Πίσω στη βάση μου, χωρίς μπλε και πράσινο χωρίς ενοχλητικούς ήχους από καλοκαίρι, όπως τα τζιτζίκια που με κοίμιζαν τα μεσημέρια.
Ευτυχώς, έφυγα, και δεν θα ακούω πια τη θάλασσα.
Ευτυχώς, τα απογεύματα δεν θα περπατάω ως την άκρη της παραλίας.
Πάλι καλά, που τώρα ξανάρχισα τις δουλειές και το ίντερνετ τρέχει με τρομερές ταχύτητες.
Πάλι καλά γιατί κανείς δεν θα διακόπτει την τεμπελιά μου για να με ταΐσει καρπούζι, ούτε θα μου προτείνει νυχτερινές βουτιές ακριβώς στη γραμμή που κατοπτρίζεται το φεγγάρι.
Ποιος θέλει να κοιμάται στη δροσιά, να φυσάει αέρας και να σηκώνει τις κουρτίνες, ποιος μπορεί να αρνηθεί τον αμήχανο εκνευρισμό του κλιματιστικού και το τεχνητό του φύσημα;
Ποιος θέλει το καλοκαίρι;
Ποιος θέλει πες μου, να τρώει λαχανικά που κόβει με τα χέρια του και να μαγειρεύει έξω κάτω από τα δέντρα;
Ποιος θα έλεγε όχι στην επιστροφή στην πόλη όταν ακόμη ο καιρός υπόσχεται καλοκαίρι;
Ευτυχώς, δεν θα βλέπω μπλε ουρανό και πράσινες δεντροκορφές αλλά κεραίες και ταράτσες.
Πάλι καλά που δεν μελαγχολώ μια μέρα πριν την επιστροφή.
Πάλι καλά που δεν με πειράζει που είμαι στο διαμέρισμα και όχι στην αιώρα μου, και δεν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, πάλι καλά. Ευτυχώς.
