Το
66ο
Φεστιβάλ Καννών μετά από ένα καυτό – από
κάθε άποψη – κινηματογραφικό δεκαήμερο,
που τα είχε σχεδόν όλα, είναι πια παρελθόν
αφήνοντας πίσω του μια σημαντική σοδειά
από ταινίες που δεν ξέρουμε αν θα μείνουν
στην Ιστορία ή αν θα λάμψουν στο box
office, αλλά που σίγουρα
συνιστούν ένα θρίαμβο του καλλιτεχνικού
σινεμά με τη σφραγίδα μάλιστα των
εξαιρετικά ισορροπημένων βραβείων που
διαχειρίστηκε άψογα ο πρόεδρος της
κριτικής Στίβεν Σπίλμπεργκ και τα
εκλεκτά μέλη της.
Αρκεί
κανείς να σκεφτεί τη βράβευση του Αμάτ
Εσκαλάντε για το βίαιο και λοιδωρημένο
από την κριτική Heli
ή το βραβείο σεναρίου
για το A
Touch of
Sin του Τζία Ζανγκέ.
Χωρίς να ξεχνάμε την ψήφο εμπιστοσύνης
στο «άλλο» αμερικανικό σινεμά των
αδερφών Κοέν με το αριστουργηματικό
Inside Llewyn
Davies που δείχνει ότι
τα τρομερά αδέρφια δεν έχουν ενδώσει
ποτέ ολοκληρωτικά στο χολιγουντιανό
σινεμά ή το βραβείο στον φοβερό Μπρους
Ντέρν για τη συγκινητική μινιμαλιστική
Nebraska του Αλεξάντερ
Πέιν ένα αληθινό διαμάντι απλότητας
και ανθρωπιάς. Μαζί τα βραβεία αποτελούν
και ένα θρίαμβο του queer
cinema σε μια εποχή που το
θέμα των δικαιωμάτων των ομόφυλων
ζευγαριών βρίσκεται ψηλά στην πολιτική
ατζέντα σε ένα πλήθος από χώρες.
Η
δίκαιη βράβευση με το Χρυσό Φοίνικα της
ταινίας του Αμπντελατίφ Κεσίς
La Vie
d’ Adele
για το θυελλώδη έρωτα
δύο κοριτσιών, αλλά
και του ακόμη πιο τολμηρού και εξαιρετικού
L’ Inconnu
Du Lac,
μια ιστορία πάθους και εγκλήματος
ανάμεσα σε δύο άντρες αυτή τη φορά δια
χειρός Αλέν Γκιροντί που έφυγε με το
βραβείο σκηνοθεσίας στο τμήμα «Ένα
Κάποιο Βλέμμα»
αποτελούν και πολιτικές χειρονομίες
όσο και αν το αρνήθηκαν οι κριτικές
επιτροπές που έδωσαν τα βραβεία. Εξίσου
τολμηρή καλλιτεχνικά η βράβευση με το
μεγάλο βραβείο του τμήματος «Ένα Κάποιο
Βλέμμα» του L’ Image
Manquante του
Ρίτι Παν ενός ευφυούς ντοκιμαντέρ όπου
ο σκηνοθέτης συνδυάζει αρχειακό υλικό
και κούκλες claymation για να
διηγηθεί την προσωπική του ιστορία
επιβίωσης την εποχή της τρομοκρατίας
των Κόκκινων Χμερ στην Καμπότζη.
Κοιτώντας
συνολικά το φετινό πρόγραμμα των Καννών
εύκολα μπορεί να δει κανείς ότι η
αφρόκρεμα των ταινιών συγκεντρώθηκε
ασφυκτικά στα επίσημα τμήματα
(Διαγωνιστικό, Ένα Κάποιο Βλέμμα)
αφήνοντας ελάχιστες σπουδαίες στιγμές
στα υπόλοιπα με φωτεινές εξαιρέσεις το
A Selfish
Giant της Κλίο Μπάρναρντ
στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών και
το γλυκύτατο Lunchbox
από την Ινδία που δεν
θα μας έκανε εντύπωση αν έφτανε μέχρι
το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Αφήσαμε για το
τέλος τη δική μας αποκάλυψη που δεν
είναι άλλη από την ταινία του Φιλιππινέζου
Λαβ Ντίαζ Norte, the
End of
History από το τμήμα
«Ένα Κάποιο Βλέμμα» που παρά την τετράωρη
διάρκειά της αποτελεί μια καθηλωτική
εμπειρία, μια συγλονιστική παραλλαγή
του αριστουργήματος του Ντοστογιέφσκι
«Έγκλημα και Τιμωρία» τοποθετημένη
στις ημέρες μας και με επιρροές από το
σινεμά του Αντρέι Ταρκόφσκι. Το έπος
του Ντίαζ, που περνά πλέον στην πρώτη
κατηγορία των διεθνών δημιουργών και
είναι τέτοια η αίσθηση που δημιούργησε
που πιστεύουμε ότι πολύ πιθανά θα τον
δούμε σύντομα στο διαγωνιστικό. Δε
μένει παρά να ευχηθούμε, και του χρόνου!
