Καλημέρα συνυφάδες και καρντάσια,
Τώρα τελευταία αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν δεν είχα γνωρίσει τον Danny λίγες μέρες αφού ο αγαθός γίγαντας Αργύρης Καμπούρης έκανε την Ευρώπη να μυρίζει τιρινίνη. Ήμουν τότε μια αρκετά συγκρατημένη φοιτήτρια της φιλοσοφι- κής με κλίση στο φλάουτο, που τουλάχιστον 4 μέρες την εβδομάδα μεταμόρφωνα την σάπια οικοδομή πίσω από τη Ροτόντα σε γαλήνιο λιβά- δι γεμάτο ξωτικά πλημμυρισμένο από πρελούδια του Debussy και μενουέτ του Bach. Τι σας λέω τώρα θα μου πείτε αλλά αν δεν κάναμε εκείνο το ταξίδι με τον Danny στο μαγικό κόσμο των ναρκωτικών που κράτησε περίπου δύομιση χρόνια και με άφησε σχεδόν λοβοτομημένη, ίσως τώρα να μη χρειαζόταν να τραβιέμαι κάθε μέρα μέχρι γνωστο γερμανικό πολυκατάστημα για να επιστρέφω τις άδειες γυάλινες φιάλες μπύρας του σπιτιού. Δε λέω, καλά περάσαμε αλλά αφήνουν πολλά κουσούρια τα άτιμα. Οτιδήποτε κυκλοφορούσε στην πιάτσα και σε κάνει να βλέπεις τα death from above ελικοπτεράκια του «Αποκάλυψη Τώρα» να σε πλησιάζουν χαμογελαστά φορώ- ντας ροζ φιογκάκια πάνω στην ατρακτο, μιλάμε για πολύ κάψιμο κι όχι πάντα τόσο ευχάριστο… άρχισε να βγάζει βία και παράνοια και κάπου εκεί ήταν η αρχή του τέλους. Αργότερα όταν καθόμουν με τη φίλη μου τη Σίσσυ, (απόφοιτος ψυχολογίας γαρ και μ’αρέσει να ακούω τις βαθυστόχαστες απόψεις της, αργοπίνωντας το καφεδάκι που η ίδια με τόση χάρη μου σερβίρει) και τα συζητούσαμε, κατάλαβα σε πόσο σαθρά θεμέλια χτίσαμε όλη αυτή τη φάση… ένιγουει που λένε και στο χωριό, ο Danny είναι παρελθόν και έβαλα μυαλό. Μέχρι που έφτασα στο σημείο να ψάξω τις κούτες για ξεχασμένες παρτιτούρες και να ξαναπιάσω το όμορφο γυαλιστερό πνευστό στα χέρια μου. Βέβαια με μεγάλη μου απογοήτευση συνειδητοποίησα ότι το φλάουτο όπως και πολλά πράματα, αν το αφήσεις σε αφήνει… Θέλει ατέλειωτες ώρες μελέτης και εσωστρεφούς επιμονής για να φτάσεις στο στάδιο της καταξίωσης των ορχηστρών, το οποίο μάλιστα δεν έχει ούτε τα οικονομικά ούτε τα κοινωνικά κέρδη που απολαμβάνουν οι μουσικοί των πιο pop μονοπατιών. Πάντα αυτήν ακριβώς την αφοσίωση και επιμονή θαύμαζα στους μουσικούς που ασχολούνται με την κλασσική μουσική και απαρτίζουν τις διάφορες ορχήστρες της πόλης μας.
