Η ομάδα Push your Art με σκηνοθέτη την Κική Στρατάκη, ανεβάζει την Τρικυμία του Σαίξπηρ στο Black Box.
Με απορία ξεκίνησε η παράσταση της Στρατάκη. Απορία, για το τι θέλει να πει, παρουσιάζοντας μας μια σκηνή, καθόλου καθαρή, παρασκηνίων επί σκηνής. Έτσι εκλαμβάνω τις αρχικές δράσεις των ηθοποιών που μας έβαλε να παρακολουθήσουμε. Δεν κατάλαβα και δεν ξέρω αν και εκείνη καταλαβαίνει. Αν κατάλαβε ότι με το που συμβαίνει κάτι επί σκηνής, αμέσως ο χρόνος είναι on. Όλα εγγράφονται. Το βλέμμα του θεατή είναι εκεί για να δει. Βλέπει και συσχετίζει. Κάτι συμβαίνει. Οι ηθοποιοί παρίστανται. Αυτό, κάτι σημαίνει. Με κάποιον τρόπο, επιδρά στον θεατή. Δεν είναι εκτός της παράστασης. Τίποτα, δεν είναι εκτός της παράστασης.
Για να γίνω κατανοητή, όσον αφορά, το τι ακριβώς εννοώ, θα σας περιγράψω τι συνέβη στην αρχή της παράστασης, με αρκετές λεπτομέρειες. Όπως είναι φυσικό, με το που εμφανίστηκε μια ηθοποιός επί σκηνής, το κοινό σταμάτησε να μιλάει και ξεκίνησε να ''εγγράφει''. Είδαμε την ηθοποιό να μπαίνει μέσα να τοποθετεί ένα τσουβάλι πίσω στο πάτωμα και να ετοιμάζεται, με τον δικό της τρόπο. Ήπιε νερό και ξεκίνησε να κουνιέται λίγο και να δίνει ''μπατσάκια'' στα πόδια της για ζέσταμα. Μετά από κάποια ώρα, μπήκε στην σκηνή ακόμα ένα πρόσωπο με ένα τσουβάλι, άφησε το τσουβάλι του και κάθισε. Σταδιακά έτσι μπήκαν και οι πέντε ηθοποιοί. Κατά την διάρκεια, όλων αυτών των εισόδων βλέπαμε τον κάθε ηθοποιό να κάνει ενός είδους προετοιμασία και κάποιοι να έχουν αλληλεπίδραση μεταξύ τους.
Χαρακτηριστικά θυμάμαι, έναν ηθοποιό, να κάθεται και με μελαγχολικό ύφος, να κοιτάει το κοινό ασταμάτητα. Αναρωτήθηκα τι ρόλο, μπορεί να παίζει και πως συνδέεται, αυτή η συμπεριφορά του με τον ρόλο. Θυμάμαι, επίσης, να γίνεται πηγαδάκι ηθοποιών και να λένε αστεία(ή κάτι τέλος πάντων σα μυστικό που προκαλούσε χαμόγελο στα πρόσωπά τους).Επίσης, παρατήρησα την διαφορετικότητα στον τρόπο δουλειάς του κάθε ηθοποιού. Ένας καθόταν, μια έκανε ανοίγματα, μια άλλη σωματικό ζέσταμα, τύπου γιόγκας και μια άλλη πιο δυναμικό (βλέπε μπατσάκια). Μετά από λίγο, μόλις μπήκε και ο τελευταίος, βάλανε τα μπλε αδιάβροχα τους και ξεκίνησε η παράσταση. Και αναρωτιέμαι; Όλο το παραπάνω ήταν μέρος της παράστασης; Αν ναι, ποιος ήταν ο στόχος του; Δεν ήταν καθαρό, τι ήθελε να πει. Αν δεν συσχετίζεται με το έργο, γιατί ως θεατής ήμουν αναγκασμένος να δω αυτή την σκηνή;
Το έργο
Η Τρικυμία του Σαίξπηρ διαδραματίζεται σε ένα ερημονήσι. Άρχοντας αυτού του νησιού είναι ο Πρόσπερο. Ο Πρόσπερο, ήταν δούκας του Μιλάνο, μέχρι που ο αδερφός του ο Αντόνιο, σφετερίστηκε την θέση του. Μόλις έγινε αυτό, ο Πρόσπερο κατέφυγε με την κόρη του σε ένα ερημονήσι. Εκεί συνέχισε να ασκεί μαγεία, όπως και στο παρελθόν και με τον καιρό απέκτησε δυνάμεις ικανές να εξουσιάσουν ανθρώπους, ξωτικά και στοιχεία της φύσης. Μόλις αντιλήφθηκε ότι ο αδερφός του πλέει στην θάλασσα κοντά στο νησί, προκάλεσε μια τρικυμία, με αποτέλεσμα να βυθιστεί το καράβι του Αντόνιο και μαζί με τον γιο του, τον Φερδινάνδο και το υπόλοιπο πλήρωμα, να βρεθούν ναυαγοί στο νησί του. Από εκεί και πέρα, αρχίζει η δράση.
