Γράφει ο Τζιάνι Κάλλεν
SGB CREW | φωτογραφία: Βίκτωρ Μαλκίεβιτς
Η ιστορία για όσους έχουν ασχοληθεί με το γκράφιτι στην χώρα γνωστή, όσοι δεν γνωρίζουν μπορούν να ψάξουν να μάθουν ποιος το έφερε στη χώρα μας στις μαύρες εγκυκλοπαίδειες του σπρέι στο BAD ARTS UNIVERSITY OF OAKLAND ή κι ακόμα παραπέρα.
Μια παρέα φαντασμένων παιδιών, οι γνωστοί Skra Getto Boys, κάπου στο μακρινό 86′ στη γνωστή πλατεία Σκρά Καλαμαριάς, αρνήθηκε την πραγματικότητα και δημιούργησε μια δικιά της βερσιόν πολύ διαφορετική για τα δεδομένα της εποχής.
Έγραφαν αυθεντικούς στίχους σε χιπ-χοπ ρυθμούς στα «υπερσύγχρονα» στούντιο, (Rec-Play πατημένα μαζί στα κασετόφωνα) των δωματίων τους, οχτώ κυκλοφορίες (όσοι προλάβαν πήραν), τα πρώτα Βίντεο κλιπ, γκράφιτι και μπάσκετ όλα μαζί σε ένα χαρμάνι σουρεάλ και πολύ μπροστά για την εποχή του Γαρδέλη.
Τα φαντασμένα πιτσιρίκια είχαν την αίσθηση πως μένουν στο Μπρούκλιν, στο Κόμπτον ή δεν ξέρω που σκατά αλλού, πάντως, σίγουρα όχι στην πρωτεύουσα των Ποντίων του Κεμετζέ, που όλοι τρώγαν μαύρα σπόρια, τσίκι-τσίκι, και οι κάργιες της περιοχής κουτσομπόλευαν καθηλωμένες στην Τόλμη και γοητεία.
Οι SGB την ίδια ώρα γυάλιζαν τα air Jordan τους, που τα τιμούσαν με αμέτρητες μπασκετοώρες στα τσιμέντα, εάν έχανες δύο μονά στα δέκα έπεφτες στα Reebok, ήταν στάτους τα παπούτσια, όχι μαλακίες.
πλατεία Σκρα
Δεν μπορούσε να τα φορέσει ο κάθε φιάκας μόνο γιατί είχε φράγκα να τα πάρει, έπρεπε να τα κερδίσει, καθώς το ζητούμενο ήταν να μπορείς να πηδήξεις συρματοπλέγματα για να μη σε πιάσουν οι Ζητάδες, όταν έβαφες έναν τοίχο και να ήσουν έτοιμος να τα λιώσεις την επομένη στο Madison Square Garden της πλατείας. Με μαλώματα, φτυσίδια, ξύλο ενίοτε, αλλά, και με πολλά κιλά μπάσκετ που χανόταν το τόπι, ο Spike Lee, οι Public Enemy, οι RunDMC και ο πούστης που έκλεινε τούς προβολείς το βράδυ, στιφογυρνούσαν στο μυαλό τούς, ο καθένας για έναν δικό του μοναδικό λόγο. Κάποιοι είχαν αποκτήσει μαγικές γνώσεις ηλεκτρολογίας ανοίγοντας τα φώτα πολύ πριν πάνε σε οποιοδήποτε σχολείο.
Οι «κανονικές» ομάδες που ερχόταν να κάνουν προπόνηση με τις στολές τούς και τούς προπονητάδες τούς μας κλέβανε το χώρο μας, τον Ναό μας, στις κερκίδες περιμέναμε να τελειώσουν την ατίμαση του playground μας με τις φλωριές τους, αυτοί ήταν οι Μίλι Βανίλι, που άλλα έλεγε το στόμα και άλλα η καρδιά τους. Μόλις έφευγαν από τον Ναό άρχιζε η αληθινή τελετουργία, δίχως γονείς, συστήματα και περικάρπια ακάματα, ο καλύτερος θα μείνει όρθιος και μόνον αυτός.
Ολα αυτά δίχως τροφοδοσία θα πήγαιναν στράφι, αν τον σημαντικό αυτόν ρόλο δεν είχε αναλάβει ο περιπτεράς της πλατείας, ο διάσημος Παναγιώτης, με τον οποίο υπήρχε μια σχέση αγάπης και μίσους ανάμεσα στο Crew και του Σούπερ Μάρκετ Παναγιώτης, με αμάξι – κούρσα βγαλμένο από τούς Ντιούκς του Χάζαρντ, άρρωστος Πασόκος, οπαδός του Απόλλωνα Καλαμαριάς με το μούσι των 80ies, που χαρακτήριζε τον πρασινοφρουρό του τότε, την Αυριανή πρώτη μούρη και σολντ- αουτ, τα Σπορ του βορρά, που όλο το Crew αγόραζε μανιωδώς, καθότι οι μισοί Αρειανοί, οι άλλοι μισοί Παοκτσήδες, έπρεπε να μάθουμε τις νέες Μπασκετικές μετεγγραφές για να δούμε ποιος θα γαμήσει ποιόν.
Κούρσα – Super Market Παναγιώτης
Όταν τελειώναμε τα μεταξύ μας, όλοι μαζί βάζαμε πλάτη να μείνει ο Απόλλωνας στην Ά Εθνική, ως ένδειξη local σεβασμού στην περιοχή που μεγαλώσαμε. Η φαντασία τούς έφτασε να στήνει επικές μάχες Βορείων – Νοτίων με σημείο διαχωρισμού την οδό Αγίου Νικολάου για ακόμα μια αναμέτρηση, αυτή την φορά με γραμματεία και με Official διατητή, στολές και ύφος 30 κομισάριων του ΝΒA.
Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν απνευστί, με πολύ συναίσθημα, με ειλικρινή προχειρότητα, ένα βράδυ που η βρόχα έπεφτε right through.
Work in progress
*Όλο το Crew αντάμωσε ξανά για μια επετειακή φωτογράφιση στον τόπο του εγκλήματος, πλέον με σκυλιά, παιδιά και γκρίζα μαλλιά και με Guest Star τον Παναγιώτη που έτσι μαγικά βρέθηκε εκεί να μας κοιτά, δίχως ραντεβού καθώς το περίπτερο του έχει κλείσει εδώ και χρόνια. Μάλλον ο σκύλος μύρισε τον ιδρώτα μας, όπως τότε που οι κόκα-κόλες φεύγανε από το ψυγείο, έτσι μαγικά…
SGB CREW | φωτογραφία: Βίκτωρ Μαλκίεβιτς
**Αφιερωμένο στα μέλη του Crew που μας άφησαν νωρίς και θα είναι για πάντα μαζί μας, όσα χρόνια και αν περάσουν. Τα ξαναλέμε στα τσιμέντα μάγκες!
