Μεγάλη Βρετανία, 2016, Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς, Με τους: Μέριλ Στριπ, Χιου Γκραντ, Σάιμον Χέλμπεργκ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον
Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, μίας κοσμικής νεοϋορκέζας στη δεκαετία του 40, η οποία όντας λάτρης της μουσικής, αποφασίζει να γίνει σοπράνο. Χάρη στη κοινωνική της θέση και την περιουσία της αλλά κυρίως χάρη στον προστατευτικό της σύζυγο η Φλόρενς αγνοώντας τη τραγική έλλειψη ταλέντου της, καταφέρνει να αποκτήσει μια ιδιόρρυθμη θέση στη μουσική σκηνή της εποχής της.
Υπάρχουν κάποιες ταινίες που γίνονται αμέσως αγαπητές μόνο και μόνο επειδή ο κεντρικός τους χαρακτήρας είναι πέρα για πέρα αξιαγάπητος. Αυτό συμβαίνει και με τη νέα ταινία του Στίβεν Φρίαρς σκηνοθέτη που μας έδωσε τη Βασίλισσα και τη Philomena άλλα έχει και αρκετές κωμωδίες στο ιστορικό του όπως το Ωραίο μου πλυντήριο ή το High fidelity. Η ηρωίδα που ενσαρκώνει εξαιρετικά και θαρραλέα η Μέριλ Στριπ, μπορούσε εύκολα να γίνει από καρικατούρα έως και αντιπαθής στα μάτια του θεατή, όντας μια γραφική κοσμική τυφλωμένη από το ναρκισσισμό και την αφέλεια της. Αυτή η αφέλεια εδώ όμως αξιοποιείται από το σκηνοθέτη με τη μεγαλύτερη δυνατή ευαισθησία και μας δίνει ένα χαρακτήρα που προκαλεί στο θεατή γέλιο μπολιασμένο με συμπάθεια, που έχει κάτι το τραγικό μέσα στη πλάνη του και που χάρη στο αθώο πείσμα και την αποφασιστικότητα του μένει ως το τέλος αξιοπρεπής και αξιοσέβαστος.
Αν και η πηγή του γέλιου στη ταινία θα μπορούσε να θεωρηθεί κάπως χοντροκομμένη, ο Φρίαρς δε περιορίζεται σε μερικές φάλτσε νότες, αλλά αξιοποιεί στο έπακρο τη συγκρατημένη ερμηνεία του Χιου Γραντ, την αναπάντεχη πλαστικότητα της Μέριλ Στριπ και το γνήσιο κωμικό ταλέντο του Σάιμον Χέλμπεργκ ( The Big Bang Theory) ο οποίος συχνά κλέβει την παράσταση με τις γκριμάτσες και την εκφραστική του κίνηση. Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία με μάλλον λεπτό βρετανικό χιούμορ, αυθόρμητα αστεία και ταυτόχρονα βαθειά συγκινητική. Πράγματι σε τελικό απολογισμό, η Φλόρενς αποτελεί μια μάλλον θλιβερή φιγούρα που παραμένει στη βάση της όμως ευχάριστη και αισιόδοξη. Με τον ίδιο τρόπο και η ταινία μας δίνει κάποιες δυνατές δραματικές σκηνές γεμάτες ευαισθησία οι οποίες εμπλουτίζουν την αφήγηση και τους χαρακτήρες χωρίς να βαραίνουν υπερβολικά την ανάλαφρη ατμόσφαιρα του έργου.
Στην τελική ακόμη και αν οι χαρακτήρες και η εξέλιξη του έργου χαρακτηρίζονται από κάποια ελαφρότητα και μια συγχωρητέα αφέλεια, η ταινία παραμένει γλυκιά και ευχάριστη, ότι πρέπει για θερινό σινεμά. Και αν αυτό δε σας αρκεί και πρέπει κάποιο βαθύτερο νόημα να βρείτε για να την εκτιμήσετε, κρατήστε τούτο: Ο Φρίαρς αποφεύγει να εξερευνήσει με αδιάκριτο βλέμμα βαθύτερα τους χαρακτήρες του, να σχολιάσει ή να κρίνει το ποιόν τους. Δίνει όμως φωνή σε έναν αυστηρό κριτικό μουσικής που αποφασίζει να καταρρίψει το σαθρό μύθο της Φλόρενς και να την αποκαλέσει αυτό που ήταν: ατάλαντη. Η φωνή αυτή αν και δίκαιη και λογική φαντάζει παράταιρη στον κόσμο της ταινίας. Γιατί στο κάτω κάτω τι και αν ο σύζυγος της Φλόρενς ήταν στην πραγματικότητα ένας προικοθήρας ή ο πιανίστας της, εκμεταλλευτής. Τι και αν η φιλόδοξη και ατάλαντη σοπράνο περιτριγυρίζονταν από κόλακες και εκμεταλλευόμενη τη θέση της καλλιέργησε έναν ψεύτικο μύθο και έζησε μια πλάνη. Τι και αν είχε δίκαιο ή άδικο, αν είναι αξιοθαύμαστη ή αξιοκατάκριτη στην τελική η ζωή της ήταν έτσι όπως την ήθελε, αφιερωμένη σε αυτό που άδολα αγαπούσε, γεμάτη μουσική. Μουσική με τα φάλτσα, τα λάθη, τις υπερβολές της αλλά πάντως μουσική.
