Η μουσική από μακριά σε μια διαδρομή 50 χρόνια Τζαζ
Τι είναι η Musica Lontana? Η μουσική από μακριά. Αυτό μπορεί να πάρει από άλλη διάσταση, να έρχεται από μακριά, από το βάθος του χρόνου ή από την ποίηση του Βιτορίνο Κούρτσι ή το κείμενο της Γεωργίας Συλλαίου για το φιλμ νουάρ. Σκέφτομαι πως αυτό το άλμπουμ μπορεί να ξεκίνησε από παλιά από το περιοδικό “Τζαζ και Τζαζ”, όπου υπήρχε μια στήλη Τζαζ και Λογοτεχνία. Και συνδυάζεται με τους δύο εξαιρετικούς Ιταλούς συνεργάτες μας, αφού και ο Βιτορίνο, όπως και ο Βιτσέντσο Μαστροπίρο κάνουν πολλά και εξαιρετικά πράγματα στη μουσική και στο λόγο.
Όλοι όσοι συμμετέχουν στον δίσκο έχουν εμπειρίες στη τζαζ μουσική και την ξέρουν. Δεν ήταν στόχος μας να κάνουμε άλλον έναν δίσκο τζαζ. Ο στόχος ήταν πως θα δέσουν οι μουσικές μας πάνω στην ποίηση. Μια μελωδία που θα ακούσετε μπορεί να βασίζεται πάνω στον Κουρτ Βαϊλ με ωραία περάσματα και συγχορδίες. Ο Β. Μαστροπίρο συνέθεσε τα κομμάτια του όταν μας γνώρισε και έτσι συνδύασε την μελωδία με την φωνή της Γεωργίας Συλλαίου.
Ο αυτοσχεδιασμός που ενδεχομένως υπάρχει είναι ένα δέσιμο που υπήρξε μεταξύ των μουσικών που συνεργαστήκαμε για το τελικό αποτέλεσμα. Έχει να κάνει περισσότερο με ένα παιχνίδι και με την επικοινωνία μεταξύ μας παρά με το πειραματισμό. Ήμασταν στο στούντιο και τους δώσαμε την μορφή που επιθυμούσαμε. Η μουσική σε κάθε περίπτωση προσφέρει μια ρευστότητα. Προσθέτεις πράματα. Η ποίηση όμως υπήρχε και έπρεπε να κρατήσουμε την γραμμη της.
Ο Επιτάφιος του Σείκιλου είναι ένα κείμενο μέσα από την αρχαιότητα, που έχει βρεθεί σε μια έρευνα στην Μικρασία και λέει αυτά τα καταπληκτικά λόγια μέσα σε 4 γραμμές. Έχω ασχοληθεί με αυτά τα κείμενα και πιο παλιά. Είναι εκπληκτικό πως φανερώνεται σε ένα τέτοιο κείμενο ότι ο θάνατος μπορεί να ακολουθείται από την χαρά της ζωής. Και ήθελα εδώ να τα βάλω όλα αυτά μουσικά. Η φωνή απαγγέλει και η μουσική δίνει τον τόνο φτάνωντας κλιμακωτά από μια πρωτογονή μουσική σε έναν δαιμονικό, δυνατό ρυθμό με ορμή. Αυτό το φιλοσοφικό σκεπτικό μπορεί να συνδυαστεί με την μουσική και να δώσει εκπληκτικά αποτελέσματα. Και έτσι έγινε.
Ετοιμάζουμε μια νέα μορφή κουιντέτου μαζί με την ομάδα του Musica Lontana και άλλα 2 μέλη με συνθέσεις και κείμενα δικά μου και της Γ. Συλλαίου από το 1962 μέχρι και σήμερα. Θα δουλέψουμε πάνω σε συνθέσεις και ιδέες τέτοιες για να παρουσιάσουμε ένα σύνολο μιας διαδρομής τον Σεπτεμβριο που μας έρχεται στην Καλαμαριά. Το έχουμε ονομάσει “50 χρόνια Τζαζ”.
Η Θεσσαλονίκη του 1962 νιώθω πως έχει σχέση με την Θεσσαλονίκη του 2012 μέσα μου. Περπατάω στους δρόμους, βλέπω κάποια σημεία, τι χάνεται, τι υπάρχει και λειτουργούν οι αυτοματισμοί της μνήμης. Κάθε τι παραπέμπει σε κάτι άλλο. Βλέπω ένα μπαλκόνι στην Αγ. Σοφία και θυμάμαι ένα πάρτι ή πηγαίνοντας στην Αγγελάκη θυμάμαι έναν φίλο κιθαρίστα που έμενε εκεί και πως κάναμε πρόβες σε ένα κομμάτι. Δεν είναι τόσο νοσταλγικό αυτό γιατί τίποτα δεν χάνεται. Νιώθω πως το ένα γεγονός προστίθεται πάνω στο άλλο και δημιουργούν ένα κολάζ.
