Jane Eyre

Το μυθιστόρημα της Σαρλότ Μπροντέ Τζέιν Έιρ διαθέτει όλα τα απαραίτητα συστατικά για ένα καθαρόαιμο φιλμ γότθικου τρόμου. Είναι απορίας άξιον λοιπόν, πώς, παρά το γεγονός ότι έχει μεταφερθεί πολλές φορές στη μεγάλη και στη μικρή οθόνη, ποτέ κανείς δημιουργός μέχρι σήμερα δεν επιχείρησε να το αναγνώσει από αυτή τη σκοπιά – το I Walked with a Zombie του Τουρνέρ είναι τόσο χαλαρά βασισμένο στο πρωτογενές υλικό, που, τουλάχιστον κατά την ταπεινή άποψη του υπογράφοντος, δεν εντάσσεται στις κινηματογραφικές μεταφορές του.

Κι ενώ η Τζέιν Έιρ του Κάρι Φουκουνάγκα, δημιουργού του αρτιότατου κατασκευαστικά, πλην αφόρητα εκβιαστικού συναισθηματικά Sin Nombre, είναι η πλέον ‘αλαφροϊσκιωτη’, που είδαμε στη μεγάλη οθόνη, η ιστορία φαντασμάτων και το πέπλο μυστήριου που την καλύπτει, συνιστά ένα δευτερεύον κομμάτι του σεναρίου της Μόιρα Μπαφίνι κι έτσι όταν έρχεται η ώρα των αποκαλύψεων, αυτές δεν έχουν το παραμικρό αντίκτυπο. Μολαταύτα η προσθήκη αναδρομικής αφήγησης και η επιλογή μιας νατουραλιστικής κινηματογράφησης προσδίδουν μια νότα φρεσκάδας σ’ αυτή τη μεταφορά και την κάνουν να ξεχωρίζει από μια τυπική τηλεταινία του BBC.

Η Τζέιν Έιρ της Βασικόφσκα διατηρεί χαμηλό προφίλ, πλην όμως δείχνει έτοιμη να δώσει, όποτε χρειαστεί, πληρωμένη απάντηση στις προκλήσεις του απόμακρου, γεμάτου ελαττώματα και ταυτόχρονα ελκυστικού Ροτσέστερ του Φασμπέντερ. Οι σκηνές που μοιράζονται οι δυο τους έχουν μια υπόκωφη ένταση, έναν λανθάνοντα ερωτισμό, που όταν επιτέλους αναδύεται στην επιφάνεια, δείχνει φυσικός και ειλικρινής. Βοηθά και το συναισθηματικά φορτισμένο score του οσκαρικού συνθέτη Ντάριο Μαριανέλι. Ακόμα κι αν η κατά Κάρι Φουκουνάγκα Τζέιν Έιρ δεν κατορθώσει τελικά να σε αγγίξει, τα παθιασμένα έγχορδα του ιταλού μαέστρου θα σε συνοδεύουν μέχρι την ώρα που θα κλείσεις τα μάτια.