H Μάχη των ήχων: Εξερευνώντας τα μουσικά αρχεία μνήμης από τη Μάχη Ντόλκου
Κάθε εβδομάδα η Μάχη Ντόλκου ξεφυλλίζει το μουσικό της ημερολόγιο και περιγράφει ιστορίες μουσικών αλλά και τραγουδιών που στιγμάτισαν τον κόσμο αλλά και την ίδια.
Από τα βινύλια και τις κασέτες στο Spotify και το YouTube ταξιδεύουμε, νιώθουμε και ζούμε παρέα με τον κολλητό μας φιλαράκι, τη μουσική.
Προειδοποίηση: Συναισθηματικό Περιεχόμενο
Πριν συνεχίσετε την ανάγνωση, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι το παρακάτω κείμενο περιλαμβάνει περιγραφές που μπορεί να προκαλέσουν συναισθηματική αντίδραση σε ορισμένους αναγνώστες. Το κειμενο περιλαμβάνει προσωπικές εμπειρίες που μπορεί να αναζωπυρώσουν δικές σας σκέψεις ή συναισθήματα.
Δε θα είχα ποτέ την κοινωνική απαίτηση να νιώσει κάποιος αγάπη για τα ζώα. Δε θα χαρακτήριζα ποτέ κάποιον απάνθρωπο μόνο και μόνο επειδή δεν τα συμπαθεί. Το μόνο που νιώθω είναι ένα κρίμα… Κρίμα που δε θα αφήσει τη ψυχή του να το ζήσει. Άλλωστε, οι περισσότεροι από αυτούς που τα αποφεύγουν όταν αναγκάζονται για διάφορους λόγους να συναναστραφούν μαζί τους, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους πορώνονται περισσότερο και από αυτούς που γεννήθηκαν φιλόζωοι.
Αντιδρούν ακριβώς, όπως ένας πρώην φανατικός καπνιστής που ξαφνικά δε σε θέλει μέσα στο σπίτι του γιατί μυρίζεις τσιγαρίλα.
Με την Candy τη σκυλίτσα μας, βρεθήκαμε 9 χρόνια πριν. Αυτή παρατημένη από τη μάνα και τα αδέρφια της που ήταν 12 στον αριθμό. Ήταν το τελευταίο κουτάβι και το πιο αδύναμο. Δεν υπήρχε χώρος για να θηλάσει οπότε και η μάνα την παραμέρισε. Τα αδέρφια της ήταν ζουμερά Rottweiler που μοσχοπουλήθηκαν και αυτή ένα μικροσκοπικό μπαλάκι.
“Αυτό έτσι όπως είναι δεν πάει πάνω από 20 κιλά”, μου είπαν. (Έφτασε τα 45 κιλά εν τέλη) Ακούγοντας την ιστορία της, το μυαλό είχε ήδη κολλήσει στη μοναξιά και την εγκατάλειψη που πιθανόν θα βίωνε αυτό το κουτάβι. Είχε ήδη κλειδώσει μέσα μου – πριν ακόμα το καταλάβω – η συγκατοίκηση μας.
Εγώ από την άλλη μόλις είχα κλείσει τα περίφημα 30. Είχα ήδη διανύσει τους χειρότερους μήνες της ζωής μου. Περνούσα τη φάση του “όλα είναι μάταια”. Βίωνα μια μεγάλη προδοσία που είχε επηρεάσει όλους τους τομείς της καθημερινότητάς μου και είχε ως αποτέλεσμα να τα βλέπω όλα μαύρα. Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν και κλείστηκα σε ένα ακατάλληλο για την περίσταση σπίτι. Το ενοικιαζόμενο μου πέρα από μικρό ήταν σκοτεινό και περιτριγυριζόταν από τσιμεντένια ντουβάρια, κάθε φορά που άνοιγα τα παράθυρα.
Η άφιξη της Candy τα άλλαξε όλα κυριολεκτικά από την μια μέρα στην άλλη. Με έβγαλε από το σπίτι. Η ευθύνη της με έκανε να περνάω τη μισή μου μέρα στην παραλία. Με είχαν συμβουλέψει πως ζώα σαν αυτήν είναι μεν πολύ αφοσιωμένα στους ιδιοκτήτες τους και αν και ο τρόπος που σκέφτονται είναι ίδιος με ένα Μαλτέζ, η δύναμη που έχουν τα διαφοροποιεί και τους δίνει τον γελοίο τίτλο του “φονιά”. Την ίδια αντίδραση θα είχε και το Μαλτέζ, απλά η δύναμή του δε θα σου προκαλούσε μεγάλη ζημιά. Το μυστικό ήταν η κοινωνικοποίηση της. Να πάρει πολλές μυρωδιές, να δει διαφορετικούς ανθρώπους, οπτικές γωνίες, χρώματα, ήχους, οχήματα.
