Κορίτσια, σήμερα θα μιλήσουμε σαν γυναίκες. Δεν θα σας κρύψω τίποτα. Θέλω τη βοήθεια σας σχετικά με ένα θέμα ζωτικής σημασίας που έχει σχέση με το μέγεθος. Ο προβληματισμός μου έχει ως εναρκτήρια ημερομηνία την καταραμένη 11.11, εδώ στην κομμούνα γιορτάζουν με λαμπρότητα την ημέρα αυτή ως ημέρα του μπακουριού, στρατιωτική παρέλαση πάντως όπως στο ΣιΛαΝτα δεν κάνουν, να χέσω τη μεγαλοπρέπεια, θα μου πεις τι ξέρουν και οι Κινέζοι από στρατόκαβλα καθεστώτα απολυταρχικού τύπου? Αφήστε δε που για γκαντέμικο έχουν το 4 επειδή τάχα μου προφέρεται όπως ο θάνατος, ούτε ένα ‘πάρε τα τρία μου’ δεν πιάνει στην λατρεμένη κομμούνα, αντιθέτως πιάνει όταν αναφερόμαστε στα ποσοστά του ΚΚΕ στην ελληνική Βουλή. Τέλος πάντων, εγώ είχα τις μαύρες μου, μαύρο δεν έβρισκα εύκαιρο, θα τηνε πω την αμαρτία μου, ξαμολήθηκα στους δρόμους να γνωρίσω Κινέζο να ξορκίσω το αναθεματισμένο το ράφι που έχει πιάσει σκόνη, μούχλα, αράχνες και κάτι σαν παρθενικό υμένα. Ντρέπομαι, κορίτσια, γιατί εγώ τέτοια ανατροφή δεν έχω, το ξέρουν όλοι άλλωστε από Πεκίνο ίσαμε Τύπου 3 Θεσσαλονίκη. Η ανάγκη και η εορτή, βλέπετε, μην με πουν και μπόρινκ. Μια και δυο, βρίσκω έναν καλοστεκούμενο ντόπιο, του δείχνω λίγο τρίχα γάμπα-μουστάκι, τονε τουμπάρω, καταλήγουμε σε παράπηγμα. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τη μαμά, πάλι. ‘Να φοράς προφυλακτικό, Ρίτα μου!’ ‘Εγώ, βρε μαμά? Μπερδεύεσαι’. ‘Αχ πουλόπομ, δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνεις όταν μεγαλώσεις!’.
Πέρα από τη σοφία της μαμάς, κουβαλάω μαζί και προφυλακτικά. Εκεί λοιπόν που ξεκίνησε η δράση και θα ισοπέδωνα το παράπηγμα σαν νέα Ρέντσο Στόνε Πιάνω, το βγάζω χαρωπά από το σουτιέν, έτσι για την τσαχπινιά, γουρλώνει ο ντόπιος το σχιστό μάτι, τσουπ το ανοίγει με ενθουσιασμό και το φοράει για τι σερτ. ‘Θινκ γιου, γουάιτ πέρσον, μι λάικ πολιέστερ φάσιον τι σερτ! Σιάντζαι όπεν μάι γκιφτ, άι χαβ τζαπανιζ σάιζ κόντομ φορ όπεν γιουρ λεγκς!’. Τελικά άδικα με έφαγε το αγιάζι στους δρόμους, μόνη την πέρασα τη φιέστα παρά το κίτρινο ομιλών άλιεν με γιαπωνέζικο λάτεξ και ολόσωμο τι σερτ που ευχόμουν να μεταμορφωνόταν σε ομιλών φίδι με δύο μήλα να, γαμώ τον Αδάμ μου που έκανε την Εύα ζωολάγνα. Σε καταλαβαίνω, κούκλα μου, δυο χιλιάρικα χρόνια μετά και το φιφί, φιφί. Φίδι και πάλι φίδι.
Έτσι λοιπόν, καταρρακωμένη από το λάθος μέγεθος τι σερτ που έφερα μαζί μου από το ΣιΛαΝτα που τα παλικάρια είναι φαρδύπλατα, βγήκα αργόσυρτα στους δρόμους της βροχερής Σαγκάη. Σκεφτόμουν ότι ίσως ήμουν άδικη, το μέγεθος δεν παίζει ρόλο, έπρεπε να κάνω τα στραβά μάτια και να χάριζα στον νέο μου φίλο τη δακτυλήθρα της Μπάρμπι, που τη λες και χρήσιμη αν –αμήν Παναγιά μου- σου σκιστεί τίποτα. Βυθισμένη στη σκέψη, λησμόνησα το ψιλόβροχο και κατάλαβα ότι ήμουν μούσκεμα, με την κακή έννοια μέιντ ιν Τσάινα, ουχί μέιντ μπάι Βούρστφιλμ. ‘Πού είναι ένας Πακιστανός, όταν τον χρειάζεσαι?’, θα αναρωτιόταν εύλογα ένας χρυσαυγίτης ανθρωπιστής, υπέρμαχος της εργασιακής διακρατικής ανταλλαγής, αλλά εγώ είμαι κομμουνίστρια και κατέφυγα σε λύσεις μαρξιστικής κοινοκτημοσύνης. Μπροστά μου περπατούσε μια Κινέζα γιαγιούλα με μια ομπρέλα 12 τετραγωνικά, το μέγεθος με συγκλόνισε, επιτέλους κάτι μεγάλο στην Κίνα, έτρεξα γοργόφτερα δίπλα της να απολαύσω τη σκέπη της ομπρέλας- σερβιέτας- σάμερ ιν Ποσείδι και κλείνοντας το μάτι φιλικά της λέω:
‘Από το μέγεθος καταλαβαίνω ότι πρέπει να βρέχει πολύ εκεί που ζείτε.’
‘Όχι, κούκλα μου, την κρατάω μπας και από την κόμπλα με χωρίσει επιτέλους ο άντρας μου και καταφέρω να πηδηχτώ με το γίγαντα από τον πορν στόρυ ο Τζακ με τη φασολιά.’
‘Μα δεν υπάρχει ο γίγαντας, ούτε ο Τζακ, ξέρετε.’
‘Τι λες μωρή ασπρουλιάρα, εδώ υπάρχει το φασόλι του άντρα μου, που έγραψαν ολόκληρο μπεστ σελερ Μάικ ο φασολάκης και αναγκάζομαι να το διαβάζω η ρουφιάνα κάθε μέρα στα μούλικα της νύφης μου, και δεν υπάρχει ο γίγαντας?’
Ηρέμησα όταν κατάλαβα τι περνούσε η Μαρή και η γιαγιούλα, δεν ήμουν μόνη στον κόσμο.
