Ύστερα από την παραπάνω από ιδιαίτερη, αλλά μάλλον αποτυχημένη κωμωδία του Αλμοδοβάρ I'm so Excited! επιστρέφουμε στην γυναικεία θεματολογία του που τον καθιέρωσε με τα πλέον κλασσικά Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης και το Όλα για την Μητέρα μου. Οι πρώτες κριτικές όμως φανερώνουν μία γενική απογοήτευση για το 20ο έργο του δημιουργού, που επιστρέφει με προσήλωση σε ένα στιλ που άλλοτε είχε αξιοποίησει με μαεστρία και τώρα φανερώνεται αποδυναμωμένο.
Το Julieta βασίζεται πάνω σε τρεις ιστορίες με το όνομα Chance (τύχη), Soon (σύντομα) και Silence (σιωπή) του βιβλίου της Alice Munro με τίτλο Runaway. Παρόλα αυτά, ο δημιουργός επενέβη στις ιστορίες ούτως ώστε να συμπεριλάβει δικά του προσωπικά βιώματα και φανταστικά γεγονότα. Η Emma Suarez και η Adriana Ugarte πρωταγωνιστούν εναλλάξ ως οι δύο ηλικιακά διαφορετικές εκδοχές του κεντρικού μας χαρακτήρα, Julieta. Αυτά τα στοιχεία όμως, προκαλούν και μία δομική ανισορροπία δεδομένης της περιπλοκής του ίδιου του σεναρίου.
Η Julieta μόλις έχασε τον άνδρα της, ενώ η κόρη της Antia (υπό την ερμηνεία της Priscilla Delgado) κλείνει τα 18. H Antia αποφασίζει να το σκάσει από το σπίτι χωρίς να δώσει καμία εξήγηση. Καθώς η Julieta επιδιώκει με κάθε τρόπο την βρει, το μόνο που βρίσκει είναι το πόσο λίγο γνωρίζει την κόρη της.
Μα όχι, η πλοκή δεν είναι τόσο απλή, στην πραγματικότητα πάει κάπως έτσι: Η Julieta είναι έτοιμη να αφήσει τον άνδρα της για τον εραστή της. Μία τυχαία συνάντηση με την παιδική φίλη της εδώ και 20 χρόνια εξαφανισμένης κόρης της την ωθεί να επιστρέψει στο παλιό της σπίτι για να κάνει απολογισμό του παρελθόντος. Η Julieta θυμάται μία διαδρομή τραίνου που έκανε, όπου συνευρίσκεται με έναν νεαρό άνδρα, (υπό την ερμηνεία του Daniel Grao) και ζουν ένα βράδυ έρωτα. Θα φανεί στο σπίτι του ύστερα από καιρό και θα τον πείσει να αφήσει την σύντροφο του και να κάνουν οικογένεια μαζί. Ύστερα από χρόνια, η Antia φεύγει από το σπίτι και η Julieta πρέπει να αντιμετωπίσει την αξία της ως γονέα. Εδώ αποκαλύπτεται και το κεντρικό ζήτημα της ταινίας. Η πορεία της γυναίκας – μάνας. Ένα κλασσικό ζήτημα που απασχολεί τον Αλοδοβάρ που παρουσιάζεται όμως με έναν μη κλασσικό για αυτόν τρόπο.
Όπως γίνεται κατανοητό, η δύναμη του έργου εδώ βρίσκεται στην ιστορία την ίδια, παρά στην μεταφορά της, πράγμα που μας εντυπωσιάζει όταν το στυλ του σκηνοθέτη ήταν πάντοτε τόσο ευδιάκριτο. Παρότι η ταινία περιστοιχίζεται από καλές ερμηνείες και ένα ενδιαφέρον σενάριο, κάτι μέσα του παραμένει στεγνό, ενώ τα υλικά που έχει μπροστά του ο σκηνοθέτης φαίνονται ανεκμετάλλευτα.
Βεβαίως το στοιχείο που απογοητεύσει περισσότερο είναι πως το έργο δεν αποτελεί ούτε εξέλιξη του σκηνοθετικού στυλ του δημιουργού, ούτε και αλλαγή πορείας, αλλά μία αραιωμένη εκδοχή του. Ίσως όμως επιζητούμε υπερβολικά το κλισέ που λέγεται Αλμοδοβάρ και ο ίδιος επιθυμεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Άλλωστε το I'm so Excited μας προσέφερε αυτό το κλισέ στον υπερθετικό βαθμό. Κατ'επέκταση, μπορεί να χάσει τον ενθουσιασμό του κοινού του που περιμένει ένα έργο με την ξεκάθαρη υπογραφή του. Από την άλλη, όμως μπορεί έτσι να κερδίσει ένα νέο κοινό που μέχρι πρότινος τον απέρριπτε ακριβώς λόγω αυτού του χαρακτήρα. Οι κριτικές είναι μεικτές, αλλά οι αίθουσες θα κρίνουν το αποτέλεσμα.
Ταυτίζομαι με όλους τους χαρακτήρες των ταινιών μου, για καλό και για κακό
Στην συνέντευξη τύπου που έλαβε χώρα την Τρίτη, ο σκηνοθέτης δήλωσε πως βλέπει μία κοινή συνισταμένη μεταξύ των γυναικών που παίζουν τις μητέρες στις ταινίες του και την δική του μητέρα. Το γεγονός ότι έμαθε από αυτήν για την σχέση των μαύρων ρούχων, που πρωτοφόρεσε στα τρία της και του θρήνου, λειτούργησε καταλυτικά στο γιατί έχει επανειλημμένος εστιάσει σε ταινίες με πρωταγωνίστριες γυναίκες και μητέρες. Επέστρεψα σε ένα μέρος που δεν θα αφήσω ποτέ και αυτό είναι το σύμπαν των γυναικών. Όσο για την επέμβαση του στο βιβλίο της Munro πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία σχολίασε: Όλα είναι δικά μου […] Συνήθως δεν είμαι πιστός όταν διασκευάζω το γραπτό κάποιου άλλου.
Ξάφνου τέθηκε ερώτηση από δημοσιογράφο σχετικά με την συμπερίληψη του ονόματος του ιδίου και του αδερφού του στην πρόσφατη αποκάλυψη των Panama Papers. Ο Αλμοδοβάρ δέχτηκε ευγενικά την ερώτηση παρότι δεν ήταν υποχρεωμένος. Το όνομα μου και αυτό του αδερφού μου είναι μερικά από τα πιο ασήμαντα που συμπεριλαμβάνονται στην λίστα απάντησε, συνεχίζοντας πως αν τα Panama Papers ήταν ταινία, εκείνος και ο αδερφός του θα ήταν ισάξιοι των κομπάρσων. Δεν ξέρουμε καν πραγματικά περί τίνος πρόκειται, διότι ακόμη δεν έχει υπάρξει αρκετή έρευνα επ'αυτού.