Έτσι ακριβώς κι έγινε! Πέρα από αυτό, η Candy με ώθησε να πάρω επιτέλους την απόφαση που πάλευα καιρό να πάρω. Να μετακομίσω επιτέλους από εκείνο το σκοτεινό σπίτι! Και καθώς άρχισα να ξαναγαπώ την καθημερινότητά μου και να βρίσκω την χαμένη μου αισιοδοξία, βρέθηκε το κατάλληλο σπίτι! Το σπίτι μας! Όπως ακριβώς το φανταζόμουν!
Όταν την έφερα πρώτη μέρα σπίτι, άκουγα το “Candy” από τον Iggy Pop! Έτσι, σε συνδυασμό με το τραγούδι και την αδυναμία που είχα στο παιδικό της Mizuki “Candy Candy”, το όνομά της θα ήταν ξεκάθαρα Candy. Είχε γίνει το τραγούδι μας! Κάθε φορά που το άκουγα, χοροπηδούσα χορεύοντας μέσα στο σπίτι πέρα δώθε ξέφρενα και από πίσω ακολουθούσε και η Candy που έμπαινε μαζί μου στο χορό. Σηκωνόταν στα δυο της πόδια, πηδούσε πάνω μου και με αγκάλιαζε. Καταλήγαμε σχεδόν πάντα να με ρίχνει και να με γεμίζει με φιλιά.
“I had a dream that no one else could see
You gave me love for free. “
Μαζί με τη δική της κοινωνικοποίηση, ξαναβρήκα και εγώ τη χαρά της συναναστροφής! Οι βόλτες μας είχαν ταυτότητα. Η βόλτα του πάνω μαχαλά, η βόλτα του κάτω μαχαλά, η βόλτα της γυμναστικής, η βόλτα του καφέ, καινούργια σκηνικά με τις παρέες μου και άλλες παρέες, νέες, τις σκυλοπαρέες που κάποιες κράτησαν ακόμα και σήμερα!
Σε λιγότερο από χρόνο, όχι απλά τα δυσάρεστα γεγονότα είχαν ξεχαστεί, αλλά είχε ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο, πολύ όμορφο και χαρούμενο!
Η ζωή μου μαζί της άρχισε να εκπληρώνει όλες μου τις ευχές και τις επιθυμίες! Μέσα σε αυτά τα χρόνια ερωτεύτηκα έναν άνθρωπο που ήταν τελικά υπαρκτός, γιατί μέχρι τότε πίστευα πως τα χαρακτηριστικά του ήταν μόνο στη φαντασία μου! Η γνωριμία ήταν τόσο μαγικά απλή. Ένα βράδυ έβγαλε βόλτα την καλύτερη φίλη της Candy, την Νάλα, μιας και οι ιδιοκτήτες της εκείνη την μέρα δε θα μπορούσαν… Ακολούθησαν υπέροχες μέρες! Ο έρωτας έγινε αγάπη, η αγάπη έφερε τον γιο μας, και έτσι φτιάξαμε τη δική μας αγέλη!
Ξέρετε πώς πάνε αυτά. Στην αρχή οι τρεις μας βόλτες και ταξιδάκια από εδώ και από εκεί. Μετά οι τέσσερις μας με τον μικρό μας. Η Candy ήταν απίστευτη με τον βρεφάκι. Ήξερε πότε να πλησιάσει, πότε να κουρνιάσει στη γωνιά, ήξερε πότε να γαυγίσει, ήξερε τα πάντα!
Ήταν η καλύτερη σκούπα μιας και ποτέ δεν έβρισκα κάτω τα φαγώσιμα που πετούσε ο μικρός( μπισκοτάκια, δημητριακά, φρούτα κτλ.). Μια μέρα τους βρήκα και τους δυο μπροστά στο ψυγείο. Ο μικρός είχε κατεβάσει το τενεκεδάκι με το γιαούρτι. Βουτούσε τα χεράκια του μέσα και μετά απευθείας στο στόμα της Candy, όπου με 2 “γλουπ“ της γλώσσας της το χεράκι γινόταν σαν καινούργιο.
Το μόνο που δε θέλησε ποτέ να μάθει ήταν η πειθαρχία στο φαγητό. Είχε ανοίξει μέχρι και τον φούρνο και έφαγε ένα ταψί γεμιστά μέσα σε 5 λεπτά! Περίμενε πότε θα μείνει μόνη για να αρχίσει τη ψακτική. Είχε φτάσει ήδη 9 χρονών και αυτό το χούι δε της το δαμάσαμε ποτέ… Απλά έπρεπε να τσεκάρουμε το σπίτι πριν φύγουμε για να μη μείνουμε νηστικοί ή για να μην μαζεύουμε πεταμένα σκουπίδια σε περίπτωση που ξεχνούσαμε να τα πάρουμε φεύγοντας.
