Μεγαλώνουμε, και το παιδί που ήμασταν κάποτε έχει χαθεί στην καθημερινότητα, τις δουλειές και τις ευθύνες. Όταν, όμως, βλέπουμε ένα παιδί να παίζει ανέμελα, αναπολούμε τις εποχές που το κυνηγητό και το κρυφτό ήταν οι μόνες μας έννοιες, τις εποχές που ένα κλαδί για όπλο μας έκανε παντοδύναμους και τίποτα δεν ήταν ακατόρθωτο.
Μέσα απ’ το παιχνίδι…
-Ταξιδέψαμε σε χώρες που υπάρχουν μόνο στην πιο μακρινή φαντασία με μέσο ένα ξύλινο αλογάκι, μια άμαξα από τουβλάκια και τις αναμνήσεις μας τις κάναμε κατασκευές που μας θυμίζουν τους τόπους που επισκεφθήκαμε.
-Ανακαλύψαμε τους πιο δυνατούς και γενναίους ήρωες, τις πιο απροσπέλαστες κρυψώνες.
-Βουτήξαμε σε λάσπες, σε λακκούβες , σε άμμο , σε χορτάρια και κυλιστήκαμε μέχρι να γίνουμε αγνώριστοι.
-Μεταμορφώσαμε ένα κονσερβοκούτι σε μπάλα, ένα κεράσι σε σκουλαρίκι, ένα πανί σε ονειροσέντονο, ένα χαρτοκιβώτιο σε άμαξα.
Η σημαντικότητα του παιχνιδιού για το παιδί είναι τεράστια, η φύση πάνσοφα έβαλε το παιχνίδι από τη νηπιακή μέχρι και την πιο προχωρημένη ηλικία για να πετύχει την αρμονική ανάπτυξη κάθε ψυχοπνευματικής και σωματικής λειτουργίας του ανθρώπου. Το μωρό, όταν κινεί ασυναίσθητα τα πόδια και τα χέρια του, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, ικανοποιεί το παιγνιώδες του ένστικτο κι αποκτά έλεγχο του σώματός του. Μέσα απ’ το παιχνίδι το παιδί εκτονώνει την ενεργητικότητά του, αναπτύσσει το σώμα και τις αισθήσεις του, δουλεύει το λόγο, κοινωνικοποιείται και εξελίσσει την επικοινωνία του με τους άλλους. Αποκτά έλεγχο, αυτονομία, δύναμη, τονώνει την αυτοεκτίμησή του και αποκτά αυτοπεποίθηση, ενθαρρύνεται να είναι ο εαυτός του, μαθαίνει τον κόσμο, κατανοεί και μπορεί να χειριστεί το εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον. Προετοιμάζεται για διάφορες καταστάσεις, προβάρει συμπεριφορές, βρίσκει τρόπους αντιμετώπισης, δοκιμάζει νέους ρόλους, πειραματίζεται με λύσεις, εκφράζει συναισθήματα, σκέψεις, φόβους, επιθυμίες χωρίς να φοβάται ότι θα επικριθεί, θα απορριφθεί ή θα βιώσει πραγματικά τις συνέπειες, αποκτά ψυχική ανθεκτικότητα. Το παιχνίδι από μόνο του είναι καθαρτικό και «θεραπευτικό» από πόνο, θλίψη, άγχος, εσωτερική σύγκρουση.
Το παιχνίδι δεν είναι απλά μία δραστηριότητα για να σπαταλήσει το παιδί τον χρόνο του. Είναι δικαίωμα του παιδιού! Κι αυτό είναι επίσημα κατοχυρωμένο. Το άρθρο 31ο της Διακήρυξης των Ενωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού που υπογράφτηκε στις 20 Νοεμβρίου 1989, λέει :
«Τα κράτη μέλη αναγνωρίζουν το δικαίωμα στο παιδί να αναπαύεται και να ψυχαγωγείται, να παίρνει μέρος σε παιχνίδια και ψυχαγωγικές δραστηριότητες κατάλληλες για την ηλικία του παιδιού και να συμμετέχει ελεύθερα στην πολιτισμική ζωή και στις τέχνες.»
Ο Πλάτων έλεγε “ …παίζοντας τρέφε” δηλαδή να μορφώνεις παίζοντας. (σε μία λοιπόν εποχή όπου η γνώση ήταν πολύ σημαντική να που το παιχνίδι είχε αναγνωριστεί ως το ύστατο μέσο εκπαίδευσης των παιδιών).
Ο φιλόσοφος Αναξαγόρας ζήτησε για χάρη, τη μέρα που θα πεθάνει, να σχολάσουν τα παιδιά από τα μαθήματα και να τα αφήσουν να παίξουν.
Ένα παιδί βλέπει τον κόσμο πολύ πιο διαφορετικά από εμάς… Όταν βρέχει, θα ήθελε πολύ να παίξει σε μία λακκούβα νερού…
Η αιώνια μάχη ανάμεσα στο σωστό και το διασκεδαστικό! Το διασκεδαστικό το κάναμε κι εμείς, όταν δεν μας έβλεπε η μαμά ή η δασκάλα, απλώς, όταν μεγαλώνεις.. .όλα αλλάζουν. Γι΄ αυτό την επόμενη φορά που θα βρέξει, λέω να βάλουμε τις γαλότσες μας, να ανοίξουμε την εξώπορτα και να βγούμε στον δρόμο. Ας δώσουμε όλοι οι γονείς την ευκαιρία στο παιδί μας να παίξει μαζί μας, ας του αφιερώσουμε λίγο περισσότερο δημιουργικό χρόνο χωρίς να το κατευθύνουμε και να το περιορίζουμε με κανόνες και «πρέπει», ας του επιτρέψουμε να γίνει αρχηγός κι εμείς να ακολουθούμε, ας αφήσουμε ελεύθερο το μυαλό και τη φαντασία μας χωρίς ταμπού και περιορισμούς και να μην ξεχνάμε να διασκεδάζουμε και να χαμογελάμε!
