Λιωμένο βούτυρο, ή αλλιώς… πώς λειτουργούν οι άνθρωποι; Το 1960, στη Θεσσαλονίκη, κάποιος δολοφονεί την αρραβωνιαστικιά του μέσα στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Το 2000 ένας συγγραφέας γράφει την ιστορία τους και προσπαθεί να ανακαλύψει τα γεγονότα που οδηγούν στον φόνο. Η Λούλα προσπαθεί να ξεφύγει από μια μίζερη ζωή στο χωριό και νομίζει πως ο Τάσος θα τη βοηθήσει να πραγματοποιήσει αυτήν της την επιθυμία. Ο Τάσος –που βρίσκεται στο χωριό λόγω δυσμενής μετάθεσης– δεν μπορεί να την βοηθήσει. Η Λούλα το ανακαλύπτει και τον εγκαταλείπει. Ο Τάσος την κυνηγά και προσπαθεί να τη φέρει πίσω. Η ιστορία τους καταλήγει σε έναν φόνο.
Πόσο καλά μπορούμε να καταλάβουμε τους ανθρώπους; Κατά την εξέλιξη του έργου ο συγγραφέας προσπαθεί να φτιάξει το προφίλ της Λούλας και του Τάσου βασισμένος στις μαρτυρίες και τις περιγραφές άλλων. Πόσο αντικειμενικά, λοιπόν, μπορούμε να γνωρίζουμε τον χαρακτήρα κάποιου και την ιστορία του; Σε ποιον βαθμό οι άνθρωποι είναι θύματα των περιστάσεων και του περιγύρου τους ή, ακόμα, και του εαυτού τους; Τα πρόβατα κάνουν «βη-βη» ή «μπε-μπε»; Θα μπορούσε η αποτρόπαια πράξη ενός φόνου να αποτελέσει, έστω και στιγμιαία, μια κίνησης ελευθερίας;
Περνώντας απ' όλους τους ρόλους της διανομής, αλλάζοντας τις φωνές τους, το ύφος και τον τόνο τους η Εβίτα Αγαΐτση, ο Αργύρης Ζαφείρης και η Στέλλα Παπαδοπούλου με αμεσότητα κοινωνούν το έργο στην πλατεία με εύληπτο και σαφή τρόπο. Με άρτια τεχνική και αξιοποιώντας τα σκηνοθετικά ευρήματα διηγούνται μια ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό στοιχείο.
Κορυφώνεται με την διάπραξη ενός φόνου, αλλά δεν παύει να διατηρεί (και ίσως να εκκινεί από) το χιούμορ. Το στήσιμο της παράστασης και η σκηνοθεσία αναδεικνύουν τα ηθογραφικά στοιχεία μιας περασμένης εποχής δένοντάς τα αρμονικά με σημερινές συνδηλώσεις και δίνοντας ρυθμό και πνοή στο έργο. Και οι ηθοποιοί ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους, πλαισιωμένοι από ποικίλα στοιχεία ενός σουρεαλιστικού, ίσως, χαρακτήρα και ενός φορτισμένου σκηνικού κλίματος, συνθέτοντας έτσι μια πρωτότυπή και απολαυστική παράσταση.
Στο τέλος της παράστασης ο δράστης βγαίνει μπροστά, μιλάει, αφηγείται με τα δικά του λόγια την ιστορία. Δεν τον βλέπουμε πια μέσα από κάποιο πρίσμα, παρά αντικρίζουμε για πρώτη φορά τον ίδιο. Καταθέτει όσα θυμάται, προσπαθεί να κατανοήσει όσα δε θυμάται. Και πίσω λαμβάνει χώρα ένα εξαιρετικό σκηνοθετικό εύρημα: ένα rewind, μια «προς τα πίσω» κίνηση. Η ιστορία
γυρνάει προς τα πίσω ακουμπώντας πάνω στη μουσική, με την οποία από κοινού δίνουν έναν κινηματογραφικό τόνο στην όλη εικόνα. Η ιστορία κάνει έναν κύκλο, κλείνει. Δεν υπάρχουν πια εκκρεμότητες.
Ταυτότητα Παράστασης:
Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαριλένα Κατρανίδου
Δραματουργική επιμέλεια: Κωνσταντίνα Δούκα-Γκόση
Σκηνογραφική/ενδυματολογική επιμέλεια: Νάσια Λάζου
Φωτισμοί: Νάσια Λάζου, Ιφιγένεια Γιαννιού
Φωτογραφίες: Buba Soso Gadebava
Σχεδιασμός αφίσας: Έφη Πάσχου
Επί σκηνής:
Εβίτα Αγαΐτση, Αργύρης Ζαφείρης, Στέλλα Παπαδοπούλου
Επωνυμία ομάδας:
Γκαζόζα Snatch
Εταιρεία Παραγωγής:
ΟΜΑΖ
