Είναι Τετάρτη πρωί. Ιούνιος. Κάθομαι στην πανέμορφη –προσφάτως ανακαινισμένη- Πάσταφλώρα, η οποία μόλις έχει ανοίξει. Παραγγέλνω έναν γαλλικό καφέ (ναι και το καλοκαίρι), αρπάζω τις «40 δαγκωμένες αλήθειες», τις ξεφυλλίζω για χιλιοστή φορά και περιμένω την Ελένη, η οποία καταφτάνει χαμογελαστή και ηλιόλουστη -όπως πάντα.
Το ωραιότερο όταν γνωρίζεις τον συνεντευξιαζόμενο είναι ότι περισσότερο κάνεις φιλική κουβέντα, παρά «ανάκριση». Ειδικά, όταν πρόκειται για άτομο που θέλει και έχει πράγματα να πει η συζήτηση πηγαίνει σε άλλο επίπεδο. Η Ελένη Σκάρπου μου μίλησε για το πρώτο της βιβλίο, «40 δαγκωμένες αλήθειες», μια συλλογή ποιημάτων που αφορούν τον έρωτα, όπως τον βιώνουμε όλοι: έντονα και με μεγάλες δόσεις πόνου.
Μπλε Κουβέρτα: «Ήταν το 2013 που τα αντικείμενα ήταν απολύτως συνδεδεμένα με τον έρωτα και ίσως αυτά που μας κρατούν πίσω, όταν κάτι αληθινά έχει τελειώσει»
«Ξεκίνησα να γράφω όταν ήμουν περίπου 24 χρονών, πριν από 10 χρόνια. Είχα την ανάγκη να εξωτερικέυσω συναισθήματα που ήταν για μένα πρωτόγνωρα. Ήταν ένας τρόπος να επικοινωνώ με την ψυχή μου, μια συζήτηση με τον εαυτό μου. Έγιναν ποίηση, επειδή, γράφοντας από πολύ μικρή, ήθελα αυτά που καταθέτω στο χαρτί να έχουν μια δομή κι ένα στόχο, γιατί κάποτε μπορεί να φτάσουν στον παραλήπτη τους», μου εξομολογείται η Ελένη, πίνοντας μια γερή ρουφηξιά από την σπιτική λεμονάδα της.
Απόλυτο: «Γράφτηκε το 2015 και είναι από τα ελάχιστα ποιήματα της συλλογής που αφορούν στη χαρά του έρωτα και όχι στον πόνο που δημιουργεί»
«Μου φέρνουν εικόνες με βαθιά συναισθήματα. Όλο το γκρίζο εκείνης της περιόδου το ξαναθυμάμαι», μου λέει όταν τη ρωτάω πως νιώθει όταν επιστρέφει στην ανάγνωση των όσων έχει γράψει και πως το διαχειρίζεται. «Τα ποιήματα αυτά είναι ένα συναισθηματικό σχολείο για μένα. Πρόκειται για αισθήματα και ανθρώπους. Δε γίνεται να διαγράψεις ότι ένιωσες. Απλά, προσπερνάς. Είναι εμπειρία και κομμάτια του εαυτού μου. Με κάποιο τρόπο, τα αγαπάω».
Το Ζ το διπλό: «Αναφορά στον κεραυνοβόλο έρωτα και στα άκρα που τον τυλίγουν. Γραμμένο το 2011»
Σε ποιούς απευθύνονται, όμως, αυτά τα ποιήματα; «Στόχος μου είναι να θέλουν και να μπορούν να το διαβάσουν όλοι. Από τη βιβλιοθήκη ενός εφήβου, μέχρι τη γιαγιά που θυμάται τα όσα έζησε. Θέλω να πάει παντού».
Ότι δεν έζησα: «Καμιά φορά αυτό που δεν έρχεται δεν παύει να ζει στο μυαλό μας στην ιδανική του μορφή ή και το αντίστροφο»
Όσο για τα σχόλια που λαμβάνει για τους στίχους της …πολλά και διάφορα, πάντα όμως θετικά. «Μου άρεσε πολύ το σχόλιο του Στάθη (σ.σ. Παναγιωτόπουλος: παρουσιαστής, ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας) στην παρουσίαση του βιβλίου, που είπε πως όποιος το διαβάσει θα καταλάβει ότι είμαι εγώ. Η Χριστίνα (σ.σ. Κανατάκη: παρουσιάστρια και δημοσιογράφος), είπε οτι πρόκειται για πράγματα που είτε τα έχουμε βιώσει είτε όχι, τα αντιλαμβανόμαστε όλοι γιατί ο έρωτας… είναι έρωτας. Στα social media τα σχόλια είναι συγκινητικά. Μου στέλνουν φωτογραφίες με στίχους που τους άρεσαν και ταυτίστηκαν. Ακόμα και άτομα που δε γνωρίζω». Για τους λιγότερο ρομαντικούς ή περισσότερο συγκρατημένους, μου είπε: «Κάποιοι από αυτους ξεσπάθωσαν και μου εξομολογήθηκαν πως τα ποιήματα μου είναι όλα αυτά που δε μπορούμε να πούμε».