Ένα σακουλάκι πατατάκια γίγας ήταν η αιτία που η αρκουδίτσα μας έφυγε. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω… ένα σακουλάκι πατατάκια…
Πηγαίνοντας να πάρω το μικρό από τον παιδικό, ξέχασα ένα γεμάτο σακουλάκι πατατάκια πάνω στο τραπέζι που είχε ξεμείνει από το party γενεθλίων του μικρού…
Μπορώ να τα κάνω όλα εικόνα… ανοίγω το σακουλάκι και παίρνω μια χούφτα όσο ετοιμάζομαι. Η Candy με έχει ήδη μαρκάρει με το που τα άνοιξα και έχει το νου της μήπως και μου πέσει κάποιο κάτω. Η εξώπορτα κλειδώνει και οι κόρες των ματιών της διαστέλλονται από λαχτάρα, ηδονή και ευτυχία! Ολόκληρη σακούλα πάνω στο τραπέζι… Tην ρίχνει κάτω και αρχίζει να τρώει. Η σακούλα ήταν μεγάλη, έπρεπε να προλάβει να τα φάει όλα πριν γυρίσω. Έχωνε την μουσούδα της όλο και πιο μέσα. Η σακούλα σφίγγει στο πελώριο κεφαλάκι της… ως εδώ μπορώ να περιγράψω, με έχει πιάσει ήδη τρέμουλο.
Αυτή η πελώρια χνουδωτή αρκουδίτσα έφυγε από μια σακούλα πατατάκια. Όσο περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνε, θυμάμαι να μου προκαλεί άγχος η ιδέα της απουσίας της. Δεν ήθελα να μου αρρωστήσει και να υποφέρει και δεν ήθελα με τίποτα να ζήσω τη διαδικασία της ευθανασίας αν ποτέ κρινόταν απαραίτητη.
Μέχρι και σε αυτό η αρκουδίτσα μου ήταν λες και μου έκανε τη χάρη! Θα έφευγε από το πάθος της.
Και τώρα τι; Τώρα πως; Τώρα πονάει, σε λίγο θα έρχονται κάποια σφηνάκια θλίψης και μετά θα φύγουν τα δάκρυα της απώλειας και θα έρθουν τα δάκρυα της νοσταλγίας και της θύμησης. Δεν έφυγε απλά ένα ζώο ή ένα μέλος της οικογένειάς μας… Έφυγε ο άγγελός μου… Μια οντότητα που στην αρχή μου έδωσε ισορροπία και στιγμές ευτυχίας και μετά έγινε προστάτης της ψυχής μου.
Η ζωή μου είναι γεμάτη από όμορφους τίτλους πλέον. Της μάνας, της συζύγου, της επαγγελματίας κτλ. Αλλά η απουσία της, περίεργο, με έκανε να νιώθω εκτεθειμένη. Λες και με είχε πείσει πως είναι εδώ για να ρουφάει οτιδήποτε θα μπορούσε να βλάψει τη ζωή μου με την αγάπη και την αφοσίωσή της… Αχ, Candy μου, αντίο χνουδομπαλίτσα αγάπης.
“Candy, Candy, Candy I can’t let you go
All my life you’re haunting me
I loved you so
Candy, Candy, Candy I can’t let you go
Life is crazy I know, baby
Candy, baby“
Υ.Γ Μια μέρα μετά το φευγιό της Κάντυ κατέβηκα κάτω στην παραλία. Πέρασα από τα μέρη που συνήθως αράζαμε οι δυο μας. Πριν από χρόνια, είχα γνωρίσει μια μάνα που μεγάλωνε μόνη της το κοριτσάκι της, το οποίο ήταν τετραπληγικό. Το αγαπούσε πολύ και ως αξιοθαύμαστη μάνα ήταν μαζί της συνεχώς, προσπαθώντας να της προσφέρει την καλύτερη ποιότητα ζωής που θα μπορούσε, αφού ο σύζυγος και το κράτος την είχαν αφήσει μόνη. Η μικρή έφυγε σε ηλικία 20 χρόνων και η μάνα βούλιαξε στη θλίψη. Αν και νέα σε ηλικία, δεν έδειχνε να έχει καμία όρεξη για ζωή.
Την είδα εκείνη τη μέρα να περπατάει με ένα σκυλάκι κατά μήκος της παραλίας. Αλήθεια; Τελικά, ποιος έχει ανάγκη ποιον; Ποιος χρειάζεται περισσότερο τον άλλον, εμείς τα ζώα ή τα ζώα εμάς;
*Θα τον ξέσκιζα αν αντιλαμβανόμουν κακοποίηση.
