Στην τέταρτη ταινία του, ο Θάνος Αναστόπουλος ενώνει τις δυνάμεις του με τον Davide del Degan για να δημιουργήσουν ένα ιδιαίτερο ντοκιμαντέρ που μόλις έκανε την πρεμιέρα του στο κορυφαίο φεστιβάλ στο τμήμα των ειδικών προβολών.
Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον εγχείρημα, κέντρο του οποίου είναι μία μοναδική παραλία του είδους της στην Ευρώπη, η Pedocin που βρίσκεται στην Τεργέστη. Η ιδιαιτερότητα της: από μακρά παράδοση διαχωρίζει με έναν τοίχο τους επισκέπτες της βάσει φύλου. Το παράδειγμα της είναι χαρακτηριστικό της τοποθεσίας της, αφού η Τεργέστη η ίδια βρίσκεται ακριβώς μεταξύ Ευρώπης και Βαλκανίων. Με την βαρύτητα που φέρει η συγκεκριμένη τοποθεσία πλάθεται ένα ελαφρύ έργο που καταφέρνει να περιστρέφει την θεματική του τόσο γύρω από τα σύνορα αλλά και την ιδιόμορφη κοινότητα που διαμορφώνεται μέσω αυτού του διαχωρισμού. Ο τοίχος και η θάλασσα περιπλέκονται σε μία σχέση διαχωρισμού, σύζευξης αντίθετων στοιχείων και αναθεώρησης.
Η παραλία πρωτάνοιξε κάπου προς το τέλος του 19ου αιώνα στο λιμάνι της Santa Teresa. Το όνομα της El Pedocin σημαίνει περίπου μικρό μύδι κατά την τοπική διάλεκτο της Τεργέστης. Από την δημιουργία της, η παραλία χωρίστηκε σε δύο μέρη από έναν κεντρικό φράχτη ύψους τριών μέτρων που μετέπειτα μετατράπηκε σε τοίχο, για να αποτρέψει άσεμνες περιπτύξεις. Στην μία πλευρά βρίσκονταν οι γυναίκες ενώ στην άλλη οι άνδρες. Μέχρι σήμερα το τοίχος παραμένει όρθιο, χωρίς καμία επιθυμία να κατέβει, ενώ η ιδιότητα του ανά τους καιρούς αλλάζει, από σύμβολο καθωσπρεπισμού σε σύμβολο μίας ελευθερίας που δεν βρίσκει κανείς σε άλλες παραλίες.
Σε μία πόλη που ανέκαθεν αντικατόπτριζε τις εντάσεις της Ευρώπης αλλά και που υπήρξε χωνευτήρι πολιτισμών και εθνικοτήτων, το τοίχος εκφράζει τόσο την ισορροπία, όσο και την προσήλωση στην ασφάλεια του παρελθόντος. Ένας τελευταίος συνδετικός κρίκος με την Αυστροoυγγρική Αυτοκρατορία.
Οι κινηματογραφιστές συνέλεξαν υλικό επί έναν χρόνο καταγράφοντας τους, κυρίως ηλικιωμένους, λουόμενους και τις ζωές τους που αποτελούν από μόνοι τους μία κοινότητα. Η παραλία για αυτούς αποτελεί ένα είδος τελευταίου οχυρού (όπως είναι και ο τίτλος του έργου) και ενθυλακώνει μέσα της τις ιστορίες, τις συζητήσεις και τις μικρές καθημερινές συνήθειες τους που φέρουν τόσο το βάρος των ιστορικών αλλαγών που έχουν ζήσει, όσο και τις ιδιοτροπίες τους. Οι συζητήσεις, οι μαρτυρίες και οι παρατηρήσεις των επισκεπτών γύρω από την παραλία καταγράφουν κομμάτι κομμάτι την ψυχοσύνθεση ενός πληθυσμού που φαίνεται να βρίσκεται ταυτόχρονα σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι αλλά και στο χείλος του κόσμου. Η τοποθεσία εμπνέει και τα βασικά ερωτήματα της ταινίας που είναι η αναζήτηση της προέλευσης, της ταυτότητας και του ανήκειν. Ένας πληθυσμός που είναι ταυτόχρονα στο κέντρο των περιστάσεων και τόσο απομακρυσμένος από αυτές, κυρίως όμως που βρίσκεται στο χείλος μιας εποχής καθώς παρατηρεί την δική του να τον αφήνει.
Ο Θάνος Αναστόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα ενώ εργάζεται μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. Το πρώτο του έργο Όλο το Βάρος του Κόσμου παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ του Rotterdam το 2004 ενώ το δεύτερο Διόρθωση έκανε την πρεμιέρα του στην Berlinale το 2008 και ήταν η επιλογή της Ελλάδας για το Βραβείο Ξενόγλωσσης ταινίας στα Όσκαρ το 2008. Το τρίτο του έργο Η Κόρη έκανε την πρεμιέρα του επίσης στην Berlinale το 2013, ενώ επίσης προβλήθηκε στο Φεστιβάλ του Τορόντο. Στην συνέχεια το έργο κέρδισε τα Βραβεία Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Φωτογραφίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
