Μία σύντομη ματιά στα τρία σημαντικά γεγονότα των περασμένων ημερών.
O Xavier Dolan διαφωνεί με τους κριτικούς
It's Only the End of the World τιτλοφορεί την νέα του ταινία ο Xavier Dolan, την οποία κατονομάζει ο ίδιος την καλύτερη του ταινία μέχρι στιγμής, παρότι οι κριτικοί διαφωνούν. Στην ηλικία των 27 ο Dolan έχει ήδη σκηνοθετήσει έξη ταινίες μεγάλου μήκους και μέχρι πρότινος θεωρούνταν το ανερχόμενο σκηνοθετικό ταλέντο των φεστιβάλ. Το έργο πρόκειται για μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού του Lean – Luc Lagarce ενώ η ιστορία εστιάζει στον συγγραφέα Louis, υπό την ερμηνεία του aspard Ulliel, ο οποίος επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι για πρώτη φορά ύστερα από 12 χρόνια για να ανακοινώσει στην δυσλειτουργική του οικογένεια ότι σύντομα θα πεθάνει. Το έργο πλαισιώνεται από μία εξαιρετικά δυνατή διανομή με την Léa Seydoux να παίζει τον ρόλο της αδερφής του, τον Vincent Cassel στον ρόλο του αδερφού και την Marion Cotillard στον ρόλο της συζύγου του αδερφού του.
Το έργο λαμβάνει χώρα σε μία τοποθεσία και έχει τραβηχτεί σχεδόν αποκλειστικά με κοντινά πλάνα, κάνοντας έτσι ξεκάθαρο τον θεατρικό του χαρακτήρα, ο οποίος όμως δεν φανερώνεται μόνο εκεί. Με την προσήλωση στο κάτω κείμενο – οι χαρακτήρες διαρκώς θα καυγαδίζουν πάνω σε ασήμαντα ζητήματα και ποτέ για αυτά που πραγματικά αισθάνονται, χτίζεται η ηλεκτρισμένη χημεία των ηρώων. Υπάρχουν μηνύματα [στο έργο] που δεν βγαίνουν από το κείμενο αλλά από σιωπή και τα βλέμματα των προσώπων, σχολίασε ο Dolan πάνω στην επιλογή του να τραβήξει την πλειοψηφία της ταινίας με κοντινά.
Βεβαίως για τους κριτικούς το έργο παραήταν θεατρικό και δεν έλαβε τις διθυραμβικές κριτικές που έχει συνηθίσει ο νεαρός δημιουργός. Συνοπτικά χαρακτηρίστηκε ως κατώτερο των δυνατοτήτων του. Ένα έργο με μακρά διάρκεια που δεν φαίνεται να αναπτύσσει αρκετά δυναμικά τους χαρακτήρες του, για να περάσει σε βάθη που να το προφυλάξουν από την ταμπέλα μίας κατασκευασμένης ιστορίας διαρκούς μνησικακίας. Σε αυτό προστίθενται μία σειρά από αναδρομές στο παρελθόν του ήρωα που φανερώνουν έναν μελοδραματισμό και μία ευκολία που δεν τιμά το συνολικό δράμα. Οι κριτικοί συμφωνούν ότι το έργο φανερώνει πως ο Dolan έχει καλύτερο έλεγχο πάνω στο δικό του υλικό πάρα όταν διασκευάζει έργα άλλων, παρόλα αυτά η ερμηνεία του Vincent Cassel έχει λάβει την εκτίμηση τους.