Σε σχέση με το πιο συγκινητικό σχόλιο που έλαβε, η Ελένη μου είπε πως προήλθε από τον πατέρα της και μου διηγήθηκε μια ιστορία: «Όταν ήμουν μικρή κρυβόμουν στο μπάνιο και έγραφα δειλά τις σκέψεις μου στο χαρτί, φυλάσσοντάς τες σε ένα τετράδιο, γιατί ντρεπόμουν πάρα πολύ ακόμα. Μία μέρα, περπατούσα με το τετράδιο στο χέρι και τα ποιήματά μου έπεσαν στο πάτωμα. Ο μπαμπάς μου τα πήρε και κλείστηκε αυτός στο μπάνιο για να τα διαβάσει. Είχα ντραπεί τρομερά. Τώρα, όταν του έδωσα το βιβλίο να το διαβάσει, έλειπα από το σπίτι. Όταν επέστρεψα μου είπε πως θέλει να το διαβάσει ξανά, γιατί είναι πολύ βαθύ. Συγκινήθηκα, διότι ένιωσα πως ήθελε να με καταλάβει, να μπει στα παπούτσια μου, κατά κάποιο τρόπο».
Κυριακές: «Για όλες εκείνες τις Κυριακές που η μοναξιά έπρεπε κάπου να κρυφτεί για να μην την δουν, με όνειρα να τις παραμονεύουν»
Οι «40 δαγκωμένες αλήθειες» θέλουν να ταξιδέψουν στη χώρα, για να βρουν παντού τους παραλήπτες τους. «Προς το παρόν το βρίσκεις στον Ιανό και στις Εκδόσεις Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Σιγά, σιγά θ'αρχίσει να μπαίνει και σε άλλα βιβλιοπωλεία.Θέλω να έρθω και σε επαφή με τον κόσμο, όσο μου δοθεί η ευκαιρία».
Όλα ένα σαν: «Ποιος δεν έχει εξιδανικεύσει, δεν έχει θεοποιήσει, δεν έχει λατρέψει αυτό που υποτίθεται ότι δεν θα ξαναβρεί πάνω στον πλανήτη ετούτο»
Η ανταπόκριση του κόσμου σε αυτά που γράφεις, είναι νομίζω και το έναυσμα για να συνεχίζεις. «Η αλήθεια είναι ότι ήδη έχει αρχίσει να με πιάνει κάτι, να ξαναγράψω. Προχθές σκέφτηκα και τον τίτλο για το επόμενο βιβλίο. Θέλω να επικεντρωθώ σε άλλο θέμα κι έχω ξεκινήσει κάποιες προεργασίες …νοερά!»
Μόνο έτσι: « Ήταν ένα ξαφνικό φευγιό το 2009. Το κενό ήταν μεγάλο και η επιστροφή σχεδόν απίθανη. Κι έμεινε το Μόνο έτσι για να παρηγορήσει την ψυχή μέχρι να γαληνέψει»
Κλείνοντας την κουβέντα και μιλώντας πάντα για ποίηση, μου ανέφερε ως αγαπημένους της ποιητές τον Ελύτη, τον Καβάφη, την Πολυδούρη, τον Καρυωτάκη και τον Τίτο Πατρίκιο. Ενώ, από σύγχρονούς μας, εκτιμά την Αναστασία Γκίτση. Τι είναι αυτό, όμως, που κάνει κάποιον ποιητή; «Οι ποιητές είναι φευγάτα πλάσματα. Ζουν σε αυτό τον κόσμο και παράλληλα μπορούν να πηγαίνουν σε ένα άλλο, δικό τους σύμπαν για να γράψουν. Τους χαρακτηρίζει η ελευθερία λόγου (βλ. Χριστιανόπουλο) και μια ιδιαίτερη ποιότητα. Είναι πάντοτε μοναχικοί, αλλά όχι μόνοι»
Όταν είσαι νέος δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις μια ειλικρινή ματιά.Όταν κάποιος δεν σε κοιτάζει στα μάτια ..το σημάδι είναι ξεκάθαρο!
Φωτογραφίες: Νικολέτα Σαββάκη