Το «underground» σημαίνει ότι ο καθένας που συμμετέχει βγάζει τα εσώψυχά του μέσα από την τέχνη του ή το χόμπι του. Έκφράζεται με τον τρόπο που θέλει παρουσιάζοντας άγνωστες πτυχές του εαυτού του και κάνοντας το κέφι του. Ο μόνος περιορισμός από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανένας μας είναι η συνέπεια κι η ποιότητα σε ότι κάνουμε. Θα ακούσεις πολλά είδη μουσικής, από τζαζ, ροκ, φλαμένκο μέ- χρι αρχαία Ελληνική, ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, έθνικ, ποπ, ρεμπέτικο κι άλλα. Θα δεις φωτογραφίες, εικαστικά, κατασκευές ,video art, grafiti. Εκείνο που νομίζω ότι θα σου αρέσει πολύ είναι που θα μοιραστείς τη δημιουργική διάθεση και το μεράκι με καμμιά διακοσαριά καλλιτέχνες που συμμετέχουν. Ακόμη νομίζω θα χαρείς την επικοινωνία με ανθρώπους ανοικτούς σε κάθε νέα ιδέα και με διάθεση να μοιραστούν πράγματα μαζί σου, χωρίς υστεροβουλία, χωρίς δεύ- τερες σκέψεις, χωρίς στοχευμένο υλικό κέρδος και με μόνη προσδοκία την ζεστή ανθρώπινη σχέση και την επαφή μέσω της τέχνης.
Προσπαθώ να φανταστώ ημιπαρανοϊκούς μουσικούς με φράκο και παπιγιόν να κάνουν headbanging υπό τους ήχους των Black Sabbath και των Ramones. Είμαι πολύ μακριά από την πραγματικότητα; Τελικά τι μουσική ακούει στο σπίτι του ένας μουσικός της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης;
Η μουσική είναι μία! Όταν ο δημιουργός σέβεται την τέχνη του, το κοινό και τον εαυτό του δεν υπάρχουν στεγανά. Υπάρχει μόνο καλή μουσική και σκουπίδια. Ποιός μπορεί, ειδικά όταν είναι μουσικός, να κλείσει τα αυτιά σε ένα σόλο του Πετρολούκα ή του Gilmour ή να μη χτυπηθεί με μια σκληρή ροκιά; Ο μουσικός της Κ.Ο.Θ., ανάλογα με τα γούστα του ακούει τα πάντα!!!!
Πώς δένει το όλο πράμα με τα κέντρα απεξάρτησης ναρκωτικών; Είναι μια σύμπραξη που προέκυψε τυχαία ή προσπαθείτε να περάσετε ένα βαθύτερο μήνυμα;
Το νήμα που συνδέει τους φορείς είναι η τέχνη. Τα κέντρα απεξάρτησης έχουν εκπληκτικές καλλιτεχνικές ομάδες, αφού η δημιουργία παίζει βασικό ρόλο στη διαδικασία της απεξάρτησης, όπως λένε οι ειδικοί. Η ιδέα είναι η δημιουργία ενός ιστού από ομόκεντρους κύκλους που βαθμιαία θα απλώνεται σε όλη την κοινωνία, σε καλλλιτέχνες και κοινό, χωρίς ταμπού κι αποκλεισμούς. Στον πυρήνα αυτών των κύκλων βρίσκονται πιασμένοι χέρι-χέρι οι μουσικοί της ΚΟΘ, οι άνθρωποι της Ιθάκης κι οι άνθρωποι της Ανάδυσης. Ανταλλάσουν εμπειρί- ες, αντλούν δύναμη ο ένας από τον αγώνα του άλλου, επικοινωνούν και τελικά δημιουργούν μια κοινότητα με βαθιές ανθρώπινες σχέσεις, ανοικτή σε όλους. Το υφάδι που ενώνει αυτούς τους κύκλους είναι η τέχνη. Η μοναχικότητα, ο εγωκεντρισμός, η ιδοτέλεια και τελικά ο αυτισμός οδηγούν σε αδιέξοδο. Ίσως είναι κι οι κύριες αιτίες της σημερινής κρίσης στην οποία εμείς δίνουμε τη δική μας απάντηση. Όλοι μαζί δημιουργούμε κι αντιστεκόμαστε!
