Το 54ο Φεστιβάλ
Κινηματογράφου έχει ήδη περάσει στην
ιστορία. Η προσφορά του ουσιαστικά αφορά
ένα μπουκέτο ετερόκλητων ταινιών και
μόνη λαμπρή στιγμή την 3ημερη επίσκεψη
του Τζιμ Τζάρμους στην Θεσσαλονίκη.
Ο
κινηματογραφικός πρίγκηπας του
αντεργκράουντ ήρθε στο Φεστιβάλ με την
τελευταία του δημιουργία, το Only
Lovers Left Alive, η οποία σε γενικές γραμμές
άφησε καλές εντυπώσεις, ενώ η παρουσία
του δημιουργού στους δρόμους της πόλης
αλλά και στο Ολύμπιον ενθουσίασε την
πόλη και τους φινεφίλ και μπορεί άνετα
να γίνει καρτ ποστάλ για να προσελκύσει
τουρίστες στην πρωτεύουσα της Very
Macedonia. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για
τον Αλεξάντερ Πεϊν και τη Βαλέρια
Γκολίνο, πρόσωπα που ωστόσο οι φανατικοί
φεστιβαλιστές έχουν δει απο κοντά και
στο παρελθόν αλλά ποτέ δεν χάνουν την
λάμψη τους.
Το λεγόμενο Greek Weird
Cinema προκάλεσε επίσης μια τεράστια
συζήτηση στα πηγαδάκια του Φεστιβάλ.
Αφορμή για αυτό – κατά κύριο λόγο – η
παρουσία του Αλέξανδρου Αβρανά και της
βραβευμένης του Miss Violence. Αν όμως
οι συζητήσεις για τον ελληνικό
κινηματογράφο καλά κρατούν ωστόσο
μοιάζει με σχημα οξύμωρο κάτι τέτοιο
την στιγμή που το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
έχει απαξιώσει εδώ και χρόνια την σημασία
του ελληνικού κινηματογράφου στον
προγραμματισμό του αποστερώντας
ουσιαστικά ένα δυνατό εργαλείο προσέλκυσης
επισκεπτών που ενδιαφέρονται να
παρακολουθήσουν τις κινηματογραφικές
εξελίξεις στη χώρα μας σε συνδυασμό με
το εξίσου πολύ δυνατό, όπως αποδείχτηκε
και φέτος, Πανόραμα Βαλκανικών ταινιών.
Ως αποτέλεσμα στην Θεσσαλονίκη έρχονται
πλέον ελάχιστες ελληνικές ταινίες,
κυρίως πρωτοεμφανιζόμενων δημιουργών,
αυτοσχεδιαστικά ελλειποβαρή ψηφιακά
do-it-yourself φιλμ (που απο σπόντα φτάνουν
μέχρι το βραβείο κοινού) και σημειώνεται
επιλεκτική παρουσία κάποιων δυνατών
ταινιών, που έτσι κι αλλιώς έχουν
ολοκληρώσει την παρουσία τους σε φεστιβάλ
του εξωτερικού. Το γεγονός αυτό φανερώνει
την επιτακτική ανάγκη μιας νέας
προσέγγισης στην σχέση Φεστιβάλ –
Ελληνικού Κινηματογράφου.
Στα μείον και το σύνολο
του επίσημου διαγωνιστικού, το οποίο
αν και παραγκωνισμένο στην απογευματινή
ζώνη προβολών ανέδειξε επιμέρους
στοιχεία αρτιότητας με ενδιαφέρον ενώ
οι νικητές ήταν λίγο πολύ αναμενόμενοι
με βάση το σύνολο των καλλιτεχνικών
συμμετοχών. Ωραίες ταινίες υπήρξαν στο
σύνολο αλλά κι αυτές χάθηκαν μέσα στο
σωρό μιας μετριότητας εικόνων από
φορμαλιστικά ή πρωτοποριακά πειράματα
που μπορεί να κέρδισαν διακρίσεις και
καλές κριτικές στο εξωτερικό, δεν
αποτέλεσαν όμως το υλικό εκείνο που
συγκίνησε το κοινό παρά σε ελάχιστες
περιπτώσεις.
Μιλώντας για το κοινό
μπορεί η γκρίνια για την νέα τιμολογιακή
πολιτική στις cineκάρτες να ήταν αρκετή
ωστόσο το Φεστιβάλ δεν φαίνεται να έχασε
απο το ρίσκο να αναθεωρήσει προς τα πάνω
τις τιμές. Η πληρότητα στις αίθουσες
συμφωνα με τα επίσημα στοιχεία πλησίασε
το 90%, τα sold out όσο περνούσαν οι μέρες
αυξάνονταν. Όλα αυτά όμως είναι το
ταβάνι, το ανώτατο όριο αντοχής και αν
δεν υπάρξει στο μέλλον κάποια ευελιξία
στην συγκεκριμένη πολιτική είναι βέβαιο
πως το Φεστιβάλ θα μετρήσει απώλειες.
Αίσθηση και μοιρασμένες εντυπώσεις
προκαλέσε σε αρκετούς και η είδηση της
παραχώρησης των αιθουσών στην Προβλήτα.
Στα περιέργα αυτής της
διοργάνωσης περνάει χωρίς αμφιβολία
άλλο ένα σημείο ανελαστικότητας με την
απουσία (διαπίστευσης) τόσο της ΠΕΚΚ
όσο και της ΕΡΤ απο τα φεστιβαλικά
δρώμενα. Η εποχή χάριτος για τον Δ. Εϊπίδη
πάντως έχει παρέλθει εδώ και καιρό,
καθώς η κριτική που δέχεται είναι αυστηρή
ενώ ο οργανισμός του Φεστιβάλ δείχνει
να βρίσκεται μπροστά σε νέες προκλήσεις
και αναζητήσεις – τοσο στις οικονομικές
και στις διοικητικές ανάγκες, όσο και
σε επίπεδο ιδεών και προτάσεων. Το μέλλον
είναι μπροστά και θα δείξει τον δρόμο.
