Ανοιχτοί Ορίζοντες

Κάτι τέτοιο μεταφέρεται τελικά στον θεατή, χωρίς να τον εκπαιδεύει σε τάσεις και ρεύματα, αλλά απλά τον οδηγεί σε μια τυχαία κατανάλωση ταινιών ώστε να καλύπτονται οι εναλλακτικές του προτιμήσεις σε σχέση με το mainstream σινεμά. Φυσικά ταινίες όπως είπαμε υπάρχουν πολλές και καλές, κάποιες δε από αυτές παραπάνω από απλά “καλές”. Όμως αναρωτιέσαι στο τέλος αν υπάρχει κάποιο στίγμα, κάτι που θα ξεχωρίσει το φετινό Φεστιβάλ από τα προηγούμενα ή τα επόμενα και δυστυχώς δεν βρίσκεις. Ίσως αυτά να ακούγονται ελιτίστικα σε καιρούς που το φεστιβάλ έχει οικονομικά ζόρια, όμως ο μεγάλος αριθμός ταινιών αποκαλύπτει πως μάλλον αυτό που έλειψε δεν ήταν μόνο τα χρήματα, αλλά και οι ιδέες και η όρεξη. Αφού λοιπόν οι πρωταγωνιστές των Ανοιχτών Οριζόντων είναι μεμονωμένες ταινίες, ας επικεντρωθούμε καλύτερα σ’ αυτές. Με πρώτη και καλύτερη το Tabu του Μιγκέλ Γκόμες, που λογικά θα εμφανιστεί σύντομα σε αρκετές λίστες κριτικών με τα καλύτερα της χρονιάς – σε κάποιες από αυτές ίσως και στη κορυφή.

Ο Πίτερ Στρίκλαντ στο Στούντιο Ηχογραφήσεων Μπερμπεριάν φτιάχνει έναν ρετρό εφιάλτη, μέσα από την ιστορία ενός ηχολήπτη που καταφθάνει στην Ιταλία για να δουλέψει σε μια μικρή εταιρεία παραγωγής ταινιών τρόμου και παγιδεύεται σωματικά και πνευματικά μέσα στο χώρο και στο αντικείμενό του. Στα υπόλοιπα, από τα καλύτερα των Καννών, το πολυαναμενόμενο Πρόσωπο στην Ομίχλη του Σεργκέι Λοζνίτσα και το No του πάντα καλού Χιλιανού Πάμπλο Λαραΐν. Και τα δυο πάντως έχουν εξασφαλίσει ήδη κανονική διανομή στις αίθουσες.

Η Κλειδαρότρυπα δεν είναι η καλύτερη ταινία του Γκάι Μάντιν, άλλα είναι ταινία του Γκάι Μάντιν οπότε μια βόλτα στην προβολή μοιάζει δεδομένη. Το ίδιο ισχύει φυσικά και με το Capital, τη νέα ταινία του Κώστα Γαβρά, που σίγουρα θα κεντρίσει την προσοχή του κοινού. Δείτε μια λίστα που ευελπιστεί να βγάλει τον θεατή από τον λαβύρινθο του προγράμματος. Στη λίστα δε συμπεριλαμβάνονται οι ταινίες έναρξης και λήξης (Holy Motors και Στην Χώρα των Άλλων που τυπικά ανήκουν στο πρόγραμμα αλλά απαιτούν πρόσκληση).

Προτάσεις
– Σαν σε Όνειρο (Tabu) / Μιγκέλ Γκόμες – Ξεκίνησε από τη Berlinale, όπου αποθεώθηκε, και αποτελεί ένα ερωτικό γράμμα στον κινηματογράφο, κλείνοντας το μάτι πρώτα στην ομώνυμη ταινία του Μουρνάου αλλά και, μέσω της αισθητικής του, συνολικά στο παρελθόν του σινεμά.

– Στούντιο Ηχογραφήσεων Μπερμπεριάν / Πήτερ Στρίκλαντ – Λιντσερικός εφιάλτης με μηχανήματα-φετίχ στα αναλογικά χρόνια του κινηματογράφου – Πρόσωπο στην Ομίχλη / Σεργκέι Λοζνίτσα – Έφτασε κοντά στον Φοίνικα. Μια από τις πιο δυνατές ταινίες του Φεστιβάλ Κανών

– Κλειδαρότρυπα / Γκάι Μάντιν – Ένας Μάντιν περισσότερο προσιτός από ποτέ, αλλά πάντα ενδιαφέρων πειραματιστής. – Η Μάγισσα του Πολέμου /Κιμ Κουάν – Η σκληρή πραγματικότητα στην κεντρική Αφρική. Παιδιά καμικάζι ψάχνουν την ανθρωπιά που έχει μείνει μέσα τους.

– Νο / Πάμπλο Λαραΐν – Μετά τα Τόνι Μανέρο και Post Mortem ο Πάμπλο Λαραΐν σε μια ταινία που ολοκληρώνει την τριλογία του για την χιλιανή ιστορία. – Πέμπτη με Κυριακή / Ντομίνγκα Σοτομαγιόρ – Επίσης από τη Χιλή το συγκινητικό ταξίδι στην επαρχία μιας οικογένειας που η μικρή κόρη νοιώθει πως διαλύεται. Από τους νικητές του Ρότερνταμ.

– Η Βιολέττα πήγε στον Ουρανό / Αντρές Γουντ – Χιλή και πάλι! Το προφίλ της Βιολέττα Πάρα, εθνικής ηρωίδας της χώρας, βραβευμένο στο Σάντανς. – Μετά τη Λουτσία / Μισέλ Φράνκο – Ο νικητής του φετινού Ένα Κάποιο Βλέμμα στις Κάννες, πολύ σύντομα και σε διανομή στη χώρα μας.

– Η Γη της Ελπίδας / Σιόν Σόνο – Η τραγωδία της Φουκουσίμα εμπνέει τον κινηματογραφικό κόσμο.

O Πήτερ Στρίκλαντ επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη με το Στούντιο Ηχογραφήσεων Μπερμπεριάν Capital, η νέα ταινία του Κώστα Γαβρά

Πρόσωπο στην Ομίχλη του Σεργκεϊ Λοζνίτσα Νο, μια ταινία για την Χιλή του Πάμπλο Λαραίν

Σαν σε όνειρο, μια από τις ταινίες της χρονιάς