Η Τρικυμία είναι ένα έργο γεμάτο δράση, σασπένς, μαγεία, μυστικιστικές δυνάμεις και ξωτικά. Είναι ένα ονειρικό έργο, γεμάτο ατμόσφαιρα, που όμως δεν στερείται περιεχομένου. Ο τρόπος που ξετυλίγεται μπροστά μας η ιστορία, η τελική έκβασή της, οι διάλογοι, όλα έχουν υφανθεί με λιτότητα και ουσία. Οι χαρακτήρες που μας προσφέρει ο Σαίξπηρ και ο τρόπος που αρθρώνουν τον λόγο τους, σε γοητεύει.
Η παράσταση
Η Κική Στρατάκη όπως λέει και στο σκηνοθετικό σημείωμα προσπάθησε με ''μια ομάδα τεσσάρων ηθοποιών και μιας χορεύτριας'' να αφηγηθεί ''την μαγική ιστορία της Τρικυμίας μέσα από ένα χαρούμενο καρναβάλι εναλλαγής ρόλων και χρωμάτων, πραγματικότητας και φαντασίας, τρέλας και λογικής, τραγικού και κωμικού.'' Οι εικόνες και τα όνειρα'' αναφέρει ''φτιάχνονται μπροστά στα μάτια των θεατών με όλα τα θεατρικά υλικά: τα σώματα, τους ήχους, τη μουσική, το φως.'' Δεν κατάφερε να δημιουργήσει όμως, όλα τα παραπάνω. Έλλειπαν αρκετά στοιχεία, έλλειψε η τρέλα, έλλειψε το όνειρο, έλειψε το τραγικό. Τα πάντα φτιάχνονταν μπροστά στα μάτια των θεατών, αλλά δεν υπήρχε πάντα ισορροπία και καθαρότητα. Διαβάζοντας το σκηνοθετικό σημείωμα, αλλά και παρακολουθώντας την παράσταση, είδα το όραμα που εξέφρασε, αλλά δεν το ένιωσα. Δεν έφτασε στο θεατή. Η υπερβολική χρήση του καπνού, η μελοδραματική μουσική και τα χορευτικά, μετά από λίγα λεπτά ξεθώριαζαν την εικόνα ονείρου που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν. Η ηχογραφημένη φωνή της Άριελ, ενίσχυε την αποστασιοποίηση και έμοιαζε απόκοσμη, αλλά στην περίπτωση του Πρόσπερο, αυτή η αποστασιοποίηση δεν υφίσταντο, άρα δεν είχε κανένα απολύτως λόγο ύπαρξης και η φωνή από τα ηχεία. Στην καταστροφή της ατμόσφαιρας πιστώνονται και κάποια σπασίματα των ηθοποιών ,όπως όταν γελούσαν και έλεγαν ότι βουλιάζουν σε μορφή ερωταπαντήσεων, ο θεατής είχε την αίσθηση ότι κορόιδευαν αυτό που έκαναν.
