να γνωρίζουμε ότι ποτέ δε θα τα καταφέρουμε.
Στην συναυλία των Universal Trilogy στις 24/11 στο Block33:
Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.30
Opening Act οι Dreamachinery
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ
Προπώληση 8 ευρώ (buy 2, earn 1)
Presale spots: Stereodisc // Ticket House
