γράφει ο Γεώργιος Δημητρόπουλος
Την περασμένη δεκαετία η Γκρέτα Γκέργουιγκ μας χάρισε δύο πολύ σημαντικές δημιουργίες που εξερευνούν εξίσου στοχευμένα και επιτυχώς την απόκτηση ειλικρίνειας απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, την εύρεση ταυτότητας μα κυρίως την συνειδητοποίηση όλων εκείνων των στοιχείων που ζυμώνονται μαζί καθορίζοντας μας ως μοναδικά όντα. Εξέτασε δε τη δυναμική ανθρώπινων σχέσεων όπως εκείνη της μητέρας με την κόρη και τις θεμελιώδεις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας σε αντίθεση με την ενήλικη πραγματικότητα του ατόμου. Από αυτές τις βάσεις κατά κάποιο τρόπο συνεχίζει και στην Μπάρμπι. Η Γκέργουιγκ (και ο Νόα Μπόμπακ) χρησιμοποιεί την διάσημη παιδική κούκλα προς εξερεύνηση των επιπτώσεων που είχε πάνω σε γυναίκες που αναζήτησαν αυτές τις προσωπικές αλήθειες, ενώ παράλληλα δίνει έμφαση στη σημασία του να δραπετεύουν οι γυναίκες από κάθε κοινωνική προσδοκία και στερεότυπο που τους επιβάλλεται.
Μέσω της ειλικρινά εκθαμβωτικής παραγωγής και των εντυπωσιακών κοστουμιών, η Μπάρμπι δρα σαν ένα παιχνιδοκούτι για την Γκέργουιγκ ώστε να ανακατευτεί ξανά με τις ιδέες που έχτισαν την ως τώρα φιλμογραφία της, χτίζοντας την φήμη της ως συναρπαστικής νέας δημιουργού. Οι στοχασμοί της ταινίας γύρω από τη ζωή, το θάνατο, την ταυτότητα και τον χρόνο φαίνεται ότι εκφράζονται άψογα διαμέσου των καρτουνίστικων μυθευμάτων του τεχνητού τοπίου της Μπάρμπιλαντ. Η Γκέργουιγκ χρησιμοποιεί την φαντασιακή χωροταξία και αμφισβητεί τη γνήσια φύση της αυθεντικότητας σε ένα μέρος που τα πάντα είναι καμωμένα από πλαστικό, μια επιλογή που συχνά οδηγεί σε αυθεντικά αστείες στιγμές. Η Μάργκο Ρόμπι ήταν το καταλληλότερο άτομο για να πουλήσει όσο γίνεται καλύτερα την ταινία και τις ιδέες της, χορεύοντας και στριφογυρίζοντας μαεστρικά και με χάρη, μέχρι που το στριφογύρισμα, οι χοροί και τα come on Barbie let’s go party μετατρέπονται με τη βία σε ερωτήματα και εκφράσεις που ως τότε είχαν ληφθεί υπόψιν ως άνευ νοήματος.
Παρόλα αυτά, είναι κραυγαλέα η πάλη μεταξύ της ανάγκης της ίδιας της Γκέργουιγκ να ωθήσει βαθύτερα τον θεατή στην πολυπλοκότητα, την επιδραστικότητα και την κληρονομιά της Μπάρμπι και των επιθυμιών της Ματτέλ να μην αναθεματίσουν κατευθείαν στην κόλαση το προϊόν με τις καλύτερες πωλήσεις τους. Η ταινία δεν επικρίνει την ίδια την Μπάρμπι (κάτι που θα ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με τις ίδιες της τις θεωρίες) και δυστυχώς συχνά πυκνά γίνεται έκδηλο πως αυτό που απασχολεί την Ματτέλ κατά κύριο λόγο είναι το πως θα (ξανά)πουλήσει περισσότερα τεμάχια, κάτι που αυτόματα στέλνει ολόκληρη την ταινία να πλεύσει σε ασφαλέστερα νερά. Δε παίρνει Όσκαρ Πρωτοτυπίας αυτό ούτε θα έπρεπε να σοκάρει τον θεατή μια τέτοια πάλη μεταξύ δημιουργού και παραγωγού γύρω από αντίστοιχη θεματολογία. Παρόμοια εξέλιξη είχε και μια προγενέστερη προσπάθεια αναγέννησης παιχνιδιού που έχει χάσει την αίγλη του, με το Lego Movie. Δεν μπορείς να το προσάψεις ως υπαιτιότητα της δημιουργού, εντούτοις η Μπάρμπι νιώθω πως δεν είναι όσο φαρμακερή όφειλε να είναι παρόλο που είναι εμφανές πως η Γκέργουιγκ άσκησε όση επιρροή μπορούσε.