Τα ναρκωτικά έχουν περάσει στη συνείδηση του κόσμου ως ένα συστατικό σχεδόν απαραίτητο για τη μουσική έμπνευση και πολλοί σπουδαίοι μουσικοί ποτέ δεν έκρυψαν την εξάρτηση τους, παρά τα ολέθρια συχνά αποτελέσματα. Τελικά ποιο είναι το καλύτερο υποκατάστατο αυτών των ουσιών στις ατέλειωτες μοναχικές ώρες που κλείνεται ένας μουσικός στον εαυτό του;
Μα οι ουσίες είναι το υποκατάστατο άρα αν δει κανείς τα πράγματα από την αρχή απλά δεν τις χρειάζεται! Η αλήθεια είναι ότι η ζωή ενός μουσικού, και μάλιστα της συμφωνικής μουσικής, όπου οι απαιτήσεις είναι τεράστιες, είναι πολύ μοναχική. Ατελείωτες ώρες μελέτης κι αυτοσυγκέντρωσης, πολύ άγχος και προσεκτική ζωή για την αποφυγή τραυματισμών. Όμως από την άλλη πλευρά προσφέρει, πέρα από τη χαρά του καλλιτεχνικού αποτελέσματος, πολλές στιγμές αυτεπίγνωσης και τελικά διαμορ- φώνουν τη στάση του καθενός στη ζωή. Όταν ένας μουσικός προσπαθεί να λύσει ένα τεχνικό ή ένα καλλιτεχνικό πρόβλημα στη μελέτη του μαθαίνει να ακολουθεί κάποιες διαδικασίες, με βασικές αρχές την υπομονή, την πειθαρχία και την επιμονή. Μαθαίνει δηλαδή να βρίσκει λύσεις και να μην πέφτει σε αδιέξοδα. Από την άλλη πλευρά τη μοναχικότητα της μελέτης διαδέχεται το κοινωνικό γεγονός της συνύπαρξης με τους άλλους μουσικούς κι η μαγεία της επαφής με το κοινό. Άρα λοιπόν τη μοναξιά της μελέτης τη συμπληρώνει και την αντισταθμίζει το «κοινό παιχνίδι», αφού «παίζουμε μουσική» όλοι μαζί. Ουσίες;! Τι να τις κάνουμε; Έχουμε την ουσία!
Στη ζυγαριά βάζω από τη μια μεριά ατέλειωτες ώρες μελέτης, σκληρές εξετάσεις, αυστηρούς κώδικες ντυσίματος και πενιχρά οικονομικά οφέλη. Από την άλλη γρήγορο κέρδος, αναγνωρισιμότητα που φέρνει επιτυχίες με το αντίθετο φύλο, φήμη, δόξα και όλα τα παρεπόμενα. Για ποιό λόγο ένας ταλαντούχος μουσικός διαλέγει το πρώτο μονοπάτι;
Γιατί έτσι θέλει! Γιατί αυτό τον γεμίζει, είναι το ψώνιο του! Η αλήθεια είναι ότι πλέον μπορεί να βιοπορίζεται αξιοπρεπώς. Είναι επίσης αλήθεια ότι είναι μάλλον απίθανο, ο μουσικός της συμφωνικής μουσικής, να συναντήσει ένα μαινόμενο πλήθος χιλιάδων θαυμαστριών που είναι έτοιμες να σκίσουν τα ρούχα τους για αυτόν ή να πάει στο χώρο της συναυλίας με λιμουζίνα και σωφέρ. Όμως είναι ευτυχής γιατί έκανε το χόμπι του επάγγελμα ενώ μέσα από τη διαδικασία της αυτεπίγνωσης, που είπα πριν, ανακαλύπτει πράγματα ανεκτίμητα μα καθόλου προβεβλημένα από όλο αυτό το status της ματαιοδοξίας. Το να υπηρετεί κανείς την παιδεία μιάς κοινωνίας μέσα από την τέχνη του και να υποτάσσει το «εγώ» του στο «εμείς», μέσα σε μια συμφωνική ορχήστρα, είναι αμελητέα; Μήπως πρέπει να τα σκεφτούν αυτά κι άλλοι;
