Δράμα,
2013, Γαλλία/Βέλγιο/Ισπανία, 177 λεπτά
Σκηνοθεσία:
Αμπντελατίφ Κεσίς
Παίζουν:
Αντέλ Εξαρχόπουλος, Λέα Σεϊντού
Η Αντέλ,
μαθήτρια λυκείου, 15 χρονών, ονειρεύεται
να βρει τον έρωτα και αρχίζει να εξερευνά
την σεξουαλική της ταυτότητα. Η ζωή της
ανατρέπεται από τη στιγμή που θα
συναντήσει τυχαία μια νύχτα την Έμμα,
ένα κορίτσι με μπλε μαλλιά. Μαζί θα
ζήσουν μια έντονη ερωτική σχέση γεμάτη
πάθος, αλλά και αγάπη. Η Έμμα βοηθά την
Αντέλ όχι μόνο να ανακαλύψει τη σεξουαλική
επιθυμία και απόλαυση αλλά και να
προσδιορίσει τη ταυτότητα της σαν
ενήλικη γυναίκα.
Αψηφώντας τις
έντονες ερωτικές σκηνές (που αν και πολύ
λίγες σε σχέση με τη διάρκεια του φιλμ,
μοιάζουν φτιαγμένες περισσότερο για
το θεαθήναι) με τον αναμενόμενο θόρυβο
που προκάλεσαν, το ξεκατίνιασμα που
ακολούθησε της βράβευσης της ταινίας
στις Κάννες ανάμεσα στον σκηνοθέτη και
τις πρωταγωνίστριές του και τέλος τη
σύνδεση της βράβευσης με την ψήφιση του
νόμου για τους γάμους των ομοφυλόφιλων,
η
Ζωή της Αντέλ παραμένει στην
καρδιά της μια πολύ ιδιαίτερη σπουδή
πάνω στην δύναμη του πρώτου έρωτα. Όχι
της πρώτης ερωτικής πράξης, αλλά της
πρώτης στιγμής που ένας νέος άνθρωπος
θα νοιώσει πως κάτι χτυπά τόσο δυνατά
μέσα του, που είναι ικανό να διαμορφώσει
τον χαρακτήρα του μέσα στα επόμενα
χρόνια.
Ο Κεσίς χωρίζει
την ιστορία του σε 3 μέρη, την άδεια ζωή
της Αντέλ που δεν γεμίζουν οι παροδικές
σχέσεις που κάνει, το έντονο πάθος που
ζει μετά τη γνωριμία της με την Έμμα –
γνωριμία που θα την αλλάξει τη ζωή –
και τον αφόρητο πόνο που επιφέρει το
τέλος αυτής της σχέσης. Πετυχαίνει να
δώσει μια ιστορία η οποία θα μοιάσει
πολύ οικεία σε όσους έζησαν κάτι
αντίστοιχο, ανεξαρτήτως προτιμήσεως
φύλου, καθώς δε στέκεται σε στερεότυπα
που συχνά εμφανίζονται στο σινεμά πάνω
στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις – την
αντιμετώπιση των κοριτσιών δηλαδή ως
ελεύθερα πνεύματα που απλά περνούν καλά
μαζί χωρίς δεσμεύσεις. Ξεπερνώντας το
αρχικό σημείο του πάθους, μιλά πλέον
για αγάπη, για μια σχέση και μια συμβίωση
που για να πετύχουν χρειάζεται αφοσίωση
και από τα 2 μέλη, και λάθη όπως η απιστία
πληγώνουν πολύ κάποιον που αγαπά, όποια
προτίμηση και αν έχει.
Σε αυτό το
σημείο, αυτό του θλιβερού κενού που ζει
η Αντέλ μετά τον χωρισμό, έχει περισσότερο
από πριν στο φιλμ πρώτα την ψυχή και
μετά το σώμα της Αντέλ Εξαρχόπουλος. Αν
και ήταν αναμενόμενο η ίδια να συζητηθεί
πιο πολύ για τις ερωτικές σκηνές της, η
πρωταγωνίστρια μοιάζει να υποφέρει
πραγματικά από το δράμα της ηρωίδας
της. Τα ξεσπάσματα, το κλάμα, οι
εξομολογήσεις και η διαπίστωση των
λαθών που έκανε μοιάζουν τόσο αληθοφανή
στην οθόνη, που είναι δύσκολο να μη
συγκινήσουν τον θεατή, ο οποίος στο
τέλος, σχεδόν γεμάτος από την ιστορία
που έχει δει, δύσκολα θα αντιληφθεί πως
πέρασαν 3 ώρες από τότε που ξεκίνησε –
μην σας τρομάζει λοιπόν η διάρκεια.
