Μετά το τέλος του πρώτου φετινού El Classico εκτός από το προφανές, ότι δηλαδή η Μπάρτσα εξακολουθεί να μην έχει αντίπαλο(έστω κι αν παρουσιάζεται λιγότερο σοβαρή), έβγαλα ακόμα 1-2 συμπεράσματα.
Όσο μεγάλο κατόρθωμα είναι να θεωρείσαι το μεγαλύτερο αστέρι της ομάδας σου, την ώρα που είσαι ο προπονητής της, άλλο τόσο είναι το να προπονείς την καλύτερη ομάδα του κόσμου, κι ενώ οι περισσότεροι σε θεωρούν απλώς «φίκο» εσύ να παίρνεις την ταυτότητα του Special One στο μεταξύ σας παιχνίδι. Ακόμα ο Μουρίνιο ψάχνει να βρει τί και πού έπαιζε ο Fabregas, αλλά και με πόσους αμυντικούς έπαιξε ο Guardiola όταν ανέβασε τον Alves στην επανάληψη όπου άλλαξε και το σύστημα.
Λοιπόν! Π και Α=ΠΑ, Σ και Α= ΣΑ. Όλο μαζί, ΠΑΣΑ ρε βόδι Cristiano Medrano, συγνώμη Ronaldo ήθελα να πω. Ευτυχώς σε πήραν χαμπάρι κι εκεί στη Μαδρίτη και το κράξιμο πήγε σύννεφο από το 70΄ και μετά. Εκτός από γλοιώδης, ήσουν και θα είσαι απών από όλα τα μεγάλα ματς της ομάδας σου και της Εθνικής σου. Συγχαρητήρια σε όσους τον έχρισαν υποψήφιο για τη χρυσή μπάλα του 2011.
Και μην ακούσω ότι ο τίτλος αυτός ανήκει αποκλειστικά στον Messi γιατί θα σας παραπέμψω στους αγώνες της Αργεντινής που σέρνεται το παλικάρι. Είναι η πρώτη φορά που η Χρυσή Μπάλα πρέπει να σπάσει στα τρία και να πάει αρχικά, στους παικταράδες Iniesta(ήταν ο Κορφαίος του παιχνιδιού που θα έλεγε κι ο Θεοφιλόπουλος) και Xavi που τον κάνουν μάγκα και έπειτα στον Messi που έχει την ποιότητα να γίνει μάγκας.