Στα θετικά της παράστασης συγκαταλέγεται η αρχική σκηνή της τρικυμίας, η όποια αποτελούσε ένα εκπληκτικό συνδυασμό ενδυματολογίας, μουσικής και κίνησης. Η παράσταση είχε επίσης, ρυθμό και σπασίματα-ανάσες, είχε ροή και γρήγορες εναλλαγές. Οι αλλαγές ρούχων-χαρακτήρων επί σκηνής γινόντουσαν με ένα γοητευτικό και καθαρό τρόπο σχεδόν καθ΄ όλη την διάρκεια της παράστασης(μόνο προς το τέλος, το γαϊτανάκι των ρόλων μπέρδευε λίγο τους θεατές).Το νούμερο τσίρκο, για την γιορτή του ζευγαρώματος Μιράντα-Φερδινάνδο, αρκετά τετριμμένο, παρόλα αυτά μας μετέδωσε την ατμόσφαιρα της σκηνής. Ιδιαίτερα κωμικές και ευρηματικές οι σκηνές Τρίκουλο-Στεφάνο.
Ερμηνείες
Η Θωμαή Ουζούνη ξεχώρισε υποκριτικά με την απλότητά της. Ο Μάριος Μεβουλιώτης δεν έκανε καθαρές προτάσεις. Στο ρόλο του Βασιλιά, αλλά και στου Φερδινάνδου έπασχε. Είχε στόμφο και μια επίπλαστη ποιητικότητα. ''Έπαιζε τον ποιητικό Σαίξπηρ''. Η Rhiannon Morgan ως Άριελ, ήταν λίγη. Οι εκφράσεις του προσώπου της δεν συμβάδιζαν με την σωματική της κίνηση και ενέργεια. Επίσης, η κινησιολογία που είχε ως δαιμόνιο, πολλές φορές δεν εξελισσόταν, με αποτέλεσμα να καταντά μονότονη. Η Σοφία Σακελλαρίου ήταν σαν να κάνει μια συνεχή άσκηση ορθοφωνίας. Υπερβολικές εκφράσεις στο πρόσωπο. Υπερβολικό τσαγανό και εξωτερική, αρκετά επιφανειακή προσέγγιση του ρόλου. Φαινόταν να παριστάνει ένα δυνατό άτομο, αλλά ο λόγος της δεν έπειθε. Ο Πέτρος Φραγκόπουλος, αρκετά καθαρός, χωρίς όμως να εκμεταλλευτεί όλες τις δυνατότητες που του παρείχε ο ρόλος ενός αγριμιού.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Πέτρου Φραγκόπουλου και του Μίλτου Δίγκα ήταν λειτουργικά, άγγιζαν μια μινιμαλιστική αισθητική αρκετά όμορφη, με κάποιες μικρές εξαιρέσεις, όπως το κοστούμι του Άριελ που ήταν υπερβολικά απλοϊκό. Ο Πολύβιος Σερδάρης ως φωτιστής, ενίσχυσε την ονειρική ατμόσφαιρα του έργου. Η αρχική κινησιολογία της τρικυμίας που επιμελήθηκε η Rhiannon Morgan ήταν ευφάνταστη και είχε ρυθμό και ορμή. Παρόλα αυτά, η κίνηση της ως ξωτικό ήταν υπερβολικά ''γλυκανάλατη''. Σε αυτό συντέλεσε και η μουσική του Θεόδωρου Αλβανού. Η μελοδραματική μουσική που συνέθεσε, δεν σε ταξίδευε, έπεφτε σε λούπες που δεν άφηναν την σκηνή να εξελιχθεί. Αντίθετα, η μουσική στην αρχή του έργου της τρικυμίας, ήταν πολύ καλή επιλογή και έπιασε τον παλμό της σκηνής.
Συμπέρασμα
Η παράσταση της Στρατάκη με τον γρήγορο ρυθμό και τα παιχνίδια θα σας διασκεδάσει και θα σας ταξιδέψει ακίνδυνα, το πολύ με 2 μποφόρ. Οι ερμηνείες ως επί των πλείστον είναι πτωχές, η τρικυμία είναι όμως ένα όμορφο έργο του Σαίξπηρ. Ζυγίστε τα υπέρ και τα κατά και αποφασίστε αν αυτή η επιλογή σας ταιριάζει.
