Ο Αρίστος, η μεγάλη επιτυχία του Γιώργου Παπαγεωργίου, επιστρέφει στην πόλη του, τη Θεσσαλονίκη για λίγες παραστάσεις στο θέατρο Αθήναιον. Η πρεμιέρα στέφθηκε με επιτυχία την προηγούμενη εβδομάδα κι ο εξώστης είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με τον σκηνοθέτη της παράστασης για την σκηνική μεταφορά του έργου του Θωμά Κοροβίνη, αλλά και για το θέατρο στη Θεσσαλονίκη και τα μελλοντικά πλάνα του δημιουργού.
Από πού πιάνει το νήμα της ιστορίας του Αριστείδη Παγκρατίδη η παράσταση Ο Αρίστος;
Από την αρχή. Τα παιδικά χρόνια του Αρίστου στις αλάνες της Τούμπας και τον ερχομό της οικογένειας του από τα Λαγκαδίκια Θεσσαλονίκης, μέχρι τις τελευταίες του στιγμές λίγο πριν τον εκτελέσουν στο Σειχ Σου, στις 16 Φεβρουαρίου του 1968.
Τι ήταν εκείνο που προσωπικά σας γοήτευσε ώστε να καταπιαστείτε με το πρόσωπό αυτό;
Η αρχική αφορμή ήταν το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη Ο γύρος του θανάτου, το οποίο βρήκα εξαιρετικό. Από εκεί και πέρα η προσωπική εμπλοκή που είχα με τα πραγματικά ντοκουμέντα που έρχονταν στα χέρια μου, με έκανε να λειτουργήσω εμμονικά με την ιστορία του Αριστείδη Παγκρατίδη, ώστε να περάσουν περίπου 6 χρόνια μέχρι να αποφασίσω να ανεβάσω την παράσταση. Εκτός όμως από την ίδια την ιστορία του Αρίστου, μιλάμε και για την χαρτογράφηση μιας εποχής που έβραζε πολιτικά (δεκαετία του '60), όπως επίσης και μιας Θεσσαλονίκης που αν κοιτάξεις λίγο στις χαρακιές, ανάμεσα στις μοντερνιές που την έχουν κανιβαλίσει, θα δεις (ή καλύτερα μπορείς να φανταστείς) το ένοχο παρελθόν της και το σκοτάδι που έχει αυτό. Παράλληλα όμως και μια ζωή έντονη, με απόλυτο πάθος, που θαρρείς ότι οι άνθρωποι ζούσαν για το εδώ και τώρα.
Θεωρείτε πως στη Θεσσαλονίκη πλανάται ακόμη ο μύθος του Δράκου του Σέιχ Σου; Με την πρότερη εμπειρία της παράστασης εδώ, στα Δημήτρια, μπορείτε να πείτε αν είναι διαφορετική η πρόσληψη του κοινού της Θεσσαλονίκης απ' ότι της Αθήνας;
Όσον αφορά τον Δράκο δεν ξέρω αν ζει ακόμα.. Δεν είναι πάντως καθόλου απίθανο, απλά τώρα θα είναι λογικά ένας πολύ μεγάλος σε ηλικία άντρας.
Η παράσταση παίρνει κάποια σαφή θέση σε σχέση με την υπόθεση; Πώς μπορεί να λειτουργήσει το θέατρο όταν έχει να παρουσιάσει μια πραγματική ιστορία και δη, μια δημόσια ιστορία όπως αυτή;
Η παράσταση δίνει φωνή, όπως και το βιβλίο, στις λαϊκή κοινή γνώμη της εποχής. Παράλληλα με τα δικαστικά και δημοσιογραφικά ντοκουμέντα, παρελαύνουν επί σκηνής ένα αλάνι από την Τούμπα, η μάνα του Αρίστου, ένας αστός από την παραλία, ένας χωροφύλακας δημοκρατικών φρονημάτων, ένας ρουφιάνος περιπτεράς, μία τραβεστί της εποχής, ένας πανηγυρτζής και μια λαϊκή τραγουδίστρια, συνθέτοντας το κοινωνικό προφίλ της δεκαετίας του '50 και του '60 που αγκάλιασε τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη.
Θέατρο και λογοτεχνία. Ποια είναι η μεταξύ τους σχέση για εσάς;
Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία. Είναι η δεύτερη φορά (μετά την Ωραία του Πέραν) που ασχολούμαι με το ανέβασμα ενός λογοτεχνικού έργου στη σκηνή. Απαιτεί συγκεκριμένους κώδικες (τους οποίους να ξέρεις πότε χρειάζεται να σπάσεις) για να μεταφέρεις ένα βιβλίο στη σκηνή. Θα το ξανάκανα με μεγάλη ευχαρίστηση στο μέλλον, αν και στα μελλοντικά σχέδια, υπάρχουν έργα πρωτότυπα (όπως η Γιαννούλα η κουλουρού) και έργα που κλασσικού ρεπερτορίου που θα ασχοληθώ του χρόνου.
Αν δεν απατώμαι, έχετε γεννηθεί και μεγαλώσει στην πόλη της Θεσσαλονίκης κι έχετε μέχρι και σήμερα στενές σχέσεις μαζί της. Πώς βλέπετε τη θεατρική, και εν γένει την καλλιτεχνική, ζωή της Θεσσαλονίκης;
Είναι ήρωες όσοι παράγουν καλλιτεχνικό έργο στη Θεσσαλονίκη. Και το εννοώ. Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες, ειδικά αν θες να παραμείνεις ¨ενεργός καλλιτέχνης και όχι βολεμένος, και να προσπαθείς για την ουσία της δουλειάς μας που είναι το ποιοτικό θέατρο. Οι πόροι είναι σχεδόν ανύπαρκτοι, το θεατρόφιλο κοινό πολύ συγκεκριμένο , γι αυτό και χαιρετίζω με θέρμη όσους συντοπίτες μου το καταφέρνουν. Όσον αφορά τη μουσική, είμαι περήφανος που η μπάντα μου, οι Polkar είναι όλοι από τη Θεσσαλονίκη και που συνεχίζουμε μετά από 5 χρόνια να είμαστε παρέα, πιο δεμένοι από ποτέ.
Ποια είναι τα μελλοντικά επαγγελματικά σας σχέδια;
Θα σκηνοθετήσω για το Φεστιβαλ Αθηνών την ιστορία της Γιαννούλας της κουλουρούς μιας κοπέλας που έζησε στην Πάτρα στις αρχές του αιώνα και είχε απωθημένο να παντρευτεί, αλλά λόγω της νοητικής της υστέρησης, υπήρξε αντικείμενο διαπόμπευσης από τον λεγόμενο πατρινό ντόρο. Της έστηναν ψεύτικους γάμους με αποτέλεσμα σταδιακά να χάσει τα λογικά της. Παράλληλα θα κάνω κάποιες συναυλίες με τους Polkar και ευελπιστώ να έχω περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου, να πάω κανένα ταξίδι ή απλά να μην κάνω τίποτα και να τρώω καρπούζι.
Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Διασκευή: Θεοδώρα Καπράλου
Μουσικός: Κλείτος Κυριακίδης
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Κίνηση: Μαρίζα Τσίγκα
Σκηνογραφική/Ενδυματολογική επιμέλεια: Κατερίνα Αριανούτσου
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Προϊστάκη
Παίζουν:
Φιλαρέτη Κομνηνού, Μιχάλης Οικονόμου, Γιώργος Χριστοδούλου
Παραστάσεις:
Παρασκευή: 21.15
Σάββατο: 18.15 και 21.15
Κυριακή: 18.15 και 21.15
Θέατρο Αθήναιον
