(Ghost Protocol)
Περιπέτεια, 2011, ΗΠΑ, 132 λεπτά
Σκηνοθεσία: Μπραντ Μπερντ
Παίζουν: Τομ Κρουζ, Τζέρεμι Ρένερ, Σάιμον Πεγκ, Πόλα Πάτον, Τζος Χόλογουέι
Έχοντας κατηγορηθεί για μια βομβιστική, τρομοκρατική επίθεση στο Κρεμλίνο, ο πράκτορας της IMF Ίθαν Χαντ και η ομάδα του αποκηρύσσονται με τον Πρόεδρο να θέτει σε εφαρμογή το Πρωτόκολλο Φάντασμα. Μη έχοντας πηγές ή όποια άλλη υποστήριξη ο Ίθαν πρέπει αφενός να αποκαταστήσει το όνομα της ομάδας του και αφετέρου να αποτρέψει μια νέα επίθεση. Έτσι, ο Ίθαν ξεκινά άλλη μια επικίνδυνη αποστολή έχοντας στο πλευρό του και κάποιους άλλους επικηρυγμένους από την IMF, των οποίων τα κίνητρα δεν είναι και τόσο αθώα ή προφανή.
Αν υποθέσουμε ότι η εισπρακτική του επιτυχία είναι δεδομένη, η αντίστοιχη καλλιτεχνική σε ένα franchise σαν του Mission Impossible επιτυγχάνεται πρώτα με τη σαφήνεια των προθέσεων κάθε ταινίας. Ο Ντε Πάλμα και ο Γου στο παρελθόν εκανάν και τα 2 φιλμ δικά τους, επιτάσσοντας το στυλ ο πρώτος και τη χορογραφημένη δράση ο δεύτερος. Ο Άμπρααμς στο τρίτο προσπάθησε περισσότερο να κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στη δράση και το χιούμορ, φτιάχνοντας το έδαφος για τις προτεραιότητες του τέταρτου φιλμ.
Εδώ ο, για πρώτη φορά σκηνοθέτης σε μη animation, Μπράντ Μπερντ (σπουδαίος δημιουργός της Pixar με κορυφαία στιγμή τον Ρατατούη) δείχνει ότι εκτιμά το χιούμορ, πράγμα λογικό με την προϋπηρεσία του, και ενδιαφέρεται για την ομαλή ενσωμάτωση του πάνω στα γεγονότα. Χιούμορ υπάρχει παντού, στα gadgets, στις σχέσεις της ομάδας του Χαντ, στις σκηνές της δράσης. Δεν γίνεται ποτέ όμως παρωδία, με την παραγωγή (τον Τομ Κρούζ δηλαδή) να έχει διαβάσει καλά τα 2 τελευταία Μποντ, και την παρουσία του νέας κοπής ατσαλάκωτου, σοβαρού πράκτορα αντί μιας καρικατούρας. Τα Mission Impossible βέβαια (μια και είναι λιγότερα) δεν έφτασαν ποτέ στο σημείο να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των πρώην Μποντ. O Χαντ χτίζονταν πάντα ανάλογα με τις ανάγκες του σκηνοθέτη. Το πρόσθετο εδώ είναι η μετα-Μποντ επιρροή στη δράση αλλά και στον συναισθηματισμό (μ’ ένα όμορφο και φορτισμένο φινάλε) που μαζί με τις προσωπικές προτεραιότητες του Μπερντ φέρνουν ένα επαρκέστατο αποτέλεσμα.
