Μετά από τόσους μήνες ζωής στην Κίνα κατέληξα επιτέλους στο ποια εθνικότητα γκόμενο πρέπει να αποφύγω ακόμα και αν μου προτείνει γάμο στη Σαγράδα Φαμίλια με ζιργκόν μονόπετρο τρεις χιλιάδες καράτ. Είστε ανόητες αν πιστεύετε ότι πάλι θα κράξω κάποιον αθώο δύστυχο κοντό κίτρινο μικροαπλικατέρ Κινέζο που τρώει ρύζι και κλάνει γιουβερλάκι, σήμερα τα έχω με τους Ρώσους. Ούτε να μου το δει το γουνάκι μου ο γουνέμπορας κουναβιού με το τσατσιπέλι μπορτςςς. Και όλα αυτά επειδή μπήκα η τρελή γκασπαζά στην Αεροφλοτ και βγήκα σουρωμένη από το ρέψιμο βότκας στο Φιουμιτσίνο της Ρώμης. Τώρα βέβαια θα με ρωτήσετε, εύλογα γαρ, τι κάνω στη Ρώμη, αλλά δεν απαντώ σε ηλίθιες ερωτήσεις μετά από Ιταλό στο σιντριβάνι στη Ναβόνα. Και επειδή ζηλεύετε και θα μου βγάλετε πάλι το όνομα, να σας ενημερώσω ότι ήρθα για τον φιλεύσπλαχνο σκοπό υποστήριξης της Κινέζας φιλενάδας Μπιν Χου στους χαλεπούς οικονομικούς καιρούς της ιταλικής συνουσιακής μεταμεσημβρίας εξ ανάγκης δια γκομενικήν μετανάστευσην, το σεξ στην Κίνα δεν υποφέρεται πλέον, το σκάνε μέχρι και σφηνοκολπικές Ασιάτισσες που βαρέθηκαν στα 35 τους να χρησιμοποιείται ο υμένας τους για τραμπολίνο παιδική χαρά του εκάστοτε Τσου Τσου Να Κι.
Δέκα επτά ώρες πτήση, γλυκιά μου, Ρώσο δεν ακούμπησα, σκεφτόμουν το προσούτο με κρέμα λιμοντσέλο. Έπρεπε να εξηγήσω και στην Μπιν τι είναι το προσούτο, γιατί στην Κίνα δεν έχουν κρέας, όπως έχουμε μάθει και σε προηγούμενο κεφάλαιο. Αυτή κόλλησε στη λέξη μοτσαρέλα και καλά έκανε, γιατί αν η μοτσαρέλα δεν είναι μεγάλη και σφιχτή σαν καρύδι γίγας, δεν την τρώμε επουδενί, παπάρια μοτσαρέλα μας πούλησε ο μανάβης [για την γράφουσα και όχι για την απλή αθώα νοικοκυρά ο μανάβης σε αυτή την περίπτωση είναι αξιέπαινος νέος]. Το αντίστοιχο ισχύει πχ και αν είχαμε πάει στο Μέκλενμπουργκ Φορπομερν και της εξηγούσα για τα λουκάνικα Θουριγγίας και την πικάντικη γεύση λόγω ντόπιου παραγωγού. Επιπλέον, της άρεσε η μοτσαρέλα γιατί ήξερε ότι την βάζουμε κατά κόρον και στην πίτσα και ως Κινέζα γλωσσολόγος είναι άφταστη στον ελληνικό φιλολογικό συνειρμό περί ντελικατέσεν. Μόνο στον εσπρέσο τα έχασε λίγο όταν προσπάθησα να της εξηγήσω με ηχητικά εφέ ότι τον πίνουμε μπάμ μπαμ και όχι ντάμπα ντούμπου όλη νύχτα, οπότε τη βλέπω να τελειώνει με την υπόθεση Ρόμα μπάι νάιτ σε Ρόμα μπάι δι άουερ, βδομάδα της δίνω να μπει στο τρένο για τα λουκάνικα στο Φορπομερν πριν μου κουβαληθεί στη Σαγκάη και πάλι για ρύζι σε στύση.
Σας αφήνω προς το παρόν γιατί από το τζετ λαγκ έχω αρχίσει να βλέπω τον Τσελεμεντέ σαν το Κάμα Σούτρα και φοβάμαι για τα αγγουράκια τουρσί που έχω στο ψυγείο, η Μπιν έπεσε με τα μούτρα στο σαλάμι μιλανέζε και μου έμειναν τα ζαρζαβατικά
