Ο ήλιος έδυε και η ατμόσφαιρα γέμιζε πυγολαμπίδες. Γίναμε κι οι δυο μικροί, παιδιά. Παίζαμε, γελούσαμε, μου πείραζες τα μαλλιά και με κυνηγούσες κι εγώ σε κορόϊδευα για τα γυαλιά σου. Σταμάτησε ο χρόνος κι αυτή τη φορά η παύση του είχε διάρκεια. Έπαψα να σκέφτομαι, έπαψα να αναρωτιέμαι αν πράγματι βλέπω όταν κοιτάζω, αν τα χρώματα γύρω μας είναι αληθινά, αν ο ουρανός κι η θάλασσα έχουν ένα χρώμα δικό τους ή δανικό, αν πράγματι νιώθω όταν λέω πως νιώθω, αν υπάρχει ένα αληθινό ψέμα και κατά πόσο είναι ψέμα μια αλήθεια που δεν έχει λεχθεί. Αν υπήρξαμε παράλληλα κι οι δυο μας θύτες και θύματα. Με αφήνεις να φεύγω, και περπατάω όχι ακριβώς πατώντας στο έδαφος, ίσως ελάχιστα εκατοστά πάνω από αυτό, πιο ανάλαφρη. Είναι ο μόνος τρόπος να μείνω εδώ για πάντα, με ένα σημείωμα στην τσέπη και στο πίσω μέρος του μυαλού μου:
Υποκρίνομαι σημαίνει αγαπώ. Δεν μπορώ ποτέ να αντικρίσω ένα όμορφο χαμόγελο ή ένα όλο νόημα βλέμμα χωρίς αυτόματα να αναρωτηθώ ποιός μπορεί να κρύβεται στο βάθος της ψυχής της οποίας το πρόσωπο χαμογελά ή κοιτάζει – ο πολιτικός που θέλει να μας αγοράσει ή η πόρνη που θέλει να την αγοράσουμε. Αλλά ο πολιτικός αγαπάει τουλάχιστον την πράξη της αγοράς και η πόρνη αγαπάει τουλάχιστον να αγοράζεται. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, όσο κι αν το θέλουμε, απο την παγκόσμια αδερφοσύνη. Αγαπάμε ο ένας τον άλλο, και το ψέμα είναι το φιλί που ανταλλάσσουμε.
† Το βιβλίο της ανησυχίας, Φερνάντο Πεσσόα
