Δράμα/Θρίλερ,
2013, ΗΠΑ/Μ. Βρετανία, 117 λεπτά
Σκηνοθεσία:
Ρίντλεϊ Σκοτ
Παίζουν:
Μάικλ Φάσμπεντερ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Κάμερον
Ντιάζ, Μπραντ Πιτ
Αίθουσες:
Odeon Πλατεία 2-4, Village Cosmos 7-9, Ster Μακεδονία
3-6-7
Δικηγόρος
μπλέκει με κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών,
δουλειά που μοιάζει πολύ χειρότερη από
ότι νόμιζε.
“Στη
δουλειά αυτή πρέπει να έχεις χιούμορ”
παραδέχεται ένας από τους τελικούς
αποδέκτες μιας μεγάλης ποσότητας
ναρκωτικών που φτάνει από την Κολομβία
στις ΗΠΑ, μέσω ενός ταξιδιού στο οποίο
εμπλέκονται διάφοροι άνθρωποι του
υπόκοσμου, και άλλοι που θέλουν να μπουν
σε αυτό τον κόσμο για να αρπάξουν χρήματα,
χωρίς να τσαλακώσουν όμως την εικόνα
τους. Στους τελευταίους βρίσκεται ο
Συνήγορος του τίτλου που παράλληλα με
τις οικονομικές προσδοκίες που έχει θα
μάθει την έννοια του χιούμορ και κυρίως
του κώδικα που υπάρχει σ’ αυτό τον
κόσμο.
Η
ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, μέσω του
συνηγόρου, περιτριγυρίζει την υπόθεση
και ενδιαφέρεται περισσότερο για τους
κάποιους χαρακτήρες που εμπλέκονται
σε αυτή παρά για την ίδια. Πλάι στον
πρωταγωνιστή (Φάσμπεντερ) βρίσκεται η
αθώα υποψήφια σύζυγός του (Κρουζ), ένας
βετεράνος των βρομοδουλειών (Μπαρδέμ)
ή γυναίκα-αρπακτικό στο πλάι του (Ντίαζ)
και ένας ανεξάρτητος συμβουλάτορας
(Πιτ). Ο Σκοτ χωρίζει τους ήρωες του
σταδιακά σε κυνηγούς και θηράματα για
να μας δώσει να καταλάβουμε πως στον
(υπό)κοσμο θριαμβεύουν οι πρώτοι και
κατατροπώνονται οι δεύτεροι. Για να
φτάσει σε αυτό το σημείο θα προσφέρει
μια σειρά από μακροσκελείς και καμιά
φορά εξαντλητικούς διαλόγους που από
την αρχή απομακρύνουν τον θεατή από την
δράση και τον αφήνουν να ταυτιστεί με
τον βασικό ήρωα – που και αυτός είναι
πάντα εκτός δράσης, δεν ενημερώνεται
έγκαιρα και προσπαθεί να αντιληφθεί τί
ακριβώς γίνεται.
Αυτό
το μπρα-ντε-φέρ ανάμεσα στο χιούμορ που
δίνουν οι διάλογοι και του κυνισμού που
έχει η ιστορία ίσως τελικά δε βγάλει
ποτέ νικητή όμως είναι προς όφελος της
ταινίας το ότι αμφιταλαντεύεται ανάμεσα
στα δύο. Κυρίως γιατί δεν γίνεται
ενοχλητικά διδακτική και από το άλλο
άκρο δεν γίνεται καρικατούρα του
υπόκοσμου που δεν μπορείς να πάρεις στα
σοβαρά. Στο τέλος δίνει την εντύπωση
πως ήταν τελικά όσο κωμική χρειαζόταν
(ο Μπράντ Πιτ έχει πάρει τις πιο
αβανταδόρικες ατάκες και είναι
απολαυστικός) αλλά φροντίζει να περιγράψει
την ικανοποίηση των κυνηγών όταν βλέπουν
γύρω τους αφελείς ανθρώπους. Οι τίγρεις
που περιφέρει θριαμβευτικά πολλές φορές
μέσα στην ταινία η Ντίαζ, μπορεί να μην
ορμούν ποτέ σε κανέναν όμως η παρουσία
τους θυμίζει στους υπόλοιπους πως πρέπει
να είναι απόλυτα προσεκτικοί στις
συνδιαλλαγές μαζί της. Αυτή η μεταφορά
της προσοχής του φιλμ στη μάχη των
χαρακτήρων, παρά στην ίδια την πλοκή
ίσως εξηγεί και την αποτυχία του (σε
κριτικές και εισιτήρια) στις ΗΠΑ, καθώς
για φιλμ που μπαίνει στην οσκαρική μάχη
μοιάζει αρκετά μετέωρο και αξιοπερίεργο.
Αρκετά ενδιαφέρον πάντως, και είναι
άδικο να μπαίνει μέσα σε λίστα με τις
αποτυχίες του κυρίου Σκοτ.