Αυτό που ξεχωρίζει με την πρώτη ματιά είναι η πρωτοφανής επιρροή που είχε και έχει στην πλειονότητα του κοινού. Η Μπάρμπι είναι μια ενοχλητική θέαση ανά στιγμές και βαθιά αισιόδοξη γενικότερα. Δηλώνονται τα ζόρια του να είσαι γυναίκα σε ένα μέρος που αδιάκοπα απορρίπτει τις γυναίκες πρωτίστως ως ανθρώπινα όντα, προσφέροντας όμως παράλληλα την ελπίδα της αλλαγής. Είναι μια ταινία που προσκαλεί το θεατή να βιώσει μια πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που οι άνθρωποι έμελλε να ζήσουν και να ταυτιστούν μαζί της, αλλά ταυτόχρονα καλεί απεγνωσμένα το σύστημα που επιβάλλει ιδέες και πεποιθήσεις στο άτομο να τις ξεφορτωθεί.
Η Μπάρμπι αμφισβητεί τις ιδέες της ελεύθερης βούλησης μέσω των διεξοδικών εξερευνήσεων που κάνει γύρω από την ταυτότητα και δηλώνει περίτρανα πως καμία αλλαγή και καμία ελεύθερη βούληση δεν μπορεί να υπάρξει όσο το παρωχημένο ταξικό υπόβαθρο κάνει ακόμα κουμάντο. Πως μπορεί η Μπάρμπι να είναι αληθινή και ειλικρινής απέναντι στον εαυτό της και να ακολουθήσει τις δικές της φιλοδοξίες όταν παραμένει υπερβολικά απασχολημένη με το να διατηρεί την περσόνα της “Στερεοτυπικής Μπάρμπι”; Η Γκέργουιγκ είναι μια δημιουργός με μπόλικο και όλοδικό της χιούμορ το οποίο μπαίνει πολύ συχνά στο παιχνίδι και δίνει τη δική του λαμπερή παράσταση.
Όσο για τον Κεν…έλεγα να μη τον αναφέρω μιας και “είναι απλά ο Κεν” αλλά αναμφίβολα έχω να πω πως ο Γκόσλινγκ ήταν εντυπωσιακός και φάνηκε το πόσο διασκέδασε τον ρόλο του “παραλία” Κεν.
Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει viral μια αόρατη γραμμή που ενώνει διάφορα σύμπαντα στα οποία ο Γκόσλινγκ ενσαρκώνει έναν χαρακτηριστικό male χαρακτήρα τα οποία με ένα μαγικό τρόπο επιστρέφουν και ολοκληρώνουν τόσο τον Κεν όσο και την περσόνα του ίδιου του Γκόσλινγκ γιατί εκτό από τον ηλιοκαμένο ξανθό που αποζητά την ελάχιστη προσοχή της Μπάρμπι υπάρχει πληθώρα ρόλων που ο σπουδαίος Αμερικανός ηθοποιός έδωσε όλο του το είναι και το διασκέδασε τόσο που μοιάζει ύποπτο αν αυτό που τελικά αντικρίζουμε είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας ή μια επιφανειακή εικόνα του ποιος είναι πραγματικά ο Ράιαν Γκόσλινγκ. Απλώς εικάζω, δε λέω περισσότερα.
