Καλημέρα συνυφάδες και καρντάσια,
Ο μικρός μου’χει σπάσει τα νεύρα τώρα τελευταία. Μαζί με τα σπυράκια που έχουν κάνει τη μουτσούνα του σαν πίτσα μαργαρίτα, έχουν εμφανιστεί και τα πρώτα εφηβικά επαναστατικά ξεσπάσματα. Αντίδραση στα πάντα και «δεν πεινάω» στα 130 ντεσιμπέλ, λες και του πρότεινα να καθαρίσει τουαλέτες σε στρατώνα. Ανακάλυψε μια μέρα και τις κασέτες του πατριού του με το πάρτυ στον 13ο όροφο και δεν ξέρω… μπορεί να είναι ωραία στον παράδεισο, αλλά εδώ στο ανήλιαγο δυαράκι της Μητροπόλεως έχει αρχίσει να μην είναι καθόλου ωραία με όλη αυτή τη συσσώρευση νεύρων.
Πάλι καλά (γιατί όλγουειζλουκετδεμπραιτσαιντοφλαιφ) το μούλικο με έκανε και θυμήθηκα τα μέσα των 80s που ενώ ο Ανδρέας (μας) δούλευε σκληρά για να βασιλεύει ο ήλιος ο πράσινος της αλλαγής, ένα απριλιάτικο πρωινό ανακαλύψαμε ένα μέρος της σημερινής Ουκρανίας που ονομάζοταν Τσέρνομπιλ και μετά φύτρωναν μπλε ντομάτες και παιδάκια με τρία χέρια. Πάνω κατω την ίδια εποχή που λέτε, σε ένα μικρό μπαράκι της Κάτω Τούμπας με όνομα από φωσκολικό χαρακτήρα, κάτι τάραζε συθέμελα την ντόπια μουσική σκηνή. Και την ταράζει μέχρι σήμερα, ακόμα κι όταν (όπως τώρα τελευταία) κυκλοφορεί καθιστό κι αναλόγως σηκώνεται… γιατί το μεγαλύτερο προσόν του Γιάννη Αγγελάκα σε όλη του την πορεία, ήταν ότι ένιωθε πάντα παιδί και το διατηρεί μέχρι σήμερα. Και τα παιδιά διακρίνονται από μια αφοπλιστικά αιχμηρή και αιρετική ειλικρίνεια, που πάντα σε συνεπαίρνει.
Συνάντησα το Γιάννη στην παραλία του Λευκού Πύργου,τον περασμένο Απρίλιο λίγες στιγμές πριν ανέβει στη σκηνή με τους φίλους και συνοδοιπόρους Ντίνο, Στάθη και Τίτο να τραγουδήσει για τη Θεσσαλονίκη του 2014 και του μέλλοντος. Τον ρώτησα τι τον ενοχλεί στη σημερινή εικόνα της πόλης μας και τι θα άλλαζε. Από το χαμόγελο του κατάλαβα ότι θα μου απαντούσε σε λίγο επί σκηνής για να τα ακούσουν όλοι. Κι έτσι έγινε… «Παιδιά, γουστάρουμε πολύ σήμερα που παίζουμε σε μια εκδήλωση για να γίνει η Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα των νέων. Αυτό είναι πολύ ευχάριστο γιατί τις τελευταίες δεκαετίες ήταν πρωτεύουσα των γερόντων, των παπάδων και διάφορων επαγγελματιων πατριωτών που φτάσαν τη πατρίδα μας στο σημερινό χάλι. Αλλά εσείς που είστε νέοι, να ρθειτε, να μας φέρετε καινούργιο αέρα, να ανασάνουμε κι εμείς οι χαμένοι…» είπε, και έδωσε έμπνευση στις χιλιάδες κόσμου που έιχαν συγκεντρωθεί. Ας μου δώσει κι εμένα τώρα κάποιος έμπνευση και ανάσες να αντέξω το μαρτύριο του πιτσιρικά που κυκλώνει το άλφα και το μοστράρει σε κάθε γωνία του σπιτιού. Χαλάλι…
Ελπίδα τι σου δίνει σήμερα;
Τα νέα παιδιά. Πολύ ωραία γενιά μεγαλώνει τώρα. Είναι διαφορετική από τη γενιά που μεγάλωσε μέσα στην ψευδοευμάρεια του ΠΑΣΟΚ. Τώρα τα παιδιά καίγονται –μιλάω γι’ αυτά που είναι 15-16. Μεγαλώνουν σ’ έναν κόσμο χωρίς ελπίδα, χωρίς αύριο, χωρίς ανέσεις, βλέπουν ότι σιγά-σιγά στερούνται. Μου θυμίζει λίγο και εμάς στη δεκαετία του ’60 που μεγαλώσαμε μες στη φτώχια. Θεωρώ ότι σε τέτοιες εποχές είναι που φτιάχνονται άνθρωποι.
Τα Δεκεμβριανά τι άφησαν τελικά;
Κοίτα, τα Δεκεμβριανά ήταν η πρώτη ουσιαστικά αστική επανάσταση. Τελείως ανεξέλεγκτη από κόμματα. Βγήκαν οι πιτσιρικάδες και επειδή δεν είχαν άλλον τρόπο να αρθρώσουν λόγο, τα σπάγανε. Είναι κρίμα που δεν οδήγησε κάπου, δε δημιουργήθηκε ένα οργανωμένο αίτημα. Αλλά δεν πιστεύω ότι ξεθύμανε τελείως. Οργανώθηκαν κάποιες κοινωνικές ομάδες. Κάτι είναι κι αυτό.
Πώς είναι να είσαι 50 χρονών;
Κοίτα, κάνω τα ίδια πράγματα που έκανα και στα 25 μου. Δηλαδή κάνω μουσικές, ερωτεύομαι, γνωρίζω ανθρώπους, γυρνάω, αυτοανατρέπομαι. Αν κάτι αλλάζει μετά τα 50, είναι ότι κάνεις κάποιες σκέψεις πάνω στον χρόνο. Πολύ απλά, μια μέρα δε θα υπάρχεις. Κι αυτή η μέρα δεν είναι πια και πολύ μακριά. Με εξιτάρει αυτό. Μου δημιουργεί έναν ωραίο ίλιγγο. Πάντα έκανα παρέα με κορίτσια και αγόρια από μικρότερες ηλικίες. Βαριέμαι τους ανθρώπους της ηλικίας μου, εκτός κι αν είναι σαν τον φίλο μου, τον Ντίνο, που είναι κι αυτός το ίδιο ξέμπαρκος και ανοικτός στο πώς περνάει το 24ωρό του. Νιώθω ότι ταυτίζομαι πιο πολύ με τη φρεσκάδα της σκέψης των νέων.
Τον εαυτό σου πριν 20-30 χρόνια τον θυμάσαι;
Α ναι, μου αρέσει να έχω επαφή με τις προηγούμενες ηλικίες μου. Θέλω να θυμάμαι όλα μου τα βήματα. Να ξέρω πώς έφτασα ως εδώ. Έτυχε μια φορά σερφάροντας στο ίντερνετ να πέσω πάνω στην «Ταξιδιάρα Ψυχή». Άκουγα πόσο παιδική είναι η φωνή μου και χαμογελούσα. Μπορεί τεχνικά να ήταν ατελή αυτά τα βήματα, αλλά ήταν ειλικρινή.
