A homemade column of all things cool! (and sometimes not so cool…)
Απόγευμα Κυριακής… Η πρώτη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη εδώ και καιρό. Με κρατά παρέα ένα Djmix των Waifs & Strays. Μουσική… Τι γίνεται αλήθεια με τη μουσική σήμερα?
Βλέπεις oι απόψεις διαφέρουν με τη ψήφιση του περιβόητου ACTA. Οι πολλοί είναι κατά της μιας άποψης, αυτής που χτυπά το παράνομο κατέβασμα μουσικής, που για τους Έλληνες είναι πλέον εθνικό σπορ.
Για κάποιους άλλους πάλι υπερισχύει η άποψη πως έτσι η κάθε κυκλοφορία αποκτά αξία και δεν μετατρέπεται σε είδος με διάρκεια ζωής μιας εβδομάδας..
Προσωπικά σέβομαι και τις 2 απόψεις. Αγοράζω μουσική ωστόσο δεν κατηγορώ και τους υγιείς πειρατές ιδίως στους σημερινούς δύσκολους οικονομικά καιρούς. Όμως για κάτι που στεναχωριέμαι είναι ότι οι νέες γενιές δεν έζησαν ποτέ την μαγεία της επίσκεψης στο δισκοπωλείο. Και εξηγώ…
Την περασμένη εβδομάδα είχα τη χαρά να έχω καλεσμένο στην πόλη τον Dr. Lektroluv, ο οποίος την ημέρα λέγεται Stefaan και είναι ιδιοκτήτης δισκογραφικών εταιρειών όπως η Music Man και η Eskimo. Labels θρυλικά στο είδος τους με ιστορία και επιτυχίες. Οι Aeroplane, Lindstrom & Prins Thomas, Green Velvet είναι μερικά από τα ονόματα που έχουν βρει στέγη στις δισκογραφικές του. Μέσα λοιπόν σε όλα μου ζητά να πάμε στα δισκοπωλεία της πόλης.
Το έβλεπες ο άνθρωπος έλαμπε και μόνο στη ιδέα της αναζήτησης. Το κρύο σου τρυπούσε το κόκαλο, και αντί για ένα ζεστό τσάι, εκείνος προτίμησε το ψάξιμο μέσα στη σκόνη και αυτή τη ξεχωριστή μυρωδιά συνδυασμός πλαστικού και μαζούτ που αναβλύζει στα απανταχού δισκάδικα. Πήγαμε στο Playground, στον Λωτό, στον Ζαχαρία και εκείνος άκουγε και αγόραζε ώρες αμέτρητες μιλώντας με θαμώνες και άλλους λάτρεις του βινυλίου.
Στο τέλος γέμισε μια τσάντα για δίσκους ίσαμε 60-70 βινύλια. Από Techno, Disco, Aφρικάνικα edits του 1970 ίσαμε Χατζηδάκι, Socrates και Τουρνά. Ένιωσα χαρά και σεβασμό όχι για το τι πήρε αλλά για την όλη διαδικασία. Βλέπεις στην Ελλάδα το είδος είναι υπό εξαφάνιση όχι μόνο για οικονομικούς λόγους και για την γνωστή τσαμπατσοσύνη που πλέον μας διακρίνει αλλά και για τον απανταχού ρατσισμό των δήθεν « vinyl lovers» ψαγμένων που το παίζουν υπεράνω.
Επειδή το βινύλιο ότι και να λένε από ότι φαίνεται αντέχει, ελπίζω οι νέοι να αναζητήσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία και η επίσκεψη στα γνήσια underground δισκοπωλεία της πόλης να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους όπως και στην δική μας. Αν τους αγκαλιάσουν και οι «γνώστες» τότε υπάρχει ελπίδα να συνεχίζεται να υπάρχει μια μικρή σπίθα μουσικής ποιότητας στην πόλη.
Σας χαιρετώ με αυτό video J
