Πριν καμιά οκταετία, για να συμπληρώνω τα προς το ζην, έπιασα δουλειά στο πιεστήριο μεγάλης εφημερίδας της Θεσσαλονίκης. Πολύ κουβάλημα, πολύ μουτζούρα, πολλές ώρες δουλειάς αλλά και πολλά μαθήματα..
Ο κόσμος που δούλευε εκεί ήταν μισός – μισός. Μισοί Έλληνες, μισοί Γεωργιανοί. Εγώ πάλι ούτε 100% Έλληνας, ούτε 100% ξένος. Πιο πολύ ένιωθα σα να βρισκόμουν στη μέση. Και παρατηρούσα τους μεν και τους δε. Και πρώτα πρώτα τους Γεωργιανούς. Άνθρωποι κάθε ηλικίας. Παιδιά που σπούδαζαν στις καλύτερες πανεπιστημιακές σχολές αλλά και μεσήλικοι, οικογενειάρχες που έκαναν από τρεις δουλειές ο καθένας «Για να μείνει κάτι για τα παιδιά», όπως μου εξηγούσαν κάποιοι που «άνοιγαν» λίγο παραπάνω.
Από την άλλη πλευρά οι Έλληνες. Οι τουλάχιστον «εκείνοι» οι Έλληνες. Γκρινιάρηδες στην πλειοψηφία, μίζεροι και παραιτημένοι. Λυπάμαι αν διαβάζει κανείς από αυτούς αυτό το κείμενο αλλά οι δυνατότητες τους δεν τους επέτρεπαν και να είχαν την ευκαιρία, να κάνουν κάτι παραπάνω. Όποτε έβρισκαν την ευκαιρία «εκείνοι» οι Έλληνες λοιπόν, σχημάτιζαν «πηγαδάκια». Η κουβέντα μία. «Αυτοί μας έφαγαν τις δουλειές. Αυτοί μας ανάγκασαν να δουλέψουμε εδώ. Κοίτα κοίτα. Δες χάλια».
«Εκείνοι» οι Έλληνες είναι λοιπόν που ψήφισαν και την Χρυσή Αυγή. Οι τεμπέληδες και ημιμαθείς. Αυτοί που επειδή η δημιουργία δεν τους πάει, προτιμούν να βιάσουν την ομορφιά αυτού του κόσμου. Το λέω και θα το πω στα μούτρα όποιου μου ζητήσει το λόγο για αυτά τα λόγια. Ένας άνθρωπος που διαλέγει να στείλει την Χρυσή Αυγή στο κοινοβούλιο, δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτούς που στέλνουν γράμματα συμπαράστασης σε φυλακισμένους, κατά συρροή βιαστές, γιατί δεν φταίνε αυτοί αλλά «οι π…τάνες που ντύνονται έτσι».Και οι δύο την ίδια παθογένεια κουβαλάνε και τον ίδιο σκατοχαρακτήρα.
