Δε θυμάμαι ποιός καλός
άνθρωπος -μεταξύ μας όχι και τόσο καλός-
είπε κάποτε το εξής αυτονόητο: Οποιοσδήποτε
ανόητος μπορεί να πει την αλήθεια.
Χρειάζονται, όμως, προσόντα για να πεις
ψέματα. Μεταξύ μας, για ακόμα μια
φορά, εγώ δεν έχω αυτά τα προσόντα.
Βλέπεις, κάθε φορά που θέλω ή απαιτείται
-βρε αδελφέ- να πω ένα ψεματάκι, κοκκινίζω,
πρασινίζω, τα χάνω και καταλήγω να πω
τελικά την αλήθεια, για να μην εκτεθώ
περισσότερο από όσο έχω ήδη εκτεθεί.
Και μετά κάθομαι και
σκέφτομαι: Αν λέγαμε την απόλυτη
αλήθεια σε καθένα με τον οποίο ερχόμαστε
σε επαφή, ποιο θα ήταν άραγε το αποτέλεσμα;
Ας πούμε, θεωρητικά, ότι ρωτάω τον φίλο
μου αν αυτό το φόρεμα με παχαίνει.
Εκείνος, εάν θέλει το καλό μου και το
καλό του, θα μου πει ότι αντιθέτως με
κολακεύει πολύ και είναι λες και κάποιος
το σχεδίασε για μένα και μόνο για μένα.
Αν πάλι θέλει να είναι ειλικρινής και
να βρει τον μπελά του, θα μπορούσε να
ξεστομίσει και το ακόλουθο: Δεν σε
παχαίνει το φόρεμα, γλυκιά μου. Τα γλυκά
που έφαγες χθες σε παχαίνουν. Τί,
αλήθεια, θα πάθαινε τότε ο δύσμοιρος;
Και εδώ έρχεται μια άλλη ρήση που λέει
ότι κάποια ψέματα, τα και καλά αθώα
είναι το γράσο που λιπαίνει τις σχέσεις
μας με τους άλλους και μας επιτρέπει να
τις διατηρούμε.
Και ας υποθέσουμε πάλι
ότι εγώ θέλω να γίνω -έστω και τώρα, έστω
και αργά- καλή ψεύτρα. Κι επειδή δεν
ακούγεται πολύ εύηχα όλο αυτό, για να
το θέσω πιο κομψά, ας πούμε ότι επιθυμώ
να μην μεγαλώνει τόσο η μύτη μου κάθε
φορά που δε θέλω να πω την αλήθεια…
Ποιος γκουρού ξέρει να μου πει τα μυστικά
κόλπα για να φτάσω στο επιθυμητό
αποτέλεσμα; Το διαδίκτυο, φίλοι μου. Κι
όμως… Googl-άρεις κάτι στο στυλ πώς να
μην με πιάνουν όταν λέω ψέμματα κι
ένας νέος κόσμος απλώνεται εμπρός σου.
Εκείνο το βροχερό
απόγευμα, λοιπόν, διάβασα πολλά πάνω σε
αυτό το μείζον θέμα. Θα αρκεστώ να
μοιραστώ μαζί σας οκτώ από τις πιο
συνηθισμένες χειρονομίες που έμαθα ότι
κάνουμε όλοι μας κάθε φορά που επιχειρούμε
να πούμε ένα ψέμα ή έστω να μην πούμε
την αλήθεια. Σημειώνετε;
Λοιπόν…
1. Καλύπτουμε
το στόμα μας. Το χέρι μας καλύπτει
ασυναίσθητα το στόμα μας καθώς ο εγκέφαλος
μάς υποδεικνύει υποσυνείδητα να
καταπνίξουμε τα απατηλά λόγια που πάνε
να βγουν.
2. Αγγίζουμε τη μύτη μας. Όσο
απίστευτο κι αν σας φαίνεται, υπάρχει
και επιστημονικά ο όρος Σύνδρομο
του Πινόκιο επειδή όντως η ανθρώπινη
μύτη μεγαλώνει από το αίμα στη διάρκεια
ενός ψέματος.
3. Τρίβουμε τα μάτια μας.
4. Τραβάμε λίγο το αυτί μας.
5. Φαγουρίζουμε
τη μύτη μας.
6. Διορθώνουμε το γιακά μας.
7. Πειράζουμε μηχανικά συνεχώς το λαιμό
μας.
8. Τοποθετούμε τα δάχτυλα στο στόμα
μας. Εντύπωση μου έκανε ότι το τελευταίο
μας συμβαίνει σε μια ασυναίσθητη
προσπάθεια να επιστρέψουμε στην ασφάλεια
της βρεφικής μας ηλικίας, όταν βυζαίναμε
τη μητέρα μας.
Συμπέρασμα; Όταν
ετοιμάζεστε να κάνετε μια μπαγαποντιά
ή να πείτε κάτι που δεν ισχύει, μακρυά
τα χέρια από το πρόσωπο. Προδίδεστε και
είναι το τελευταίο που θέλετε σε μια
τέτοια αντίστοιχη περίπτωση.
Και αφού διάβασα όλα
τα παραπάνω, κι αφού διαβάσατε κι εσείς
αυτό το κείμενο, επιτρέψτε μου να κλείσω
με μια συμβουλή. Αν ξέρετε πώς να λέτε
ψέματα, επιχειρήστε το όποτε χρειάζεται.
Εάν δεν ξέρετε, καλύτερα η αλήθεια…κι
ας πονάει…
Εξάλλου, είχαν δίκιο
οι παππούδες μας όταν έλεγαν ότι το ψέμα
τρώγεται καλομαγειρεμένο ενώ η αλήθεια
ωμή. Τι λέτε κι εσείς;