Δον Κιχώτης θα είναι ο Adam Driver
Σε διαφορετικό μήκος κύματος βρίσκεται ο Terry Gilliam, οποίος επιτέλους ανακοινώνει ότι θα ολοκληρώσει το καταραμένο του έργο – μεταφορά του Δον Κιχώτη του Μιγκελ ντε Θερβάντες υπό τον τίτλο The Man Who Killed Don Quixote. Ο Gilliam προσπαθεί να πραγματοποιήσει το συγκεκριμένο έργο εδώ και 17 χρόνια με αποτυχία. Συγκεκριμένα το 1999, ο Gilliam ξεκίνησε γυρίσματα για την ταινία με πρωταγωνιστή τον Johnny Depp, αλλά ύστερα από μία σειρά προβλημάτων και εξαιρετικής κακοτυχίας αναγκάστηκε να την αναβάλει – μάλιστα στο τέλος δήλωσε ανακουφισμένος. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι το ντοκιμαντέρ Lost in La Mancha, έργο σταθμός για το θέμα του, που καταγράφει τον απέλπιδο αγώνα του σκηνοθέτη να κατακτήσει το κινηματογραφικό του όνειρο.
Σήμερα όμως η ταινία είναι γεγονός. Την περασμένη Τρίτη, ο σκηνοθέτης μάλιστα ανακοίνωσε τον πρωταγωνιστή του έργου ο οποίος δεν είναι άλλος από τον ανερχόμενο Adam Driver, ο οποίος είναι παρόν στο κόκκινο χαλί του θεσμού με το Paterson του Jim Jarmusch. O Gilliam φαίνεται έτοιμος και καθόλου προκατειλημμένος από το παρελθόν, δηλώνοντας πως θεωρεί την επιλογή του Driver άψογη για τον ρόλο.
Η Κόκκινη Χελώνα του Studio Ghibli
Τέλος, την παρουσία του κάνει αισθητή στο φεστιβάλ το Studio Ghibli το οποίο επιστρέφει επιτέλους με το νέο του έργο The Red Turtle, κάνοντας εμφανές ότι το studio συνεχίζει την εξαιρετικά πετυχημένη του πορεία και χωρίς τους στυλοβάτες του Hayao Miyazaki και Isao Takahata που αποσύρθηκαν οριστικά το 2014. Το έργο, πιστό στο ύφος του studio αλλά και του σκηνοθέτη που το υπογράφει (ο Ολλανδός Michaël Dudok de Wit) είναι πλούσιο σε συμβολισμούς και πλαισιώνεται από μία στιλιστική προσέγγιση που λειτουργεί καταλυτικά για τις εναλλαγές της ιστορίας.
Διηγείται την σιωπηρή ιστορία ενός ανώνυμου ναυαγού, ο οποίος επιδιώκει να εγκατασταθεί στην νέα του ερημική τοποθεσία. Περιτριγυρισμένος κυρίως από βράχια και τα πλάσματα της θάλασσας, σταδιακά η κατάσταση του χειροτερεύει καθώς οι προσπάθειες του να επιβιώσει με τα λίγα μέσα που του δίνονται γίνονται όλο και πιο ισχνές. Ξάφνου, σε ένα παιχνίδι πραγματικότητας και φαντασίας θα βρεθεί εμπρός στην γιγαντιαία, κόκκινη χελώνα του τίτλου.
Βεβαίως η πλοκή αποτελεί παρά μόνο την αφορμή για να χτίσει ο σκηνοθέτης μία σειρά από συνθήκες που θα οδηγήσουν σε μεγαλειώδεις και φανταστικές εξελίξεις που ισορροπούν στον κόσμο της αλληγορίας. Με λεπτότητα και ευαισθησία, η ταινία πλέκει εντός της τον κόσμο του πραγματικού και του φανταστικού, σε σημείο το ένα να ισχυροποιεί το άλλο. Οι δεσμοί της οικογένειας, της φύσης, της ζωής και του θανάτου θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους σαν κεντρική θεματολογία του έργου. Ο Dudok de Wit επιδεικνύει με οπτικό οίστρο την αξία των εικόνων του, η κάθε μία σημαντική ούτως ώστε να κατασκευάσει με απλότητα ένα ψηφιδωτό που θα ενθυλακώσει τα βαθύτερα νοήματα της ζωής.
Το έργο χαιρετίστηκε από κοινό και κριτικούς, οι οποίο το αποκάλεσαν ένα μικρό σιωπηλό αριστούργημα, μία μαγική ωδή στον κύκλο της ζωής.
